Του Σταυρου Tζιμα
Εντεκα χρόνια μετά την ανάπτυξή της στο Κόσοβο, ως τμήμα του πολυεθνικού στρατιωτικού εκστρατευτικού σώματος (KFOR) η Ελληνική Δύναμη Κοσόβου (ΕΛΔΥΚΟ) προετοιμάζεται για την σταδιακή αποχώρησή της.
Στις αρχές Μαρτίου επαναπατρίζεται το ένα από τα δύο τάγματα που εδρεύουν στο στρατόπεδο «Pήγας Φεραίος» στην πόλη Φέριζαϊ - Ουρόσεβατς, ενώ δεν προβλέπεται μακρινή η ημέρα της επιστροφής και του υπολοίπου τμήματος.
Η όλη διαδικασία εντάσσεται στον γενικότερο σχεδιασμό της διεθνούς κοινότητας για τη δραστική μείωση και εντέλει την πλήρη αποχώρηση της στρατιωτικής της δύναμης από το Κόσοβο, καθώς εκτιμάται ότι αποκαθίσταται η ηρεμία στο νεόκοπο κράτος και τείνουν να εκλείψουν οι λόγοι που επέβαλαν την παρουσία στρατευμάτων της.
Πηγή της KFOR στην Πρίστινα ανέφερε ότι από τους 9.500 άνδρες που αριθμεί σήμερα η δύναμή της, την 1η Μαρτίου του 2011 θα έχουν απομείνει λιγότεροι από 5.000, με προοπτική να εγκαταλείψουν στο άμεσο μέλλον και αυτοί το Κόσοβο, όπου θα παραμείνει μόνο ένα μικρό επιτελείο αξιωματικών της.
Η ίδια πηγή πρόσθεσε πως, με την αποχώρηση της πολυεθνικής δύναμης, πρόκειται να κλείσει και η πολυσυζητημένη γιγαντιαία αμερικανική στρατιωτική βάση bondsteel, η δεύτερη μεγαλύτερη επίγεια των ΗΠΑ στον πλανήτη, που λέγεται ότι διακρίνεται από τη Σελήνη διά γυμνού οφθαλμού.
Η φράση του δημάρχου του Φέριζαϊ - Ουρόσεβατς και προέδρου της Ενωσης Δημάρχων Κοσόβου, κ. Τζεμαϊλί Μπελιούς, στην «Κ» ότι «οι Ελληνες ήρθαν σαν στρατιώτες και φεύγουν σαν φίλοι συμπολίτες», απηχεί και το γενικότερο αίσθημα Αλβανών και Σέρβων στο Κόσοβο.
«Οι σχέσεις μας με την ελληνική δύναμη είναι άριστες. Στο στρατόπεδο μπαίνω σαν στο σπίτι μου», λέει ο κ. Μπελιούς και προσθέτει: «Εκτός από την ασφάλεια που μας παρέχουν, συνεργάζονται μαζί μας στην κατασκευή υποδομών, στη διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας, φαρμάκων, στην περίθαλψη ασθενών κ.ά. Οι πολίτες τούς αισθάνονται κοντά τους. Καμιά φορά με ρωτούν γιατί οι Ελληνες, ενώ μας βοηθούν δεν αναγνωρίζουν το Κόσοβο. Τους απαντώ ότι και αυτό θα γίνει...».
Δεν ήταν καθόλου «εύκρατο» το κλίμα όταν οι πρώτοι από τους 1.200 Ελληνες στρατιώτες της 34ης μηχανοκίνητης ταξιαρχίας περνούσαν στις 16 Ιουνίου του 1999 τον συνοριακό σταθμό του Μπλάτσε για να εγκατασταθούν στο Κόσοβο Πόλιε και το Ουρόσεβατς.
Για τους ουκ ολίγους φανατικούς εθνικιστές Αλβανούς, οι Ελληνες ήταν οι σύμμαχοι και φίλοι των Σέρβων -αυτό το μήνυμα μεταδιδόταν διά του συνθήματος «Ελλάς - Σερβία - Ορθοδοξία» που σάρωνε στην Ελλάδα τις ημέρες του πολέμου- και επομένως, κατ' αυτούς, δεν είχαν καμιά δουλειά στο απελευθερωμένο Κόσοβο.
Ουκ ολίγες φορές στην αρχή έτυχαν εχθρικής αντιμετώπισης από ακραία στοιχεία, όπως όταν συνόδευαν το «τρένο της ελπίδας» που μετέφερε Σέρβους στη Μιτρόβιτσα ή στην περίπτωση των αιματηρών επεισοδίων τον Mάρτιο του 2004 όταν χρειάστηκε να επέμβουν με θωρακισμένα οχήματα και πυροβολώντας στον αέρα για να απεγκλωβίσουν και να σώσουν Σέρβους οι οποίοι είχαν καταφύγει στον ορθόδοξο ναό του Ουρόσεβατς για να γλιτώσουν από τη μανία του όχλου.
«Πράγματι, στην αρχή υπήρχε ένα εχθρικό κλίμα που όμως γρήγορα άλλαξε λόγω του ανθρωπιστικού έργου και την χωρίς διακρίσεις βοήθεια που παρείχε η δύναμή μας σε Αλβανούς και Σέρβους για να επουλώσουν τις πληγές που άνοιξε ο πόλεμος», τονίζει ο συνταγματάρχης Γιώργος Χατζηθεοφάνους, διοικητής της ΕΛΔΥΚΟ 2 και εξηγεί ότι οι Ελληνες στρατιώτες βοήθησαν στην επισκευή σχολείων και άλλων δημόσιων κτιρίων, στη διάνοιξη δρόμων, κ.λπ., ενώ περιέθαλψαν ηλικιωμένους και ασθενείς.
Στην περίπτωση μιας 13χρονης Αλβανίδας που έπασχε από καρκίνο, με πρωτοβουλία της ΕΛΔΥΚΟ μεταφέρθηκε και χειρουργήθηκε στην Ελλάδα, ενώ εξακολουθεί να περιθάλπεται στο νοσοκομείο του στρατοπέδου, όπου επίσης παραμένουν από τα γεγονότα του 2004 τρεις ανήμπορες ηλικιωμένες Σέρβες τις οποίες έσωσαν την τελευταία στιγμή από λιντσάρισμα.
Δίχως αμφιβολία, η συμβολή της ελληνικής στρατιωτικής δύναμης στη μεταστροφή του ανθελληνικού κλίματος υπήρξε καθοριστική και αν σήμερα πολλοί Κοσοβάροι προτιμούν τις ελληνικές παραλίες για διακοπές ή κάποιοι Ελληνες επιχειρηματίες αρχίζουν να δραστηριοποιούνται στο Κόσοβο, εν πολλοίς οφείλεται και στη δουλειά των Ελλήνων στρατιωτών.
«Οταν ήρθαν τους κοιτάζαμε με μισό μάτι, τώρα που θα φύγουν θα στενοχωρηθούμε. Τους αισθανόμασταν δικούς μας ανθρώπους», λέει συγκινημένος ο δήμαρχος του Φέριζαϊ - Ουρόσεβατς.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου