ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ
Ας μη θεωρηθεί σχολαστικισμός αν, σε μια εποχή γενικού χάους και
αποπροσανατολισμού και σε μια στείρα συζήτηση για το αν θα επανέλθει η
οικονομία μας στη δραχμή ώστε από την όπερα της δεκάρας να μεταπηδήσει
στην οπερέτα της πεντάρας, γυρίσουμε λίγο στο έτυμον των λέξεων.
Λοιπόν,
η δραχμή κατ' αρχάς ήταν μονάδα περιεχομένου, δηλαδή στις ανταλλακτικές
αρχές της αγοράς, όταν το προϊόν ανταλλάσσονταν με προϊόν,
ανταλλάσσονταν προϊόντα με πολύτιμα μέταλλα, έτσι ο οβολός ήταν
(θυμηθείτε τον πασχαλινό οβελία=σούβλα) ράβδος χρυσού ή ασημιού ή χαλκού
κ.λπ.
Η δραχμή ήταν το περιεχόμενο της φούχτας, δηλαδή της δρακός (δραξ
από το δράττομαι = αρπάζω, χουφτώνω). Δηλαδή δραχμή ήταν το περιεχόμενο
μιας φούχτας.
Εγώ πρόφτασα πάντως λίγο μετά τον πόλεμο να με στέλνει η
μάνα μου να πάρω από τον μπακάλη δύο φούχτες φακή, μια φούχτα αλάτι
κ.τ.λ.
Το βάθος της παλάμης ονομάζεται γύη και ως εκ τούτου ό,τι
κλείνεται μέσα στη γύη της παλάμης είναι εγγύηση. Εξού και «σε κρατώ στο
χέρι», «με κρατάει». Δηλαδή μια διαπροσωπική εγγυοδοσία, αμοιβαιότητα
ανταλλακτικών σχέσεων, ενεχυροδανειστήριο.
Να γυρίσουμε λοιπόν στη
δραχμή, αλλά ποιους και πώς θα τους κρατάμε στο χέρι, με ποιες εγγυήσεις
και πώς όσα μας δανείζουν δεν ζητούν από μας εγγυήσεις ή γιατί κι αυτοί
δεν έχουν εξασφαλίσει να έχουν κάποιο ενέχυρο στη γύη τους;
Το μέγα
πάντα πρόβλημα στις οικονομίες με διαφορετικά νομίσματα ήταν οι
ισοτιμίες.
Δραχμή ή ευρώ, δολάριο ή ρούβλι, το πρόβλημα είναι τι χωράει
κάθε φορά στη δράκα μας, στη φούχτα μας, ποιον κρατάμε στο χέρι, ποιος
μας κρατά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου