Στα γενέθλιά μου έσβησα κεράκια με φίλους στην οθόνη. Πέντε-έξι ήταν στον υπολογιστή και άλλοι τόσοι στο κινητό. Είχε πλάκα. Και ήταν στα αλήθεια συγκινητικό. Ευτυχώς δεν είχαν την ιδέα να περάσουν από το σπίτι καθώς δεν έχω μηχανήματα καθαρισμού του αέρα.
Ο Δημήτρης Βερβεσός έχει στο γραφείο του αντίστοιχο εξοπλισμό. Και κάπως έτσι στάθηκε τυχερός μέσα στην ατυχία του. Ήρθαν απρόσκλητοι οι φίλοι για τα γενέθλια του, αλλά με το πάτημα ενός κουμπιού το περιβάλλον κατέστη επιδημιολογικά ασφαλές. Ένα θαύμα της τεχνολογίας.
Τώρα ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου βρίσκεται αντιμέτωπος με τη Δικαιοσύνη καθώς ξεκινά έρευνα για τη σεμνή γιορτή που έλαβε χώρα στο γραφείο του.
Ο ίδιος μας διαβεβαιώνει ότι φορούσε μάσκα (το είδαμε, ναι), ενώ τα τελευταίας τεχνολογίας μηχανήματα έβγαζαν εκτός γραφείου τον ανεπιθύμητο ιό. Αν η Δικαιοσύνη δεν σταθεί στην ουσία των σοβαρών επιχειρημάτων του, αλλά στους τύπους, τότε το πάρτι θα του κοστίσει τουλάχιστον τρία χιλιάρικα. Μπορούσε να περιμένει λίγο και να το κάνει στον Ρέμο. Φθηνότερα θα του έβγαινε, μαζί με τα λουλούδια. Διότι, δυστυχώς, σημασία δεν έχουν τα μέτρα που επικαλείται ο κ. Βερβεσός, αλλά εκείνα που δεν τηρήθηκαν.
Με άλλα λόγια, αν μαζευτούμε σε ένα σπίτι δέκα άτομα με στολές αστροναύτη δύο πράγματα είναι βέβαια: δεν θα κολλήσουμε κορονοϊό, αλλά θα πληρώσουμε τρία κατοστάρικα έκαστος και θα πρέπει να τσοντάρουμε για το πρόστιμο του σπιτονοικοκύρη.
Βέβαια για τον κ. Βερβεσό το κόστος θα είναι πολύ μεγαλύτερο από το οικονομικό. Πώς θα εμφανιστεί τώρα σε τηλεοπτικό παράθυρο για να κουνήσει το δάχτυλο ως λειτουργός της Δικαιοσύνης;
Πώς δύναται να ομιλεί περί νομιμότητας επενδύοντας τον λόγο του με κηρύγματα περί επαγγελματικής ηθικής;
Τέλος πάντων, αυτά ο κ. Βερβεσός τα ξέρει καλύτερα, είναι ολόκληρος πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.
Ωστόσο έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον η προβολή των όμορφων στιγμών μέσω των social media.
Ο κ. Βερβεσός δεν ανέβασε βίντεο ή φωτογραφίες. Το έκαναν οι φίλοι του. Πώς χαρακτηρίζεις τώρα αυτήν τη συμπεριφορά;
Ανευθυνότητα; Αμεριμνησία ή μήπως μία λανθάνουσα αίσθηση ασυλίας; «Δικηγόροι είμαστε, τον πρόεδρο γιορτάζουμε, σιγά μην έχουμε πρόβλημα».
Διότι όταν σε αυτήν την περίοδο ανεβάζεις στα social φωτογραφίες από πάρτι, είσαι είτε θρασύς, είτε ηλίθιος.
Αντίστοιχα event ανεβάζουν και άλλοι. Κάτι παλικάρια να ρίχνουν ζεϊμπεκιές σε καφενέ, άλλοι να τσουγκρίζουν ποτήρια με τσίπουρο πάνω από μεζέδες, κάτι χαζοχαρούμενα νιάτα που χορεύουν, επικαλούμενα το άτρωτο της νιότης -εν προκειμένω η περίπτωση Πολάκη είναι από τις πιο σεμνές.
Ναι, είναι όλα μαζί: η «μαγκιά» των καιρών, η αντίσταση της εποχής, η κόπωση των ανθρώπων. Όταν όμως βλέπεις τον πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών να παρτάρει, τότε ...
οφείλεις να αναγνωρίσεις ελαφρυντικά σε όλους τους άλλους, ρωτώντας τον εαυτό σου αν η λύτρωση είναι, τελικά, κάτι που μας αξίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου