Πίνει ο Ταλιμπάν εσπρέσο?

Του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ

Τι κρίμα που οι απανταχού θρησκείες δεν μπορούν να φροντίσουν τους πιστούς τους εν ζωή και όχι ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ!

Φυσικά πάντα επίκειται η Δευτέρα Παρουσία όπου θα αναστηθεί το σύμπαν και θα ακυρώσει όλες τις ταινίες με ζόμπι και ανάλογα προϊόντα, αλλά μέχρι τότε προβλέπω άγρια ζόρια. 

Αυτά σκέφτομαι διαβάζοντας και ζώντας στην πρωτεύουσα, τα χαΐρια ποικίλων μειονοτήτων από τις ισλαμικές φαντασμαγορικές χώρες κυρίως. Ενώ λοιπόν ο Προφήτης υπόσχεται άφθονο πιλάφι στην άλλη ζωή, στην τρέχουσα, ευνοείται μόνο η σύζυγος του Τυνήσιου τέως προέδρου που παράτησε την κομμωτική για τα προεδριλίκια και το πλιάτσικο. Το ίδιο και η Σαουηδική Αραβία, το υπέρλαμπρο μοντέλο του τρέχοντος Ισλάμ, όπου οι καμήλες πίνουν πετρέλαιο στην υγειά των διοπτροφόρων (σκούρα γυαλιά) σεΐχηδων, βασιλέων, πριγκίπων και χαρεμιτζούδων.

Εκεί άλλωστε, στη φιλόξενη αμμώδη σαουδαραβική χώρα βρίσκουν καταφύγιο τα ζωηρά περιτμημένα αγόρια που λατρεύουν το ερκοντίσιον, τα ανθρώπινα δικαιώματα (κατά το δοκούν) και τα σώβρακα Γκούτσι.

Εννοείται πως απεχθάνονται το αλκοόλ εντός του εδάφους όπου τηρούνται οι εντολές του Κορανίου, ΑΛΛΑ έτσι και προσγειωθούν στις πεντάστερες σουίτες των ξενοδοχείων των «απίστων», τού δίνουν να καταλάβει.

Από τέτοιες ή παραπλήσιες λοιπόν χώρες γεμίσαμε κι εμείς λαθραίους ή μόνιμους οι οποίοι, παρά το συφοριασμένο παρελθόν τους (αγραμματοσύνη, έλλειψη στοιχειωδών κοινωνικών παροχών, φτώχεια κι ό,τι άλλο μπορεί να εφεύρει η μεσαιωνική φαντασία), λαχταρούν ένα τζαμί ή κάτι σχετικό για να καταθέτουν την πλημμελή ελπίδα τους. Από αυτή την άποψη και μόνο το αίτημά τους είναι συγκινητικό: έχοντας αφήσει πίσω τους, με αίμα και ιδρώτα, τεμένη συγκλονιστικής τέχνης που εμείς οι επάρατοι Δυτικοί επισκεπτόμαστε με δέος, ζητούν καταφύγιο στις κρύες ή ελαφρά χλιαρές μεσογειακές και βόρειες χώρες με αίτημα την πανάκριβη κι αδιανόητη στη λάγνα «πιστή» Ανατολή ανθρωπιά και κοινωνική δικαιοσύνη! Αιτία της κακοδαιμονίας και δυστυχίας τους θεωρούν απαραίτητα τη συσσωρευμένη αρνητική αύρα των δυνάμεων των «απίστων» και των εχθρών των οσίων των μουλάδων και όλης της μεταφυσικής τους συντεχνίας. 

Κάτι τέτοια αφελή κάθομαι και σκέφτομαι παραμονές της απονομής των Οσκαρ (μπράβο, κύριε Λάνθιμε!) ενώ η Αθήνα βράζει από παράπονα, οργή, μίσος και αγωνία διαχείρισης όλων αυτών, που όπως έλεγε και η θεία μου «αυτά ΜΟΝΟ στα σινεμά τα βλέπαμε». Τώρα τα ζούμε από κοντά κι όχι βέβαια λόγω των προηγμένων τεχνολογιών του κινηματογράφου. 

Η αλήθεια είναι πως ζήλεψα τη μεσοπολεμική ψυχρή ατμόσφαιρα που τόσο θαυμαστά αναπαριστά η ταινία «Ο λόγος του βασιλιά». Βασιλιάς και βασίλισσα, οι αείμνηστοι γονείς της κορακοζώητης σημερινής Ελισάβετ που αξιώθηκε να ξεπεράσει τον μισό αιώνα βασιλείας. Σκεφτόμουν πως το ίδιο διάστημα που ο τραυλός μπαμπάς της Ελισάβετ έκανε λογοθεραπεία με τον Αυστραλό λογοθεραπευτή, στις χώρες της Κοινοπολιτείας γινόταν το... σώσε. 

Ομως τότε η λαθρομετανάστευση δεν ήταν της μόδας. Το αποκλειστικό δικαίωμα των δουλεμπόρων το είχαν κάτι απομεινάρια στον αμερικανικό Νότο. Οι Βρετανοί διάβαζαν με απέχθεια την «Καλύβα του μπαρμπα-Θωμά» της Χάριετ Μπίτσερ Στόου και τον Μαρκ Τουέιν, αποφεύγοντας δυσάρεστες συγκρίσεις, άσχετα αν σάρωναν ΟΛΑ τα Οσκαρ αποικιοκρατίας και δεσποτισμού. 

Θα περνούσαν αρκετά χρόνια ώσπου να δούμε στο Λονδίνο Πακιστανούς και Ινδούς να ανοίγουν μικρά μπακάλικα και καθαριστήρια πλυντηρίων. Κι όσο για τον κόσμο των γεύσεων ακόμη δέσποζε... το «ροσμπίφ» με πουρέ μπιζελιών και μουσουλμάνων υπηκόων. 

Εμείς εδώ αποκαλούσαμε γενικώς και αορίστως «ιθαγενείς» όλο αυτό το ανθρώπινο λεφούσι που θαυμάζαμε στην οθόνη. Ως εκεί. Πιθανόν κάποιοι συγγενείς μας να γνώριζαν κάτι παραπάνω εφόσον ζούσαν στην παλιά Αίγυπτο των «χρυσών» ημερών. Αλλά κι εμείς, οι μεταπολεμικοί του Σχεδίου Μάρσαλ, των παιδουπόλεων και της ελληνοχριστιανικής χειροτεχνίας, με τίποτα δεν θα απαρνιόμασταν τον ωραίο κοινόχρηστο τίτλο του Ευρωπαίου. Δηλαδή αυτού που ποτέ δεν θα φανταζόταν πως θα συγκατοικούσε στα ίδια φριχτά αθηναϊκά πεζοδρόμια με πωλήσεις μαϊμούδων... Λουί Βουιτόν!

Τώρα, ήρθε το πάνω κάτω. Οι καταπιεσμένοι από τα ήθη, τα έθιμά τους και τις λοιπές συμφορές που κατά καιρούς πριμοδοτούν διάφορες ευγενείς πρωτεϊνούχες χώρες θέλουν τα καλά και ευνομούμενα των... απίστων αλλά με κάποια οριεντάλ λογική. Αυτό που είναι εξόχως οξύμωρο είναι πως πάμπολλα παιδιά Δυτικών δάγκωναν το δόλωμα ότι πηγαίνοντας στα βάθη της Ανατολής ένοπλοι και ένστολοι θα υπερασπίζονταν... ελευθερίες κι άλλα κουραφέξαλα. Η υποκρισία σε βαθμό χυδαιότητας. Στο μεταξύ οι «Ταλιμπάν» μάλλον θεωρούν θεμιτό, δοθείσης ευκαιρίας, να απολαμβάνουν άσυλο, εσπρέσο και συνδιαλλαγές για δικαιοσύνη κ.λπ.

Τελικά καθένας βγάζει τα συμπεράσματά του σ' αυτόν το «γενναίο, νέο κόσμο», όπως θα έλεγε στον καιρό του ο Χάξλεϊ. Προσπαθώ να μην αποσυντονιστώ εντελώς, αλλά όντως χαίρομαι όταν πολιτικοί-ανδρείκελα χλευάζονται και κράζονται από εκείνους που αρνούνται να καταπιούν την οργή μαζί με το διοξείδιο των ασώτων... 

Καλώς μάς ήρθες, Αγιε Φεβρουάριε!