ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Αλληλεγγύη ή ομερτά;

Της ΡΙΚΑΣ ΒΑΓΙΑΝΗ

Tσάκωσαν έναν γιατρό με προσημειωμένα χαρτονομίσματα. Προέρχονταν από «φακελάκι» που φέρεται ότι ζήτησε και πήρε για να χειρουργήσει καρδιοπαθή (ο ασθενής, μετά την καταγγελία, δυστυχώς απεβίωσε). 

Σκεφτόμουν πώς να νιώθει σε τέτοιες περιπτώσεις ένας άλλος χειρουργός ή οποιασδήποτε ειδικότητας γιατρός ή όποιος άνθρωπος έντιμος (ζουν ανάμεσά μας, ξέρετε, και είναι πολλοί) που γνωρίζει τι συμβαίνει και συναντάει ή συναναστρέφεται έναν συνάδελφό του για τον οποίο είναι γνωστό (ή και αποδεδειγμένο) ότι είναι διεφθαρμένος.

Τι κάνεις σε τέτοιες περιπτώσεις; 

Συνεχίζεις να φέρεσαι με τυπική ευγένεια, σαν να μην τρέχει τίποτα; Εξοργίζεσαι για την «επίθεση» που δέχεται ο κλάδος και εφαρμόζεις αυτό που ονομάζουμε «συναδελφική αλληλεγγύη»; (Η «συντεχνιακή ομερτ», που λένε οι κακές γλώσσες;) 

Αποστρέφεις το βλέμμα; Ή έρχεσαι σε θορυβώδη ρήξη με ένα πρόσωπο ή πρόσωπα, στα οποία ουδεμία συμπάθεια οφείλεις, αφού η δική τους εγκληματική συμπεριφορά βλάπτει τη δική σου υπόληψη;

Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα - όσο και τα επαγγέλματα που έχουν και την ιδιότητα του λειτουργήματος. Γιατροί. Δικαστές. Ανθρωποι της ενημέρωσης. Πολιτικοί. Εφοριακοί. Συνδικαλιστές. Αστυνομικοί.

Σαν να έχουμε εγκλωβιστεί σε ένα αρρωστημένο πλέγμα κακώς εννοούμενης «αλληλεγγύης»: 

Κάνοντας πως δεν ξέρεις, δεν είδες, δεν πιστεύεις, όχι μόνο δεν προστατεύεις τους συναδέλφους σου, αλλά τους βλάπτεις με χειρότερο ίσως τρόπο.

Θέλει βέβαια λίγη σεμνότητα: 

Nα μην πας στο άλλο άκρο, να μη θεωρείς τον εαυτό σου μονίμως ανώτερο, και με λυμένο το ζωνάρι για να καταγγείλεις τα λάθη των άλλων. Μεγάλη μιζέρια κι αυτό.  

Αλλά και η... αλληλεγγύη έχει τα όριά της: 

Οταν τα ξεπεράσει λέγεται στρουθοκαμηλισμός.