Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΡΑΛΟΓΛΟΥ
Στη ΔΕΗ, τον ΟΣΕ και στα λεωφορεία θα συνεχίσουμε με κρατικό έλεγχο. Στην ΕΥΔΑΠ θα δώσουμε μόνο μέρος μετοχών. Τα ΕΛΤΑ δεν τα πουλάμε.Την ΑΤΕ δεν την πουλάμε. Στα ΕΛΠΕ και τη ΔΕΠΑ θα διατηρήσουμε το μάνατζμεντ. Το κράτος θα ελέγχει ενέργεια, νερά, μεταφορές, πετρέλαια, ταχυδρομεία, υπέδαφος αλλά ταυτόχρονα (λέει) θα πολεμάει και τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες...
Αυτά μπορούν να συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα. Στη χώρα που ζει με δανεικά μόνο και μόνο για να συντηρεί το κράτος και τους πελάτες του.
Γιατί εάν μελετήσουμε σωστά όλα τα παραπάνω, που βεβαία ως προοπτική δεν επιδέχονται απολύτως καμία αμφισβήτηση (μην ξεχνάμε ότι το 2012 ξεκινάει η προεκλογική περίοδος), το «κυνήγι» διαπλοκής και κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών είναι και θα είναι μόνο φραστικό και δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσει ουσία.
Αντίθετα δε με τα λεγόμενα, γίνεται απόλυτα ευδιάκριτο το ευτυχές μέλλον κάθε κρατικοδίαιτης επιχειρηματικής δραστηριότητας.
Δεν έχω απολύτως καμία πρόθεση να παίξω το ρόλο του αφελούς προοδευτικού που ενώ γνωρίζει τις σκοπιμότητες που διαμορφώνουν μια πραγματικότητα πολεμάει... το φαινόμενο ως άλλος Δον Κιχώτης...
Θέλω όμως να σταθώ στη μεγάλη και πολύχρονη αυτή διαπλοκή μεταξύ κράτους και επιχειρηματιών και να φωτίσω όσο μπορώ τις ρίζες του προβλήματος παραθέτοντας στοιχεία και βάζοντας ερωτήματα που μένουν αναπάντητα τουλάχιστον από το 2004.
Από τότε που ο πρώην αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας κ. Κ. Καραμανλής θα πολεμούσε τους «νταβατζήδες» αλλά τους ξέχασε... και τους «παρέδωσε» στις κομψές εκφράσεις του κ. Γ. Παπανδρέου περί του «απαράδεκτου φαινομένου των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών».
Από τότε που περιμένουμε μια δήθεν απελευθέρωση της οικονομίας αλλά τα χειροπιαστά στοιχεία μας βεβαιώνουν ότι η κλειστή οικονομία καλά θα κρατεί και τα επόμενα χρόνια.
Ποια είναι λοιπόν η πραγματικότητα με τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες του κ. Γ. Παπανδρέου και τους διαπλεκόμενους και «νταβατζήδες» του κ. Κ. Καραμανλή;
Ποιος φροντίζει να διατηρείται η διαπλοκή και γιατί η δύναμη των διαπλεκομένων είναι (χωρίς αμφιβολία) πολύ ισχυρότερη από αυτή των κυβερνήσεων και των πολιτικών γενικότερα;
Η πρώτη βασική μαρτυρία προκύπτει από τα ίδια τα συστήματα προμηθειών που λειτουργούν στο ελληνικό δημόσιο εδώ και δεκαετίες. Τα συστήματα που είναι κομμένα και ραμμένα στο μηχανισμό της διαπλοκής.
Αρκεί να αναφερθεί ένα και μόνο στοιχείο.
Ότι ουδέποτε στα συστήματα προμηθειών δεν υπήρξαν επικεφαλής ειδικοί τεχνοκράτες και στελέχη καριέρας με διατήρησή τους στις θέσεις τους από όλες τις κυβερνήσεις.
Αντίθετα οι επικεφαλής ήταν πάντα κομματικά στελέχη και κομματικά ελεγχόμενα πρόσωπα υπό την πλήρη καθοδήγηση των κυβερνήσεων και των καθ΄ ύλη αρμόδιων υπουργών.
Στον τομέα προϊόντων για την εθνική άμυνα τώρα, όπου ιστορικά τα τεράστια εξοπλιστικά προγράμματα χειρίστηκαν μόνο πρόσωπα στενά συνδεδεμένα με το κόμμα και ως επί το πλείστον έμπιστοι του εκάστοτε πρωθυπουργού.
Εάν ακτινογραφήσουμε δε την ιστορία του αφανισμού της ιδιωτικής πρωτοβουλίας που δραστηριοποιήθηκε στην παραγωγή προϊόντων αμύνης και παρακολουθήσουμε ταυτόχρονα την προοδευτική κάλυψη του τομέα αυτού από το κράτος και τα γνωστά «συστήματα» προμηθείας θα δούμε στο βάθος και τα θεμέλια του κρατικοδίαιτου κυκλώματος.
Και από το σημείο αυτό καλό είναι να δούμε και τις αιτίες υποστήριξης των συντεχνιών του δημόσιου τομέα που χτίστηκαν την πρώτη δεκαετία διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο συντηρήθηκαν με πλήρη αντιγραφή από τη Νέα Δημοκρατία αλλά και ενισχύθηκαν με σκανδαλώδεις εργασιακές συμβάσεις και άλλες παροχές τύπου ΓΕΝΟΠ.
Κατ΄ αρχάς είναι αφέλεια να πιστεύουμε ότι οι μοναδικοί λόγοι ήταν μόνο οι (έτσι και αλλιώς μη ελεγχόμενοι ψήφοι) των κομματικών φίλων ή των διορισμένων.
Οι κυρίαρχοι λόγοι ήταν η εξαγορά της σιωπής τους στα πραγματικά σκάνδαλα και η εξασφάλιση της πολεμικής τους σε κάθε «δουλειά» που ξέφευγε από τον έλεγχο συγκεκριμένων της κυβέρνησης ή της κυβέρνησης στο σύνολό της.
Τι μπορεί να γίνει;
Εάν όντως η κυβέρνηση θέλει να πολεμήσει το φαινόμενο της διαπλοκής και τους οπωσδήποτε υπαρκτούς κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες μπορεί να το κάνει με μια κίνηση.
Να βγάλει από τα συρτάρια των οικονομικών υπουργών και του στενού επιτελείου του πρωθυπουργού τις προτάσεις που έχουν γίνει για εξαγορές και επενδύσεις στην ενέργεια, στις μεταφορές, στον τουρισμό, στο υπέδαφος, στα ταχυδρομεία, στην παιδεία και στην αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας και να απελευθερώσει έτσι την οικονομία από τον διεφθαρμένο κρατικό και πολιτικό εναγκαλισμό.
Ταυτόχρονα να χτίσει ένα δημόσιο με μόνιμους τεχνοκράτες (που έχει υπόψη της αλλά δεν αξιοποιεί σκόπιμα) και να δημιουργήσει πολιτικούς μηχανισμούς ελέγχου της νέας μορφής της ανοικτής οικονομίας.
Με τον τρόπο αυτό το σύστημα θα έχει μεν τους όποιους κινδύνους του (όπως συμβαίνει σε όλο τον πλανήτη μη εξαιρουμένων και των τελευταίων σοσιαλιστών) αλλά θα μπορεί να ελέγχεται αποτελεσματικά γιατί οι διαπλεκόμενοι από την πλευρά της πολιτικής δεν θα είναι μέλη της Βουλής οπότε θα λυθούν και τα χέρια της δικαιοσύνης.
george.kraloglou@capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου