Έχω έναν κανόνα στη ζωή μου: όποτε ακούω στο δημόσιο διάλογο τον χαρακτηρισμό «Ιερός Βράχος» για την Ακρόπολη, σταματάω να παίρνω τον άλλον στα σοβαρά, γιατί προσπαθεί να με χειραγωγήσει συναισθηματικά ― προφανώς δεν έχει σοβαρά επιχειρήματα αλλά κάτι άλλο στο μυαλό του.
Η αμφίθυμη σχέση μας με την Ακρόπολη είναι και αμφίσημη, και έχει να κάνει απολύτως με την τουριστική της αξία και αξιοποίηση.
Το ίδιο συμβαίνει και με την Ολυμπία, όπου κάθε λίγο ντυνόμαστε με χλαμύδες και πέδιλα δίχως να είναι Απόκριες, και προσποιούμαστε τους αρχαίους έλληνες, με ιέρειες και πρωθιέρειες (δυστυχώς όχι εταίρες), μιλώντας το γλωσσικό ιδίωμα των ακροδεξιών της τηλεόρασης, κι ανάβουμε φωτιά από τον ήλιο. Αυτό λέμε ότι είναι το Ιερό Φως των Ολυμπιακών, και δεν πρέπει να συγχέται με το Άγιο Φως της Ορθοδοξίας, το οποίο ανάβει με πιο μυστηριώδη τρόπω εν κρυπτώ στα Ιεροσόλυμα.
Αναγορεύσαμε την τουριστική αξία της Ακρόπολης σε υπέρτατη ηθική αξία, και προσποιούμαστε, όποτε μας συμφέρει, ότι η θρησκεία μας είναι όχι ο Χριστιανισμός, ούτε ο Πολυθεϊσμός, αλλά ο Ελληνισμός ο ίδιος ― κι ας μην υπάρχουν προφήτες, ιερά κείμενα, τυπικό, ιερείς και μυστήρια. Υπάρχουν όμως πρόθυμοι πιστοί, άρα και ευρώ (και δολάρια). Τα υπόλοιπα τα βρίσκουμε στο δρόμο, εδώ και σχεδόν 200 χρόνια: δεν υπάρχουν φανατικότεροι φιλέλληνες από τους ίδιους τους έλληνες. Πλουσιότεροι ίσως, αλλά φανατικότεροι όχι.
Δεν την διαχειριστήκαμε σωστά την Ακρόπολη (μα ούτε και την υπόλοιπη πολιτισμική κληρονομιά μας), διαχρονικά, ανεξαρτήτως εποχής, κυβερνήσεων και ιδεολογίας.
Αυτό το σύμπλεγμα νόμων, διατάξεων και διαδικασιών είναι η πραγματική πολιτιστική κληρονομιά μας, η μοναδική που...
προστατεύεται στ’ αλήθεια διαχρονικά στο αυτάρεσκο νεοελληνικό κράτος. Ιερότερο δεν έχουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου