Το γούρι των κυνικών

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Γράφει ο ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ

(...) Το πραγματικά μεγάλο γεγονός του 2010 είναι η συνάντησή μας με την αλήθεια και τη μιζέρια μας. Εμείς μπορεί να το αποτιμούμε με αρνητικό τρόπο, αλλά να μου το θυμηθείτε ότι στο μέλλον θα το εκτιμήσουν. Επιτέλους το 2010 έπεσε ο φερετζές και είδαμε ότι η κοπελιά έχει μουστάκι. Συνομολογήσαμε την υστέρησή μας, τη λαμογιά ως επικρατούσα νοοτροπία, σηκώσαμε τα χαλιά και είδαμε όλα εκείνα τα σιχαμένα σκουπίδια που κρύβαμε από κάτω. 

Το 2010 είδαμε ποιοι στην πραγματικότητα είμαστε. Και αυτό πρέπει να το διαφυλάξουμε με κάθε τρόπο. Πρέπει να κρατήσουμε βαθιά μέσα μας την αλήθεια. Το γούρι του 2011 είναι η αλήθεια του 2010. Εμείς φέραμε τη χώρα σε αυτήν την κατάσταση, όχι κάποιοι άλλοι. Τα δικά μας δάχτυλα μπήκαν βαθιά μέσα στα μάτια, όχι των τρίτων. Και του κερατά, επειδή σε αυτήν τη χώρα μάθαμε να λατρεύουμε τους προγόνους, νομίζω πως ήρθε η ώρα να αγαπήσουμε πραγματικά και τους απογόνους.

Και κάθομαι τώρα στο γραφείο και φυλλομετρώ τα ηλεκτρονικά αρχεία των εφημερίδων προκειμένου να ξεχωρίσω γεγονότα για να τα βάλω μπροστά στις προθήκες της χρονιάς. Διαπιστώνω ότι καταναλώνω τόση επικαιρότητα, ώστε ακόμα και συγκλονιστικά γεγονότα έχουν αλεστεί με πρωτοφανή ευκολία. Ίσως πάλι να φταίει που έχουμε γίνει αρκετά κυνικοί, οπότε οι έντονες εντυπώσεις ζουν λίγο, είναι περίπου σαν πυροτεχνήματα.()

Αυτό που χαρακτηρίζει περισσότερο τα αντανακλαστικά μας είναι ο κυνισμός. Τίποτα δεν μας κάνει πλέον εντύπωση. Θυμηθείτε πόσες συλλήψεις έγιναν για την τρομοκρατία τη χρονιά που πέρασε. Δεν θυμάστε ούτε ένα όνομα. Ο Κουφοντίνας και ο Ξηρός έχουν μαρκάρει τη μνήμη μας. Όχι όμως και οι καινούργιοι. Η μόνη περίπτωση για να θυμάσαι πλέον το όνομα τρομοκράτη είναι να είχε λάβει μέρος στο «Master Chef» και να έφτιαχνε ενδιαφέροντα πιάτα.

Άλλο παράδειγμα επιλεκτικής και ασθενικής μνήμης. Θυμάστε πόσοι άνθρωποι βρήκαν τον θάνατο στον σεισμό της Αϊτής; Θυμάστε; Κρατηθείτε: Είναι 230.000 άνθρωποι. Αλλά είναι μακριά, κάπου 14 ώρες συνεχόμενης πτήσης από την Ελλάδα. Όμως το νούμερο παραμένει ασύλληπτο. Ξεχάστηκε κι αυτό. 

Ο μέσος Έλληνας δεν συγκινήθηκε από τους νεκρούς στην Αϊτή, αλλά από τους λεπρούς στη Σπιναλόγκα. Και μάλιστα συγκινήθηκε εκ του ασφαλούς, με κάτι που δεν υπάρχει πια. Τι πιο ωραίο, έτσι δεν είναι; Να κλαις για κάτι που έχει περάσει. Αν όμως ήταν μια σειρά για φυλακισμένους, για ασθενείς του AIDS ή για πρεζόνια, δηλαδή για τους σύγχρονους λεπρούς, δεν θα την έβλεπε ούτε ψυχή. 

Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά νομίζω ότι η Ελλάδα έκλαψε το 2010 για το δράμα των λεπρών και για την μπεσαμέλ του Μανώλη που αποχώρησε κλαίγοντας από το «Master Chef». Εγώ, για να είμαι ειλικρινής, έκλαψα ελαφρώς με το «Avatar». Το είδα τρεις φορές. Ήταν η ταινία της χρονιάς, ίσως και της δεκαετίας, μπορεί και του αιώνα, επειδή έβαλε το σινεμά σε νέα βάση. Κι αυτό σας το λέω για να καταδείξω την υποκρισία μου. Αν εσείς κλάψατε για κάτι που έγινε πριν από πενήντα χρόνια στη Σπιναλόγκα, εγώ έκλαψα για κάτι που μπορεί να γίνει στο μέλλον σε άλλον πλανήτη...