Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ
Πρώτα απ' όλα: Η στήλη οφείλει να αναγνωρίσει ότι μόνο ένας Ελληνας
έχει κατορθώσει να συμπυκνώσει σε μία φράση την ουσία και την
τεχνοτροπία της πολιτικής εξαπάτησης, αλλά και να προσφέρει ταυτόχρονα
μια αλάνθαστη μέθοδο εντοπισμού της. Είναι τραγουδιστής και ονομάζεται
Νότης Σφακιανάκης. Σε μία από τις συνεντεύξεις του είχε αποκαλύψει για
ποιον λόγο δεν συμπαθεί τον κλασικό τύπο άθλιου πολιτικάντη: «Με το που
σου δίνει το χέρι για χειραψία, δεν κοιτάει εσένα, αλλά τον επόμενο που
θα χαιρετίσει».
Οποια άποψη και αν έχει κάποιος για τις τοποθετήσεις του
κ. Σφακιανάκη, δεν μπορεί παρά να τον συγχαρεί για τη φαρμακερή
ακρίβεια του εσωτερικού «λαμογιόμετρου» που έχει, αλλά και για την
τρομερή παρατηρητικότητά του, η οποία αναμφίβολα είναι παράπλευρο κέρδος
των αμέτρητων νυχτοκάματών του.
Δυστυχώς, έτσι ακριβώς έχουσιν τα
πράγματα: Οι κοσμοπλημμυρισμένοι δρόμοι, τα καφενεία, οι πλατείες, τα
μπαρ, τα σουβλατζίδικα, τα μανάβικα, οι λαϊκές αγορές λειτουργούν (για
τον μέσο «καπάτσο» πολιτευτή) ως βιομηχανικές γραμμές παραγωγής
κορόιδων. Αν είναι σχετικά άγνωστοι στο ευρύ κοινό, τότε νιώθουν
ασφαλείς για να γυρέψουν ψήφους.
Αν είναι γνωστοί, τότε
αποφεύγουν τους συνωστισμούς για να μην πέσει βροχή η σφαλιάρα από το
αγανακτισμένο πόπολο και μυρίσουν την ανοιξιάτικη «φαπαρούνα» της
πάνδημης αποδοκιμασίας των μνημονιακών πολιτικών που στήριξαν τα κόμματά
τους.
Και οι δύο, όμως, συνομοταξίες, όταν βρεθούν σε... μπούγιο, πέφτουν με τα μούτρα στις χειραψίες, δίχως να υπολογίζουν ποιος τους τείνει το χέρι. Και γορίλας με σκάφανδρο δύτη να είναι δίπλα τους, δεν θα τον παρατηρήσουν, διότι οφείλουν να είναι ταχείς! Σαν τον καρχαρία που έχει βρεθεί στο κέντρο κοπαδιού σαρδελών και πρέπει να ανοιγοκλείσει το στόμα γρήγορα, για να καταπιεί όσο μεγαλύτερη ποσότητα γίνεται. Τον «φίλο» και «συγχωριανό» τους δεν τον βλέπουν κανονικά, ως ένα ξεχωριστό πρόσωπο, αλλά ως μονάδα που προστίθεται στην πιθανότητα υπερψήφισης της αφεντομουτσουνάρας τους.
Το χαμόγελο του πολιτευτού είναι διάπλατο, ιδρωμένο και οι ρυτίδες του είναι εγχάρακτες με μια μεφιστοφελική έκφραση βουλιμίας για εξουσία. Το βλέμμα πάντα είναι στο επόμενο υποψήφιο θύμα και έχει μια κουτοπονηριά σε στιλ «Ζήκου» στη θρυλική ταινία «Της κακομοίρας». Μάτια τσακίρικα και απατηλά τάζουν πολλά στα... χαμηλά (εισοδηματικά στρώματα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου