Του ΚΩΣΤΑ ΣΤΟΥΠΑ
Ο κ. Ρέππας δήλωσε πως δεν θα γίνει καμιά απόλυση στο δημόσιο. Είναι προφανές πως "μυρίζουν" εκλογές. Παρέλειψε βέβαια ο κύριος υπουργός να εξηγήσει ποιος θα συνεχίσει να πληρώνει το λογαριασμό.
Όσες φορές το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει να επιλέξει ανάμεσα στον ιδιωτικό τομέα ή τους «πελάτες» του δημοσίου, πάντα αποφασίζει σε βάρος του πρώτου. Ακόμη, κι αν για κάποιο πρόβλημα τις βασικές ευθύνες φέρει ο δημόσιος τομέας.
Αυτό συμβαίνει γιατί πολιτικό σύστημα και δημόσιος τομέας συντίθενται από το ίδιο DNA και οποιαδήποτε εξυγίανση του δημόσιου τομέα εκλαμβάνεται σαν αυτοκτονία του πελατειακού πολιτικού συστήματος.
Κατά συνέπεια, οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα αποτελούν τον αδύναμο κρίκο της αλυσίδας του προβλήματος της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και γι΄ αυτό βρίσκονται στο στόχαστρο, όχι γιατί είναι υψηλοί αλλά γιατί η αντιμετώπιση άλλων σημαντικότερων παραμέτρων όπως η γραφειοκρατία και διαφθορά, έχει μεγαλύτερο πολιτικό κόστος για αυτούς που αποφασίζουν...
Το κομματικό κράτος των «πελατών» και της διαφθοράς, γι’ άλλη μια φορά αρνείται να αναμετρηθεί με τα πραγματικά προβλήματα, γιατί αυτά απορρέουν από τους ψηφοφόρους «πελάτες» του στο δημόσιο.
Τα εμπόδια του επιχειρείν στην Ελλάδα τα οποία αποτρέπουν νέες επενδύσεις και οδηγούν τις παλιές στην έξοδο, όπως προκύπτουν κατά σειρά σπουδαιότητας, είναι η γραφειοκρατία του κρατικού μηχανισμού και η διαφθορά που το διακρίνει.
Παρ’ όλα αυτά η αιχμή το δόρατος της προσπάθειας για την δημιουργία ελκυστικού κλίματος για επενδύσεις, έχει αναδειχτεί ο κατώτατος βασικός μισθός. Αποτελεί μειονέκτημα συγκριτικά με ανταγωνίστριες χώρες, αλλά όχι το βασικό.
Είναι υψηλός ο βασικός μισθός...
Τι καθιστά ένα μισθό ακριβό ή φθηνό;
Το ονομαστικό ύψος της αμοιβής μόνο ή το ύψος αυτό, σε συνάρτηση με την γενικότερη κατάσταση της οικονομίας της χώρας και την θέση της στο παγκόσμιο δούναι και λαβείν...
Έτσι ένα μισθός 1.000 ευρώ στο Σουδάν φαντάζει υπερβολικά υψηλός, ενώ ο ίδιος μισθός στη Γερμανία θεωρείται εκμετάλλευση και στο Χονγκ Κονγκ κλοπή.
Το ύψος του μισθού είναι χαμηλό ή υψηλό ανάλογα με την ανταγωνιστικότητα της χώρας. Π.χ. Η Ελλάδα είναι η 31η πλουσιότερη χώρα του πλανήτη σε ό,τι αφορά το κατά κεφαλήν ΑΕΠ.
Στην κατάταξη της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας είναι στην 90η θέση. Η διαφορά αυτή συντηρήθηκε από την ευημερία με δανεικά και τώρα που το κράτος χρεοκόπησε και κανείς δεν μας δανείζει θα μειωθεί αναγκαστικά.
Θα μειωθεί και με την μείωση των αμοιβών και με την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας.
Ευχής έργον θα ήταν να μειωθεί μόνο με την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και την αύξηση της παραγωγικότητας. Αλλά και εκ του μηδενός αν δημιουργούσαμε ένα μικρότερο, παραγωγικότερο και καθόλου διαφθαρμένο κράτος, η ελληνική παιδεία θα χρειαστεί πολλά χρόνια να βγάλει στην αγορά επαρκή σε αριθμό και ποιότητα σπουδών μεσαία και ανώτερα στελέχη που θα στηρίξουν αυτή την προσπάθεια. Δυστυχώς η Ελλάδα με το που τελείωσαν τα δανεικά καλείται να πληρώσει το κόστος της «σοβιετοποίησής» της.
Όπου κυριαρχούν τα επαναστατικά θούρια και καταδικάζονται οι επιχειρηματικές φιλοδοξίες, ενώ επιβραβεύεται ο παρασιτισμός του δωρεάν εφ΄ όρου ζωής μισθού και της πρόωρης σύνταξης, αργά ή γρήγορα η ανέχεια της σπάνης χτυπάει την πόρτα.
Τώρα θα λουστούμε τις συνέπειες και όσοι ευθύνονται για αυτή την κατάσταση και όσοι δεν ευθύνονται.
Όπερ, ας συνηθίσουμε στα χαμηλότερα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου