Tου Νικου Βατοπουλου
Oλο και πιο συχνά ακούω γύρω μου ότι θα «επιστρέψουμε» ως κοινωνία σε κάτι πιο σταθερό. Η ανάγκη υπάρχει και δεν βλέπω την ώρα να δω κάποιες αλλαγές στην πράξη.
«Εμείς ξαναστρώνουμε το οικογενειακό τραπέζι, μία φορά την εβδομάδα», μου έλεγε φίλος που τα τελευταία χρόνια, τα μέλη της οικογένειάς του έτρωγαν ο καθένας σε δικό του ωράριο, κυρίως στα γόνατα και μπροστά στην τηλεόραση ή και στον υπολογιστή ακόμα. Στο δικό του σπίτι, βρήκε πάλι θέση το τραπεζομάντηλο και σταδιακά επανέρχεται μία σχετική τελετουργία γύρω από το φαγητό.
Αλλά, αυτό που μοιάζει να είναι μία μεμονωμένη περίπτωση, δείχνει να είναι γενικευμένο και να αφορά όλο και πιο πολύ κόσμο και δεν αναφέρομαι μονάχα στο φαγητό και στην ανάγκη να καθίσει κανείς και πάλι γύρω από ένα στρωμένο τραπέζι με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η ψυχολογική κόπωση των τελευταίων δύο ετών έχει οδηγήσει πολλούς να αναζητήσουν τη χαρά της απλότητας και τη σταθερότητα κάποιων αξιών. Παράδειγμα, όσοι απομακρύνονται από την τηλεόραση και την καταστροφολογία της, όσοι αγόρασαν ποδήλατο τον τελευταίο χρόνο ή όσοι αποστρέφονται τα εστιατόρια εκείνα που πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Είναι συμπτώματα μιας μεταστροφής, που αν τη δει κανείς σε πολιτικό επίπεδο μπορεί να τη μεταφράσει ως «χορτάσαμε αέρα και η γεύση έμεινε πικρή».
Πολύς κόσμος, έχω την αίσθηση, ξαναγυρίζει σε πιο γήινες απολαύσεις. Οταν ολόγυρα το «σύστημα» αποσυναρμολογείται (για να επανασυναρμολογηθεί), η ατμόσφαιρα του χάους γεννά την ανάγκη για στέρεους μικρόκοσμους. Σε αυτούς τους μικρόκοσμους, που σαν ψηφίδες όλοι μαζί ξαναφτιάχνουν ένα κοινωνικό μωσαϊκό, η «πολυτέλεια» α λα ελληνικά δεν μοιάζει να έχει θέση. Και όταν λέω πολυτέλεια, εννοώ άσκοπες δαπάνες, κοινώς σπατάλες. Είχαμε μεγάλη επίδοση στην ανάδειξη «αχρήστων» ως αναγκαίων και μέσα σε αυτόν τον παραλογισμό χάθηκε η ομορφιά της απλότητας, με τη μεγαλύτερη δυνατή ικανότητα που έχει αυτή η απλότητα της ομορφιάς να παρέχει το ζητούμενο της ευγενούς πολυτέλειας.
Οταν λοιπόν περπατάς στην Πανεπιστημίου, π.χ., και πρέπει να κάνεις σλάλομ ανάμεσα στους μικροπωλητές και να αγωνίζεσαι να βρεις ένα κομμάτι όπου η λογική και η τάξη πρυτανεύει της παράνοιας και του χάους, δυναμώνει μέσα σου η ανάγκη να χτίσεις εσύ, αρχικά για σένα και τους δικούς σου, έναν κόσμο στέρεο, όμορφο, με αρχές και νόημα.
Ξαναστρώνουμε το τραπέζι και περιμένουμε. Το κουδούνι δεν θα χτυπήσει, αλλά η πόρτα πρέπει να είναι μισάνοιχτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου