Toυ ΓΙΑΝΝΗ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ
Για να είμαι ειλικρινής, δεν θα χάσω τον ύπνο μου αν η «Αυγή» θεωρεί τον εθελοντισμό «φερετζέ του νεοφιλελευθερισμού», αν αποσιωπά το εμβόλιο ή αν «από κεκτημένη ταχύτητα» υπόσχεται τάφους στις Σέρρες.
Ούτε αν κάποια μέσα ενημέρωσης που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούν σε τόνους νευρωτικής υστερίας. Πόσοι τα διαβάζουν;
Ούτε αν διάφοροι βουλευτές της αντιπολίτευσης περιφέρουν ακρότητες του τύπου «η κυβέρνηση σκοτώνει ανθρώπους» ή «ο Μητσοτάκης φέρει ακέραια την ευθύνη για όσα τραγικά συμβαίνουν». Ποιοι τους ακούν;
Δικαίωμά τους, λοιπόν. Ούτως ή άλλως ό,τι κι αν λέει ή φρονεί ένα κόμμα της αντιπολίτευσης, ελάχιστες επιπτώσεις έχει στην πορεία της πανδημίας. Κανείς δεν μπήκε άρρωστος σε ΜΕΘ, ούτε βγήκε υγιής, επειδή διάβαζε «Αυγή».
Αυτό που με προβληματίζει είναι για ποιον λόγο μια μερίδα της αντιπολίτευσης έχει περιέλθει σε αυτή την κατάσταση. Γιατί σάλταραν.
Διαισθάνομαι να τους διακατέχει κάτι σαν διάψευση, κάτι σαν αίσθημα ακύρωσης. Αλλά ποιου πράγματος;
Τους είπε κανείς ότι μια ευρεία πλειοψηφία συνιστά ολιγόμηνο φαινόμενο και θα περάσει;
Γλυκάθηκαν στην εξουσία κι έπαθαν σύνδρομο στέρησης; Μεταξύ μας, δεν κυβερνούσαν και πριν, ούτε συχνά, για να τους λείπει.
Υπέθεσαν άραγε ότι σύσσωμος ο Τύπος και η κοινωνία θα ξεσηκωθούν να ρίξουν την κυβέρνηση μόλις «σημάνουν οι καμπάνες»; Για ποιο λόγο;
Πιστεύουν ότι η πολιτική μοίρα τους είναι προϊόν κάποιων υποχθόνιων δράσεων κι όχι των απροσπέλαστων κανόνων της δημοκρατίας; Κακώς. Εχασαν, έφυγαν.
Κι άντε (λέμε τώρα…) κι έπεσε η κυβέρνηση, άντε να γίνουν κι εκλογές, είναι δυνατόν να παραμυθιάζονται ότι αυτό θα τους ξαναβάλει στο παιχνίδι;
Δύσκολο. Για να δανειστώ μια πρόσφατη έκφραση, η τυμβωρυχία δεν είναι φερετζές της πολιτικής.
Συνεπώς, γιατί φωνάζουμε και τσακωνόμαστε; Γιατί καλλιεργείται ένα κλίμα αναντίστοιχο μιας χώρας που μετράει εκατό νεκρούς τη μέρα από μια παγκόσμια υγειονομική καταστροφή;
Αυτό είναι που με προβληματίζει. Αν δηλαδή κάποιος νομίζει ότι μπορεί να βγει νικητής από τέτοια αναμέτρηση.
Καταλαβαίνω προφανώς τις επιδιώξεις κάθε αντιπολίτευσης. Σε δημοκρατία ζούμε. Είμαι αρκετά παλιός για να μην τις αντιλαμβάνομαι και να μην τις κατανοώ.
Αλλά από πού προκύπτει πως μια αντιπολίτευση υπηρετεί εποικοδομητικά τις πιο νόμιμες και θεμιτές επιδιώξεις της με τσιρίδες, κατάρες και υπερβολές;
Εως τώρα δεν προκύπτει από πουθενά. Και τι μένει;
Για να είμαι ειλικρινής, δεν θα χάσω τον ύπνο μου αν η «Αυγή» θεωρεί τον εθελοντισμό «φερετζέ του νεοφιλελευθερισμού», αν αποσιωπά το εμβόλιο ή αν «από κεκτημένη ταχύτητα» υπόσχεται τάφους στις Σέρρες.
