ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟ ΛΑΘΡΟΛΑΓΝΙΣΤΑΝ: Υπουργοί μετανάστευσης και συλλογικοτήτων

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Στις 21 Φεβρουαρίου, έξω από το κέντρο κράτησης στην Αμυγδαλέζα, οργανώθηκε εκδήλωση συμπαράστασης στους μετανάστες. Αφορμή ήταν η αυτοκτονία ενός Πακιστανού. Την οργάνωση είχαν αναλάβει, εκτός από τη νεολαία του κυβερνώντος κόμματος ΣΥΡΙΖΑ, και διάφορες «συλλογικότητες» της Αριστεράς – «συλλογικότητα» στα κανονικά ελληνικά υποθέτω ότι σημαίνει ομάδες που συγκεντρώνουν έναν ορισμένο αριθμό ατόμων με κοινά όνειρα, ελπίδες κι έναν αντίπαλο, την αστυνομία. Την ημέρα εκείνη έγινε και η τελευταία εμφάνιση της ομάδας των ΜΑΤ, η οποία, όπως καταγγέλλουν οι συλλογικότητες, πέταξε δακρυγόνα, απωθούσε τους πρωταγωνιστές της εκδήλωσης και έβγαζε φωτογραφίες με τα κινητά τους τα μέλη των συλλογικοτήτων – επαναλαμβάνω τη λέξη για να τη συνηθίσω.

Αιτία της εκδήλωσης ήταν η ίδια η λειτουργία του κέντρου κράτησης των μεταναστών, του οποίου η κατάργηση είναι μία από τις υποσχέσεις που έδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ στον ελληνικό λαό. Εκτοτε άρχισε η εκκένωσή του. Κάθε μέρα, καμιά τριανταριά ψυχές μεταφέρονται από την Αμυγδαλέζα στην Ομόνοια, όπου και αφήνονται ελεύθεροι αφού υποτίθεται έχουν δώσει διεύθυνση κατοικίας και με την υποχρέωση να εμφανίζονται σε τακτά χρονικά διαστήματα στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής τους – όπως ακριβώς έκανε ο Μαζιώτης. Οπως διάβασα στο εξαίρετο ρεπορτάζ του Γιάννη Παπαδόπουλου («Κ» 1/3), οι περισσότεροι δεν βρίσκουν πια το σπίτι όπου έμεναν, το οποίο έχει καταληφθεί από άλλους, και εννοείται δεν έχουν ούτε δουλειά, ούτε φαγητό, ούτε ιατρική περίθαλψη. Αυτό βέβαια δεν εμποδίζει την κ. Χριστοδουλοπούλου, αναπληρώτρια υπουργό Μετανάστευσης, και τον κ. Πανούση, Δημόσιας Τάξης, να κοιμούνται με ήσυχη τη συνείδησή τους διότι έπραξαν το ανθρωπιστικό τους καθήκον.

 
Οι συνθήκες κράτησης στην Αμυγδαλέζα ήταν απάνθρωπες. Υποθέτω ότι και εκεί θα λειτούργησε επί τα χείρω η πάγια λογική του ελληνικού Δημοσίου: φτιάχνουμε κάτι, δεν μας ενδιαφέρει πώς το φτιάχνουμε και δεν μας ενδιαφέρει αν αυτό που φτιάξαμε ανταποκρίνεται στους σκοπούς για τους οποίους το φτιάξαμε. Ειδικά εδώ που έχουμε να κάνουμε με μετανάστες, οι οποίοι δεν είναι σαν τους συνταξιούχους του ΙΚΑ που στήνονται στην ουρά από τις 4 το πρωί και φωνάζουν στα κανάλια ή ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ.  

Τι θα περίμενε κανείς από τους ανθρωπιστές της Αριστεράς; 

Μα να βελτιώσουν τις συνθήκες κράτησης στην Αμυγδαλέζα, την υγιεινή, την ιατρική περίθαλψη και ό,τι άλλο κρίνεται απαραίτητο για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Θα μου πείτε υπολογίζω χωρίς τις «συλλογικότητες» και τους υπουργούς τους, οι οποίοι θέλουν να καταργήσουν τα σύνορα, τα συρματοπλέγματα, τους πάσης φύσεως περιορισμούς, αλλά είναι και εναντίον του φιλελευθερισμού που τα έχει καταργήσει. Και εναντίον του λόμπι του ευρωπαϊκού Βορρά που εξαιρεί από τον ποινικό κώδικα το παράνομο πέρασμα συνόρων. Εξάλλου, η αποκατάσταση των συνθηκών στην Αμυγδαλέζα απαιτεί εργασία, λογαριασμούς και σύστημα, όλα αυτά που απεχθάνεται η επανάσταση όπως η φύση το κενό.

   

Οσο για τα μεσαία στρώματα των ιθαγενών, που θα ξαναδούν τις πλατείες να γεμίζουν από εξαθλιωμένους Μπανγκλαντεσιανούς:

 

Aς πρόσεχαν. Αυτά δεν έχουν συλλογικότητες. Τα μεσαία στρώματα απλώς υποχρεούνται να πληρώνουν φόρους για να μπορούν οι υπουργοί των συλλογικοτήτων να κοιμούνται με τη συνείδησή τους ήσυχη. Εκαστος εφ’ ω ετάχθη.