Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ
Προχθές η Αθήνα ξέμεινε από μέσα μεταφοράς. Κάποιο συνδικάτο συμμετείχε στην απεργία που είχε κηρύξει ένα άλλο συνδικαλιστικό όργανο, κάτι τριτοβάθμιο, δευτεροβάθμιο, δεν έχει σημασία. Ταλαιπωρήθηκαν κάτι ταλαίπωροι που παίρνουν το μετρό για να πάνε στη δουλειά τους.
Αυτούς τους λένε εργαζομένους οι άλλοι εργαζόμενοι.
Ας πρόσεχαν.
Τα αιτήματα δεν έχουν σημασία. Ζητούσαν αυξήσεις; Ζητούσαν περισσότερα τεστ για κορωνοϊό; Περισσότερες εντατικές; Είναι το ίδιο και το αυτό. Ούτε για τους ίδιους δεν έχουν σημασία. Απόδειξη ότι καμιά τρακοσαριά βρήκαν ευκαιρία για να κάνουν βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, να ξεσκάσουν, να συνωστισθούν υπό το άγρυπνο βλέμμα της αστυνομίας, που τιμά τους λαϊκούς αγώνες ζητώντας προστασία από τον κορωνοϊό.
Χθες άκουσα ότι οι εφοριακοί αρχίζουν στάσεις εργασίας για να αντισταθούν στις απογευματινές βάρδιες. Αυτές τις επέβαλε η αυταρχική κυβέρνηση για να τους βασανίσει και να τους κόψει τη δεύτερη και τρίτη δουλειά τους. Η πονηρά κυβέρνηση χρησιμοποιεί ως πρόσχημα τον κορωνοϊό. Θέλει, λέει, να προεκτείνει το ωράριο για να δώσει τη δυνατότητα στους πολίτες να έρθουν σε επαφή με τις υπηρεσίες. Εν τω μεταξύ, καθημερινά ακούς διάφορους που διαμαρτύρονται ότι οι εφορίες και ο ΕΦΚΑ ούτε στα τηλέφωνα απαντούν ούτε στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο.
Την ίδια ώρα και στην ίδια χώρα, μαθαίνω ότι η τηλεκπαίδευση λειτουργεί πολύ πιο αποτελεσματικά από όσο το περίμεναν και οι πιο αισιόδοξοι. Και αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο στην πλειονότητα των διδασκόντων. Προσαρμόστηκαν στις ανάγκες. Την ίδια ώρα και στην ίδια χώρα, γιατροί και νοσηλευτές εξαντλούν τις δυνάμεις τους για να γλιτώσουν όσους μπορούν από τον ιό. Διακινδυνεύουν καθημερινά και την υγεία τους και τη ζωή τους. Είναι μάλλον βέβαιο ότι και οι εφοριακοί και οι απεργοί του μετρό θα έχουν ακούσει για τις συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στις εντατικές, για τα απίστευτα ωράρια, για τη συνεχή ένταση.
Τι να σκέφτονται, άραγε;
Μα, το πολύ απλό και ανθρώπινο. «Εμείς, ευτυχώς, δεν έχουμε τέτοια».
Την ίδια ώρα και στην ίδια χώρα πολλοί συμπολίτες μας αγωνιούν αν θα βρουν τη δουλειά που άφησαν εξαιτίας του εγκλεισμού.
«Εμείς, ευτυχώς, δεν έχουμε τέτοια».
Θέλει θράσος για να απεργείς σε τέτοιες συνθήκες. Δεν είναι ζήτημα πολιτικής ένταξης ούτε ιδεοληψίας. Είναι ζήτημα...
ανθρώπινης ποιότητας. Και το έλλειμμά της γίνεται ακόμη οδυνηρότερο σε ακραίες συνθήκες, όπως οι σημερινές.
Είναι αυτή η ανθρώπινη ποιότητα που έχει μετατρέψει τον δημόσιο τομέα σε ένα απροσάρμοστο μαμούθ.
Θυμάστε την ιστορία με τον Τσερτς, τον Αγγλο φιλέλληνα που είχε σταθεί στο βήμα της Εθνοσυνέλευσης, είχε κοιτάξει την ομήγυρη και είχε πει μία μόνο λέξη: «Γκαϊντούρια».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου