Ωραία, λοιπόν. Πανηγυρίζουμε. Αλλά
τώρα, στη χαρά σε θέλω φίλε! Τώρα, μέσα στη μεγάλη σου χαρά, χρειάζεται
να μην ξεχνάς τα θύματα, τους φτωχούς, τους άνεργους και τα παιδιά που
πεινάνε.
Ασφαλώς δεν είναι το ποδόσφαιρο ως παιχνίδι που φταίει για την
πείνα και τις φαβέλες.
Εξάλλου, ιστορικά, το ποδόσφαιρο ήταν το κατ' εξοχήν παιχνίδι
της εργατικής τάξης.
Είναι, όμως, το ποδόσφαιρο ως εμπόρευμα, ως
ανταλλακτική αξία που ευθύνεται. Το ίδιο ισχύει και για τον κλασικό
αθλητισμό. Γιατί δεν είναι το άθλημα πλέον ο σκοπός, αλλά το μέσον για
την αποκόμιση χρημάτων. Δεν είναι το θαυμάσιο παιχνίδι, συνεπώς, στο
οποίο εναντιώνομαι, αλλά ο μετασχηματισμός του σε μέσον εκμετάλλευσης,
σε μέσον για τη συσσώρευση κερδών. Δεν θα είχα καμία ένσταση αν ο στόχος
ήταν η χαρά και το Εμείς, όμως στόχος είναι το Χρήμα. Και τα χρήματα
πηγαίνουν στη ΔΟΕ, στη FIFA και στο πλανητικό κεφάλαιο, στις
πολυεθνικές. Αντίθετα, οι λαοί πληρώνουν το μάρμαρο.
Κι όχι μόνο αυτό, οι εθνικές κοινωνίες αποσυντίθενται. Γιατί
αντί το «συλλογικό άθλημα» να ενισχύει το Εμείς, όπως συνέβαινε
παλαιότερα, τώρα αναπτύσσεται ο κοινωνικός εμφύλιος μεταξύ των ΕΚΤΟΣ,
των απόκληρων, του καταραμένου κοινωνικού αποθέματος, των αόρατων, και
των ΕΝΤΟΣ, των «καταναλωτών-blanco» των μεσοαστικών κοινωνικών
κατηγοριών.
Το σύνθημα της αντιπαράθεσης το δίνουν αξιωματούχοι, όπως ο
Μ. Πλατινί, που κατηγόρησε τους Βραζιλιάνους ότι περίμεναν το Μουντιάλ
για να διαδηλώσουν! Ή όπως ο Edson Arantes do Nascimento, ο περίφημος
Πελέ, πρέσβης του Μουντιάλ και της Coca-cola, που θεώρησε ότι είναι
«νορμάλ» ο θάνατος ενός εργάτη στο υπό ανέγερση στάδιο του Σάο Πάουλο
(24.3.2014)!
Επίσης, οι λαοί πληρώνουν πάντα το κόστος, ενώ οι πολυεθνικές
εισπράττουν πάντα τα κέρδη. Σε όλες τις χώρες όπου έλαβαν χώρα μεγάλα
αθλητικά γεγονότα, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, είχαμε κέρδη για τις
πολυεθνικές και τη FIFA ή τη ΔΟΕ και τεράστια αύξηση του χρέους για τις
χώρες φιλοξενίας.
Στη Νότια Αφρική, όπου έγινε το 2010 το Παγκόσμιο
Κύπελλο ποδοσφαίρου, το δημόσιο χρέος από 50,3 δισ. εκτινάχθηκε στα 97
δισ. ευρώ. Η Βραζιλία ξεκίνησε με πρόβλεψη λειτουργικών εξόδων 800 εκατ.
και έφθασε τα 2,6 δισ. Παράλληλα το Δημόσιο (δηλαδή οι Βραζιλιάνοι
φορολογούμενοι) επιβαρύνθηκε με 13 δισ. για την κατασκευή σταδίων. Το
Μαρακανά, το στάδιο των γιγαντιαίων ποδοσφαιρικών αλλά και αμιγώς
θρησκευτικών τελετών, πέρασε στις 13.5.2013 από το Δημόσιο στον ιδιωτικό
τομέα. Η κοινοπραξία που το ανέλαβε αποτελείται από τη βραζιλιάνικη
εταιρεία Odebrecht (την ίδρυσε Γερμανός, το 1944), που ειδικεύεται στα
πετροχημικά, την άμυνα, την τεχνολογία και τα logistics, το
δισεκατομμυριούχο Eike Batista (ομοίως γερμανικής καταγωγής) και την AEG
Administracao de Estadios do Brasil, θυγατρική της πολυεθνικής Anschutz
company που διαχειρίζεται 120 πολύ μεγάλα στάδια σε ολόκληρο τον κόσμο.
Αρκεί να αναφερθεί πως η κατασκευή της «Κορίνθιανς αρένα», 70.000
θέσεων, από 153 εκατ. έφθασε στα 450 εκατ.! Το ίδιο συνέβη με τις
μεταφορές (μετρό, τραμ, λεωφορειακές γραμμές, οδικό δίκτυο), που
κόστισαν 3,7 δισ. ευρώ και προκάλεσαν την αύξηση των εισιτηρίων και κατ'
επέκταση την αφορμή για τις διαδηλώσεις. Προηγήθηκαν οι απαλλοτριώσεις
και οι μεγάλες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις και μετακινήσεις πληθυσμών
κατά το ανάλογο του Πεκίνου. Τον Σεπτέμβριο, μάλιστα, του 2011, κατά τη
διάρκεια των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων στις φαβέλες, σκοτώθηκαν 800
άνθρωποι. Η χαρά μας, λοιπόν, «κολυμπάει» στο αίμα αθώων. Αξίζει να
σημειωθεί ότι στο Κατάρ, όπου θα γίνει το Μουντιάλ του 2022, μετρούμε
ήδη 1.200 νεκρούς εργάτες. Η FIFA, επιπλέον, συνεργάστηκε ακόμη και με
μαφιόζικα δίκτυα προκειμένου να οργανώσει την πορνεία στις βραζιλιάνικες
πόλεις, όπου διεξάγονται οι αγώνες.
Επειτα απ' αυτό ποιος μπορεί να
χαίρεται ακόμη;
Η χαρά μας, λοιπόν, αφορά σ' ένα λαϊκό παιχνίδι που έχει
απολέσει την αθωότητά του, καθώς έχει καταστεί μία υπερεθνική μπίζνα που
διαλύει τις εθνικές κοινωνίες, οι οποίες αντικαθίστανται από δίκτυα
«μικρόκοσμων». Ο κόσμος, έτσι, γίνεται ένα «δικτυακό άπειρο», ένας
κόσμος-δίκτυο, ένας κόσμος θυλάκων, που είναι η βάση της δράσης των
ατόμων. Σ' αυτό τον κόσμο των... μικρόκοσμων ο ανταγωνισμός γίνεται
αμείλικτος και το μίσος και το συμφέρον είναι τα μόνα «ενοποιητικά»
στοιχεία της κοινωνίας.
Συμπέρασμα:
Tο ποδόσφαιρο και οι συγκινήσεις που προκαλεί
χρησιμοποιούνται από το πλανητικό κεφάλαιο για τη συσσώρευση κερδών.
Σήμερα, όλες οι «χαρές», απόρροια λαϊκών παιχνιδιών (αξίες χρήσης)
γίνονται εμπορεύματα-ανταλλακτικές αξίες.
Ποια σχέση έχει το ποδόσφαιρο
που παιζόταν στις αλάνες με το ποδόσφαιρο που παίζεται στα γήπεδα της
FIFA;
Γι' αυτό δεν πρέπει να στομώνει την κρίση μας η όποια «εθνική
χαρά» ούτε να αποκρύπτει το έγκλημα που συντελείται εναντίον ανθρώπων
και λαών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου