Του Χρήστου Χωμενίδη
Ο χρόνος είναι πανδαμάτωρ. Ο χρόνος είναι, έλεγε η γιαγιά μου, γιατρός.
Προϊόντος του χρόνου, η οδύνη ημών -που δεν χάσαμε ανθρώπους μας στο Μάτι- θα δώσει τη θέση της στην πικρία.
Την αγανάκτησή μας θα διαδεχθεί η περιφρόνηση για εκείνους που αντιμετώπισαν με τέτοια αναλγησία τη συμφορά.
Η παρούσα κυβέρνηση -σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις- θα εκμετρήσει όπως-όπως το ζην. Θα εξαντλήσει σουρνάμενη τη θητεία της. Θα αποπειράται κάθε τόσο να αλλάξει την ατζέντα, θα τάζει γη και ύδωρ, θα μοιράζει ό,τι μπορεί, όπου μπορεί, μπας και αποφύγει την εκλογική συντριβή. Ώσπου κάποια ημέρα -θέλετε τον Μάιο; θέλετε τον Σεπτέμβριο του 2019;- θα οδηγηθούμε αφεύκτως στις κάλπες.
Τότε τον λόγο θα έχουμε εμείς. Οι Έλληνες πολίτες. Εμείς θα κληθούμε με την ψήφο μας να αποδείξουμε πως έχουμε βγάλει τα σωστά συμπεράσματα. Ότι μπορούμε, διδαγμένοι από το παρελθόν, να διαμορφώσουμε τις προϋποθέσεις ώστε -στο μέτρο του ανθρωπίνως δυνατού- να μην επαναληφθεί μια ανάλογη τραγωδία. Ότι είμαστε επιτέλους σε θέση να επιλέξουμε μια στοιχειωδώς επαρκή πολιτική ηγεσία.
Στοιχειωδώς επαρκή ηγεσία. Δεν φαντάζομαι να σάς εκπλήσσει το πόσο χαμηλά θέτω τον πήχυ. Οι επιλογές των ψηφοφόρων κατά τις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις τον έχουν ρίξει στα τάρταρα. Κοιτάζοντας την ολομέλεια της Βουλής του 2015 -και τον Ιανουάριο και τον Σεπτέμβριο- ένας παλαίμαχος δημοσιογράφος είχε σχολιάσει: "Με κλήρωση να τους διαλέγαμε, στην τύχη, το επίπεδο τους θα ήταν καλύτερο..."
Διαβάστε τα βιογραφικά των τριακοσίων.
Μετρήστε πόσοι σε όλη τους την επαγγελματική ζωή δεν έχουν κουμαντάρει ούτε ψιλικατζίδικο.
Πόσοι δεν έχουν καν επαγγελματική ζωή παρά ανελίχθησαν στον θώκο του εθνικού αντιπροσώπου κολλώντας ένσημα σε κάποιο κόμμα, στα νιάτα τους αφισοκολλητές, εν συνεχεία δε στελέχη, τύποι με ένα κινητό μονίμως κολλημένο στο αυτί τους να οργανώνουν κινητοποιήσεις, να "κατεβάζουν γραμμή", να μετράνε "κουκιά".
Μετρήστε έπειτα πόσοι εξελέγησαν πανηγυρικά μόνο και μόνο επειδή ήταν δημόσια πρόσωπα, διάσημοι ή απλώς αναγνωρίσιμοι σε κάποιον εντελώς άσχετο με την πολιτική τομέα. Καλλιτέχνες παντός διαμετρήματος στη δύση της καριέρας τους. Τηλεπερσόνες, εξασκημένες αποκλειστικά στο να ποζάρουν και να λένε καλαμπούρια. Παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές. Μέχρι και σεξολόγους είχαμε το χιούμορ -μαύρο χιούμορ- να χρίσουμε βουλευτές.
Θυμηθείτε τέλος πόσοι απέτυχαν παταγωδώς σε όποιον ρόλο ευθύνης τούς ανατέθηκε -από υπουργείο μέχρι μικρή δημόσια επιχείρηση- και βρίσκουν εντούτοις το θράσος να ζητήσουν ξανά την ψήφο μας. Πόσοι τρεχαγυρευόπουλοι, πόσοι τύποι επιεικώς άχρηστοι στρογγυλοκάθονται επί χρόνια και ζαμάνια στις καρέκλες επειδή διαθέτουν κάποια ρητορική δήθεν άνεση, επειδή έχουν εκπαιδευτεί στο να σκυλοκαβγαδίζουν στα τηλεπαράθυρα, με ξύλινη γλώσσα, με κούφιες ρητορείες...
Τα ψηφοδέλτια κάθε κόμματος -πλην της "Χρυσής Αυγής", η οποία αντλεί από τον υπόκοσμο- βρίθουν και θα βρίθουν από ανθρώπους και των τριών παραπάνω κατηγοριών. Από βλαχοδημάρχους, αγκιτάτορες, επαγγελματίες ευαίσθητους -η τέχνη γαρ!-, λαθρεπιβάτες της οποιασδήποτε εξουσίας. Θα υπάρχουν ωστόσο ανάμεσά τους και άνθρωποι εγνωσμένης αξίας, χειροπιαστής προσφοράς. Στον ψηφοφόρο επαφίεται να ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι. Να προκρίνει εκείνους οι οποίοι διαθέτουν τα προσόντα να τον βγάλουν ασπροπρόσωπο.
Η μέχρι σήμερα εμπειρία πόρρω απέχει από το να είναι θετική. Στις τελευταίες ευρωεκλογές, ο Σταύρος Τσακυράκης -που τόσο εγκωμιάσθηκε μετά τον θάνατό του- απέτυχε παταγωδώς. Οι κυρίες Μαριέττα Γιαννάκου και Άννα Διαμαντοπούλου πλήρωσαν ακριβά τις τολμηρές πρωτοβουλίες τους στην εκπαίδευση. Ο ηρωικός καθηγητής Σάκης Καράγιωργας υποσκελίσθηκε με χαρακτηριστική ευκολία στις αρχές της Μεταπολίτευσης από ανθρώπους της νοοτροπίας Μένιου Κουτσόγιωργα. Το "άνθ'ημών Γουλιμής" που αναφώνησε ο Χαρίλαος Τρικούπης όταν στερήθηκε και τη βουλευτική ακόμα έδρα του στοιχειώνει την πολιτική μας ζωή. Δεν αποτελεί την εξαίρεση μα τον κανόνα.
Εάν έχουμε ως απλοί πολίτες ένα μερίδιο ευθύνης για το Μάτι, έγκειται στο ότι...
εμπιστευθήκαμε -με αυτοκτονική ελαφρότητα- τον κάθε οφθαλμοφανώς άσχετο. Τον κάθε αφερέγγυο. Τον κάθε άχρηστο.
Ας μη λησμονήσουμε μέχρι τις εκλογές το δίδαγμα της συμφοράς.
Ας αποδείξουμε ότι βγάλαμε πάνω στα αποκαΐδια κάποια σωστά συμπεράσματα. Ας πρυτανεύσει στην επόμενη επιλογή μας όχι η ανεμελιά, όχι ο φανατισμός, όχι το κολλητιλίκι και η προσδοκία μιας μικρής χάρης, μιάς ατομικής εξυπηρέτησης. Αλλά η σοβαρότητα. Η αίσθηση του γενικού συμφέροντος.
Θα είναι ο καλύτερος φόρος τιμής στην εκατόμβη των αθώων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου