"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


Η Δημοσιογραφία στο απόσπασμα

ΑΡΘΡΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του Ρούσσου Βρανά
rvranas@otenet.gr

Από τις στάχτες των εφηµερίδων, αν αυτές πρέπει να καούν, δεν υπάρχει σήµερα δηµοσιογράφος που ναµην προ­σµένει να ξεπηδήσει κάτι καλύτερο. Οµως υπάρχει λόγος που η παραδοσιακή αίθουσα σύνταξης αντέ­ χει εδώ και 150 χρόνια και που η επαγγελµατική δη­µοσιογραφία εξακολουθεί να θεωρείται ζωτική για µια υγιή δηµοκρατία (όταν η δηµοκρατία αρρωσταί­νει, η δηµοσιογραφία πέφτει κι αυτή στο κρεβάτι).

Υπάρχει λόγος που η δηµοσιογραφία απαιτεί πολύ­ χρονη εξάσκηση και που δεν είναι ένα χόµπι που το ασκούν ερασιτέχνες όποτε τους έρχεται η όρεξη. Υπάρχει λόγος που οι αναγνώστες λένε «Είναι αλή­θεια, το διάβασα στην τάδε εφηµερίδα» (κι ας το λέ­νε όλο και σπανιότερα στις µέρες µας).

Η πιο σύντοµη και σαφής είδηση που µεταδόθηκε ποτέ, από έναν ασθµαίνοντα Φειδιππίδη όταν έλεγε «Νενικήκαµεν!», ακόµη κι αυτή είναι σχεδόν βέβαιο πως είχε αµφι­ σβητηθεί στον καιρό της. Μήπως ήταν ένα τέχνασµα του ∆άτιδος για να εφησυχάσουν οι Αθηναίοι και να µη στείλουν ενισχύσεις στον Μαραθώνα; Μήπως; Οι ίδιες αµφισβητή­σεις ακολουθούν µέχρι σήµερα τα δηµοσιεύµατα και τους δηµοσιογρά­ φους. Είναι δέ­σµιοι των αφεντι­κών. Εξυπηρετούν σκοτεινά συµφέ­ροντα. Τους αξί­ζει να πεθάνουν. Ολοι. Ανεξαιρέ­τως. Και η αλήθεια παραµένει φευγαλέα, καθώς η «δηµοσιογραφία των πολιτών» αποκεντρώνεται πα­ντού. 

Μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός δωµατί­ου, µπροστά στην οθόνη ενός κοµπιούτερ µε σύν­δεση στο Ιντερνετ, καθένας γίνεται θύτης και κρι­τής, αφεντικόκαι µπάτσος, αρχηγός και εκτελε­στής: Θάνατος στους δηµοσιογράφους! Σε όλους. Ανεξαιρέτως. 

Ποια είναι η αλήθεια; Ποιον να εµπι­στευτείς; Ποιο είναι το µέτρο της αξιοπιστίας; Κάπου στη µέση; Παντού και πουθενά. «Και όµως», έγραφε ο αρθρογράφος Μαρκ Μόρφοντ στη «Σαν Φρανσίσκο Κρόνικλ», «θα έφτανε να επισκεφθεί κανείς την αί­θουσα σύνταξης µιας εφηµερίδας (όσο υπάρχουν ακόµη), να παρακολουθήσει µερικές συσκέψεις, να µιλήσει µε πραγµατικούς δηµοσιογράφους (όσους δεν έχουν απολυθεί ακόµη), για να καταλάβει πώς γίνεται η δουλειά».

Η δηµοσιογραφία δεν είναι απλώς να βρίσκει κανείς ειδήσεις και να γράφει άρθρα, έλεγε ο κοινωνιολόγος Πολ Σταρ. Είναι επίσης να µπορεί να συγκεντρώνει ενεργούς αναγνώστες. Οι αναγνώστες δεν είναι ένα κοινό σαν όλα τα άλλα. Στην τηλεόραση αρκεί ένα πρόγραµ­µα να µαζεύει ένα εκατοµµύριο τηλεθεατές. Κανείς δεν νοιάζεται αν δεν είναι οι ίδιοι κάθε εβδοµάδα. Νοιάζεται µόνο για τους αριθµούς. Οµως, οι ανα­ γνώστες µιας εφηµερίδας είναι πάνω κάτω οι ίδιοι κάθε µέρα και κάθε µέρα ανανεώνουν την εµπιστο­ σύνη τους πληρώνοντας γι’ αυτήν.

Η επόµενη ηµέρα για τις εφηµερίδες θα έρθει. Χωρίς ανα­ βολή. Μπορεί να είναι ένα µοντέλοµε περισσότε­ρη πολυφωνία, µε περισσότερη εξειδίκευση όπου χρειάζεται, µε βαθύτερες κοινωνικές ρίζες που θα φτάνουν µέχρι τη γειτονιά και του τελευταίου µπλό­γκερ, µε εντυπωσιακές ηλεκτρονικές συσκευές που θα κάνουν πέρα το χαρτί. Και το κυριότερο, µε µε­γάλους αριθµούς ενεργών αναγνωστών που θα εί­ναι πρόθυµοι να πληρώνουν για όσα θα διαβάζουν. Θα είναι όµως; Θα είναι; Αν είναι να µας εκτελέσε­τε και τότε, πληρώστε µας πρώτα, σας παρακαλώ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: