Ας πούμε ότι το εφέ ήταν αλλόκοτο. Στρατιωτικά φαντάσματα και θεομητορικοί ίσκιοι έτρωγαν την πρόσοψη της Βουλής μέσα στην έρημη νύχτα. Ακόμη κι αν είχε κανείς την τάση να υποκλιθεί στα εικονιζόμενα σύμβολα, η μέθοδος της μεγα-παραμορφωτικής απεικόνισης προκαλούσε μάλλον αιφνιδιασμό, παρά δέος.
Ας πούμε ότι και ο καραβανάδικος νατουραλισμός των προβαλλόμενων εικόνων μπορούσε να δημιουργήσει σε κάποιον το αίσθημα του εγκλωβισμού σε τραυματική ανάμνηση σχολικής γιορτής – τη δύσπνοια της παγίδευσης σε ένα matrix σισύφειας αντιπαιδαγωγικής αγγαρείας, όπου είσαι υποχρεωμένος να θυμάσαι τις ημερομηνίες όλων των ηρωικών αιματοχυσιών, όλων των ηρωικών στρατηγών και όλων των ανάξιων εχθρών τους.
Ας πούμε ότι υπάρχει εκεί έξω πολύ λεπτό γούστο – οφθαλμοί άγαν εύθικτοι, που τσούζουν στην πρώτη υποψία φολκλόρ, στη δίωρη θέα ενός ειδώλου· βλέμματα που, για να είναι τόσο ευαίσθητα, δεν μπορεί να έχουν υποστεί τη σκλήρυνση του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, που είναι δίδυμος με τον στρατιωτικό.
Ας πούμε ότι όλες αυτές οι εικαστικές ενστάσεις είναι ή δεν είναι δικαιολογημένες.
Πού βρίσκει, όμως, κανείς όλα τα υπόλοιπα;
Πώς βρίσκει στο απλοϊκό άλμπουμ που προβλήθηκε στον τοίχο της Βουλής για την εορτή των Ενόπλων Δυνάμεων τόσο «ψωμί»; Τόση προμελέτη; Τόση προπαγανδιστική επιβολή; Τόση «χούντα»;
Ενα ζήτημα πολιτικού γούστου, που θα σήκωνε το πολύ τρολάρισμα, μεταποιήθηκε σε υλικό αφθώδους καταγγελίας. Για τον Νίκο Φίλη, τον λυρικότερο από τους καταγγέλλοντες, οι εικόνες παρέπεμπαν στο «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» και συνιστούσαν «στυγνή προσβολή της δημοκρατίας».
Ο Φίλης την πήγε και πιο βαθιά την «ανάλυση». Ο Μητσοτάκης, λέει, αποτυγχάνει στην πανδημία, γι’ αυτό «αναβαπτίζεται στα βρώμικα νερά του μιλιταρισμού, του σκοταδισμού, του αυταρχισμού και της εμφυλιοπολεμικής εθνικοφροσύνης». Πολύ σωστά. Τέτοια προβολή επί της Βουλής είχε γίνει και πέρυσι τα Χριστούγεννα, με αγιοβασιλάκια, ταράνδους και άλλες παραστάσεις εορταστικού κιτς. Προφανώς τότε ο Μητσοτάκης, θορυβημένος από την προπανδημική νεοφιλελεύθερη αποτυχία του, ήθελε να αναβαπτιστεί στα γλυκερά σορόπια του καταναλωτισμού, του λαμπιονισμού, του κουραμπιεδισμού και του χαζοχαρούμενου πνεύματος των Χριστουγέννων.
Ο θόρυβος θα ήταν μόνο αστείος αν δεν ήταν αλγεινά ενδεικτικός μιας αντιπολίτευσης που είναι κάθε μέρα έτοιμη να φωνάξει «χούντα»· που κάνει ανηλεή κατάχρηση των αναθεμάτων για «εγκλήματα» και «εκτροπές».
Ισως η επίθεση στις φευγαλέες ψηφιακές χαλκομανίες των Ενόπλων Δυνάμεων παριστάνει καλύτερα την αντιπολιτευτική ρουτίνα του ΣΥΡΙΖΑ:
Τη σκιαμαχία με φαντάσματα που μόνον ο ίδιος έχει ανάγκη, για να συντηρεί την καταγγελτική του μονοτονία.
Οι σκιές φωτίζουν αυτούς που τις πολεμούν.
Οταν σαλπίζεις έφοδο ενάντια σε καρτούν, εσύ είσαι το καρτούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου