ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Διάλυση κι έκρηξη

Toυ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΔΑΒΒΕΤΑ

Εδώ και χρόνια ακούμε γύρω μας τη φράση «είμαστε στα όρια της διάλυσης». Είτε πρόκειται για την πολιτική, το θεσμικό πλαίσιο, την Ευρώπη, το κλίμα, την παγκόσμια ειρήνη είτε για τον εαυτό μας, ένα αίσθημα «λίγο πριν από τη διάλυση» κυριαρχεί. Νομίζουμε ότι από στιγμή σε στιγμή θα βρεθούμε στη δίνη του χάους, κάτι που επιτείνει και η γύρω μας ατμόσφαιρα. Τρομοκρατία, ανασφάλεια, κοινωνικές εντάσεις, οικονομική ανεπάρκεια, υψηλή ανεργία, καθημερινή βία, ρατσισμός, ξενοφοβία, κυβερνοπόλεμος, τόσοι ευρωπαϊκοί πονοκέφαλοι που στη χώρα μας μεγεθύνονται και μας κάνουν να νομίζουμε ότι είμαστε το κέντρο της παγκόσμιας δυστυχίας.
 


Οταν λέμε «διαλυόμαστε», πάει να πει ότι η οικονομική παράλυση, το κοινωνικό μίσος, η κλιματική αποδιοργάνωση, η χαοτική κυβερνοκοινωνία έχουν δημιουργήσει μέσα μας μια κατάσταση εσωτερικής διάλυσης που την αναμένουμε να εμφανιστεί ως καταστροφή.  

Ποτέ, όμως, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο στο μέγεθος που τα λόγια την αναγγέλλουν.  


Γιατί; 

Γιατί παρότι στις καθημερινές μας δράσεις, τις ρουτίνες, τα πρότζεκτς υπάρχουν τεράστιες δυσκολίες, εν τούτοις όλο και κάτι γίνεται την τελευταία στιγμή κι η δυσλειτουργία λειτουργεί, η αποδιοργάνωση οργανώνεται, το χάος παίρνει μορφή. 

 

Το ότι ζούμε στην κόχη των πραγμάτων με την αγωνία της πτώσης, το φόβο ή τις απειλές, την αρρώστια ή την πολιτική, ας το συνειδητοποιήσουμε. Κι αυτή η συνειδητοποίηση θα μας δώσει τη χαρά των μικρών στιγμών, των μικρών θαυμάτων, την καλλιέργεια της θετικής σκέψης έτσι ώστε να ξαναοργανώσουμε την οικονομική μας ζωή, να διώξουμε το μίσος, να στηρίξουμε την ανεκτικότητα, να αρνηθούμε το φανατισμό, να βελτιώσουμε το κλίμα. Ολα μπορούν να γίνουν μέσα από τις δυνατότητες της τεχνικής. 


 Ας περάσουμε καλύτερα από τη «διάλυση» στην «έκρηξη», ας εκραγούμε δημιουργικά, ας δεχτούμε την πραγματικότητα με τις ευκαιρίες της, τις αντιθέσεις της, τις αποτυχίες της και τις επιτυχίες της.