Ούτε αν κάποια μέσα ενημέρωσης που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούν σε τόνους νευρωτικής υστερίας. Πόσοι τα διαβάζουν;
Ούτε αν διάφοροι βουλευτές της αντιπολίτευσης περιφέρουν ακρότητες του τύπου «η κυβέρνηση σκοτώνει ανθρώπους» ή «ο Μητσοτάκης φέρει ακέραια την ευθύνη για όσα τραγικά συμβαίνουν». Ποιοι τους ακούν;
Δικαίωμά τους, λοιπόν. Ούτως ή άλλως ό,τι κι αν λέει ή φρονεί ένα κόμμα της αντιπολίτευσης, ελάχιστες επιπτώσεις έχει στην πορεία της πανδημίας. Κανείς δεν μπήκε άρρωστος σε ΜΕΘ, ούτε βγήκε υγιής, επειδή διάβαζε «Αυγή».
Αυτό που με προβληματίζει είναι για ποιον λόγο μια μερίδα της αντιπολίτευσης έχει περιέλθει σε αυτή την κατάσταση. Γιατί σάλταραν.
Διαισθάνομαι να τους διακατέχει κάτι σαν διάψευση, κάτι σαν αίσθημα ακύρωσης. Αλλά ποιου πράγματος;
Τους είπε κανείς ότι μια ευρεία πλειοψηφία συνιστά ολιγόμηνο φαινόμενο και θα περάσει;
Γλυκάθηκαν στην εξουσία κι έπαθαν σύνδρομο στέρησης; Μεταξύ μας, δεν κυβερνούσαν και πριν, ούτε συχνά, για να τους λείπει.
Υπέθεσαν άραγε ότι σύσσωμος ο Τύπος και η κοινωνία θα ξεσηκωθούν να ρίξουν την κυβέρνηση μόλις «σημάνουν οι καμπάνες»; Για ποιο λόγο;
Πιστεύουν ότι η πολιτική μοίρα τους είναι προϊόν κάποιων υποχθόνιων δράσεων κι όχι των απροσπέλαστων κανόνων της δημοκρατίας; Κακώς. Εχασαν, έφυγαν.
Κι άντε (λέμε τώρα…) κι έπεσε η κυβέρνηση, άντε να γίνουν κι εκλογές, είναι δυνατόν να παραμυθιάζονται ότι αυτό θα τους ξαναβάλει στο παιχνίδι;
Δύσκολο. Για να δανειστώ μια πρόσφατη έκφραση, η τυμβωρυχία δεν είναι φερετζές της πολιτικής.
Συνεπώς, γιατί φωνάζουμε και τσακωνόμαστε; Γιατί καλλιεργείται ένα κλίμα αναντίστοιχο μιας χώρας που μετράει εκατό νεκρούς τη μέρα από μια παγκόσμια υγειονομική καταστροφή;
Αυτό είναι που με προβληματίζει. Αν δηλαδή κάποιος νομίζει ότι μπορεί να βγει νικητής από τέτοια αναμέτρηση.
Καταλαβαίνω προφανώς τις επιδιώξεις κάθε αντιπολίτευσης. Σε δημοκρατία ζούμε. Είμαι αρκετά παλιός για να μην τις αντιλαμβάνομαι και να μην τις κατανοώ.
Αλλά από πού προκύπτει πως μια αντιπολίτευση υπηρετεί εποικοδομητικά τις πιο νόμιμες και θεμιτές επιδιώξεις της με τσιρίδες, κατάρες και υπερβολές;
Εως τώρα δεν προκύπτει από πουθενά. Και τι μένει;
Μια...
κακόβουλη και μοχθηρή πλειοδοσία που απευθύνεται σε μια όλο και πιο φανατισμένη μειοψηφία.
Χωρίς συνείδηση. Χωρίς συναίσθηση. Χωρίς αυτοσυγκράτηση. Χωρίς αποτέλεσμα.
Και κυρίως χωρίς κανένα σεβασμό στη μάχη που δίνεται και σε εκείνους που τη δίνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου