Toυ ΠΕΤΡΟΥ ΜΑΚΡΗ
Οι κ.κ. Τσίπρας, Παππάς, Φλαμπουράρης, Φίλης και ων ουκ έστι αριθμός
αυτόκλητων «ριζοσπαστών» και «εθνοσωτήρων», μαζί βεβαίως και με μερίδα
παρόμοιων λαοπλάνων, από το υπόλοιπο φάσμα του πολιτικού μας κόσμου,
καθώς φαίνεται, χτίζουν πύργους στην άμμο, όταν υπόσχονται ένα μέλλον
θαυμάτων, με εμπροσθοφυλακή αυτού του … εγχειρήματος μια νεολαία που θα
την ονειρεύονταν ως ακριβές αντίγραφο, της δικής τους ημιμάθειας, του
δικού τους θράσους της άγνοιας, αλλά και του πολιτικού τους αμοραλισμού.
Αφορμή για τη σκέψη αυτή μας δίνει η εξαγγελία του θρυλικού πρώην
καταληψία των λυκείων και σημερινού πρωθυπουργού για κοινωνική
αξιοποίηση και ενεργοποίηση του αδρανούς κατά το πλείστον νεολαϊστικου
δυναμικού των 17ρηδων με την απόκτηση του δικαιώματος ψήφου.
Χρειάζεται μεγάλο περίσσευμα αφέλειας …, για να πιστέψει κανείς αυτή τη
νέα δημοκοπική παγίδα του αδίστακτου μυθοπλάστου πρωθυπουργού. Και αυτό,
γιατί οι φανταχτερές γυάλινες χάντρες από το κυβερνητικό «κουτί της
Πανδώρας» δεν σημαίνουν παρά τη μετατροπή εκατοντάδων χιλιάδων 17ρηδων
σε αιμοδότες ενός αιμορραγούντος δημοσκοπικά κυβερνητικού μηχανισμού.
Αλλά και η αντιπολίτευση, από την πλευρά της, δεν θα μας διέψευδε, αν
της καταλογίζαμε για την αποδοχή της ψήφου στους 17ρηδες, δύο τινά:
Πρώτον, ότι φοβάται ότι θα την χαρακτηρίσουν «εχθρό της νεολαίας» εάν
αρνηθεί την ψήφο στα 17.
Δεύτερον ότι δέχεται την πρωθυπουργική
πρόταση-παγίδα για ψήφο στα 17, ευελπιστώντας ότι «κάτι θα τσιμπήσει»
και αυτή φηφοθηρικά.
Αυτή την περίεργη σύμπλευση κυβέρνησης-αντιπολίτευσης, στο κοινό ψάρεμα,
στα θολά της απροστάτευτης νεολαίας, την είχαν αντιληφθεί περίπου μισό
εκατομμύριο νέοι μας, που τράπηκαν σε άτακτη φυγή προς την ξένη αγορά
εργασίας, ήδη από την εποχή των δύο πρώτων δανειστικών μνημονίων…
Με ποιο επομένως θράσος η σημερινή κυβέρνηση αποπειράται να μετατρέψει
μια απροστάτευτη νεολαία, σε άψυχες μάρκες του καζίνου στην τυχοδιωκτική
ρουλέτα του κυβερνητικού πολιτικού τζόγου;
Το φαινόμενο αυτό έχει την
εξήγησή του για τους εξής λόγους:
1) Η νεολαία αυτή καθ’ αυτήν έχει το διπλό ηθικό και βιολογικό
πλεονέκτημα μιας ηλικίας άδολης και ανθεκτικής στις μακρές και
ατέλειωτες δοκιμασίες της ζωής. Και από την άποψη αυτή, η ψήφος και στα
17 θα είναι ευπρόσδεκτη στην κοινωνία.
2) Δεν αρκούν όμως τα προαναφερθέντα πλεονεκτήματα, γιατί η χώρα μας
υστερεί σημαντικά, ως προς τη μέριμνά της, για τον επιστημονικό,
επαγγελματικό και επιχειρηματικό προσανατολισμό των νέων, ήδη από την
πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
3) Ο προσανατολισμός αυτός, που αποτελεί, από πολλές δεκαετίες,
απαρέγκλιτο, εφαρμοσμένο πολιτικό σχεδιασμό σε προηγμένες χώρες της
Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, για τη χώρα μας αποτελεί άγνωστο
κεφάλαιο. Για τον απλούστατο λόγο, ότι ο προσανατολισμός αυτός
απουσιάζει σε όλες τις σοβαρές, αλλά και στις περισσότερες επιπόλαιες,
αμέτρητες «μεταρρυθμιστικές» εκπαιδευτικές απόπειρες των κυβερνήσεων.
Και για να γίνουμε ακριβέστεροι, οι μετρημένες, στα δάκτυλα της παλάμης,
σοβαρές μεταρρυθμίσεις (π.χ της Άννας Διαμαντοπούλου) πολεμήθηκαν, από
το σημερινό ψευδοαριστερό-ακροδεξιό κυβερνών μόρφωμα, κατά τον αηθέστερο
και πιο βάναυσο τρόπο. Και μάλιστα από μέλη του υπουργικού συμβουλίου
με τα άσπρα μαλλιά, σύμβολο… πείρας και ήθους.
Κανείς μα κανείς δεν θα εμπόδιζε την κάθοδο, στον εκλογικό στίβο όχι
μόνο των 17ρηδων, αλλά και νεότερες ηλικίες, εάν λειτουργούσε ένα
συνταγματικώς κατοχυρωμένο σύστημα σύνδεσης των νέων με τον παραγωγικό
ιστό της κοινωνίας σε όλους τους τομείς: Οικονομία, Εκπαίδευση,
Πολιτισμό, Υγεία κ.α. Μια παρόμοια όμως οργάνωση και λειτουργία της
πολιτείας εξυπακούει:
α) Κατάργηση της αναξιοκρατίας του ρουσφετιού, που με έκδηλο ζήλο την
διατηρεί και μάλιστα επαυξημένη το βαθύτατα ρουσφετολογικό, μικροαστικό
κυβερνητικό σχήμα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με το καταγέλαστο… ριζοσπαστικό προσωπείο.
β) Αποσύνδεση της νεολαίας από τα πλοκάμια μιας κομματικοκρατίας, που
κατασκευάζει όχι όπως θα έπρεπε μορφωμένους και υπεύθυνους πολίτες, αλλά
αμαθέστατα και αντικοινωνικά κομματόσκυλα, που εξελίσσονται σε παράσιτα
του κρατικού προϋπολογισμού και φωστήρες της διαπλοκής.
Αλλά με μια διάθεση αυτοκριτικής θα έλεγα ότι το παραπάνω προτεινόμενο
σύστημα αξιοκρατικής διάπλασης της νεολαίας δεν θυμίζει παρά Σαιξπηρικά
«όνειρα καλοκαιριάτικης νύχτας».
Ευπρόσδεκτες λοιπόν, στις κάλπες όλες
οι ηλικίες ακόμη και με αυτές τις αμαρτίες του ρουσφετολογικού
συστήματος. Έτσι θα επιβραβευθεί το «γαία πυρί μειχθήτω…». Άλλωστε, δεν
είναι ούτε η πρώτη αλλά ούτε και η τελευταία φορά, που κάποιες κοινωνίες
αρκούνται και στα ψέματα. Όμως με τα ψέματα εξατμίζονται και οι
τελευταίες ελπίδες.
Άντε λοιπόν και «καλά κρασιά»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου