«Κάν' το για μένα, κορίτσι μου»

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ "ΑΙΟΛΟ TZIBAΕΡΗ"  ΤΗΣ ΝΤΟΠΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΤΟΥ...

Γράφει ο ΜΕΡΚ

Κι όμως, καμιά φορά, ακόμη και το «μότο» του βαρόνου Ντε Κουμπερτέν «σημασία δεν έχει η νίκη, αλλά η συμμετοχή» μπορεί ν' αποκτήσει τεράστια, από ηθικής πλευράς, αξία. Κι ας λένε οι Αμερικανοί ότι «ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα».

Ας πάρουμε για παράδειγμα τον άθλο της 16χρονης Χόλαντ Ρέινολντς (φωτ.), μαθήτριας σ' ένα ιδιωτικό κολέγιο του Σαν Φρανσίσκο. Ελαβε μέρος σ' έναν αγώνα cross-county, ανώμαλου δρόμου στο πλαίσιο του πρωταθλήματος στίβου της Καλιφόρνια, αλλά ξαφνικά αισθάνθηκε μια αδιαθεσία, έπεσε κάτω και δεν ξανασηκώθηκε στα πόδια της. Ηταν κρυωμένη και γριπωμένη. Κάθε λεπτό που περνούσε ο πυρετός την έψηνε όλο και περισσότερο, ζαλιζόταν, παρ' όλα αυτά δεν το 'βαλε κάτω και, αγνοώντας τις συνεχείς τάσεις λιποθυμίας ή τις συμβουλές του ιατρικού τιμ, προτίμησε, αδιάφορο με ποιο τρόπο, αν μη τι άλλο να επιχειρήσει να τερματίσει. Και τα κατάφερε.

Δεν έχει σημασία εάν τερμάτισε με τα δυο της πόδια ή στα τέσσερα μπουσουλώντας, σαν να ήταν μωρό. Γιατί ακόμη και ξαπλωμένη να έκοβε το νήμα και πάλι ηρωίδα θα γινόταν. Οπως και έγινε. Οχι τόσο για τον εαυτό της, αλλά για τον άρρωστο προπονητή της.

Τον 60χρονο Τζιμ Τρέισι, προπονητή του συγκεκριμένου κολεγίου από το '94, εδώ και πέντε χρόνια καθηλωμένο, από την ανεκδιήγητη Sla, τη σκλήρυνση κατά πλάκας ή Νόσο του Λου Γκέριγκ, σ' ένα αναπηρικό καροτσάκι.  

«Κάθε μήνα που περνάει η κατάστασή του χειροτερεύει συνεχώς. Οταν είδα ότι βρισκόμουν μόνο λίγα μέτρα από τον τερματισμό, είπα μέσα μου: Χόλαντ, σφίξε τα δόντια και φτάσε μέχρι τέλους. Μην το κάνεις για τον εαυτό σου, κι ούτε για τον Τύπο, αλλά μόνο για τον προπονητή σου που τόσα χρόνια σε πιστεύει και σ' εμπιστεύεται και ήρθε να σε δει ακόμη και πάνω σ' ένα καρότσι».

Αυτό ήταν. Η δυναμική εκείνων των λέξεων και η ηθική υποχρέωση σ' εκείνο τον άνθρωπο έσπρωξαν τη Χόλαντ στον τερματισμό. Δεν έχει σημασία που ήταν 37η και τελευταία. Ούτε που τερμάτισε μπουσουλώντας, αργά και βασανιστικά, όπως η σταθερή ταχύτητα με την οποία η Sla παραλύει μια για πάντα τους μυς χιλιάδων ανθρώπων, όχι όμως και τη σκέψη τους. Μια αρρώστια που ανακαλύφθηκε το 1860 από τον Γάλλο νευρολόγο Ζαν-Μαρτέν Σαρκό, αλλά που ο κόσμος του αθλητισμού βάφτισε «Νόσο του Γκέριγκ» από το όνομα του μυθικού Αμερικανού μπεϊζμπολίστα των Νιου Γιορκ Γιάνκις που πέθανε το 1941, μόλις στα 37 του, παραδίνοντας στην Ιστορία το ρεκόρ 2.130 συνεχόμενων αγώνων από το ντεμπούτο του έως το αναγκαστικό αντίο.

«Αισθάνομαι περήφανη για το κατόρθωμά μου κι ακόμη περισσότερο για την τελευταία μου θέση. Απέδειξα ότι στον αθλητισμό το παν δεν είναι η νίκη, αλλά η συμμετοχή και οι ηθικές αξίες της ζωής».  

Κυρίως απέδειξε, στον εαυτό της, τον προπονητή της και σε όλους εμάς τους υπόλοιπους, πως όταν το νήμα δεν σημαίνει έπαθλο, αλλά συναίσθημα, σου δίνει τόσο μεγάλη και ανεξέλεγκτη εσωτερική δύναμη που ακόμη και ξαπλωμένος θα βρεις τον τρόπο να σηκώσεις ψηλά το κεφάλι... 

ΔΕΙΤΕ ΤΟ VIDEO