Του Ρούσσου Βρανά
Το χειρότερο επάγγελμα. Δημοσιογράφος. Απόδειξη γι΄ αυτό αμερικανική έρευνα για τα καλύτερα και τα χειρότερα επαγγέλματα. Στην κατάταξη, οι καημένοι οι δημοσιογράφοι απέχουν πολύ από τα ευγενικά επαγγέλματα που ονειρεύεται κάθε νέος: μόλις στην 183η θέση, στον πάτο, περίπου στο ίδιο επίπεδο με τους χασάπηδες και τους πυροσβέστες.
Και για τους χασάπηδες εκδηλώνονται ήδη οι πρώτες αντιδράσεις. Όπως του Ζαν-Κλοντ Σουλερί που, μέσα από το κύριο άρθρο της εφημερίδας «Λα Ντεπές», καλεί σε εξέγερση τον αγαπημένο του χασάπη. Πόσο αδικείται από αυτή την κατάταξη ο μπαρμπα-Ρενέ, που του κόβει στον πάγκο του τις καλύτερες μπριζόλες της γειτονιάς του! Όσο για τους πυροσβέστες, είναι κατανοητή η αποστροφή των νέων γι΄ αυτά τα επικίνδυνα επαγγέλματα. Πόσοι και πόσοι πυροσβέστες χάνονται κάθε χρόνο στα απέραντα δάση και στα σκοτεινά φαράγγια!
Μα, για τους δημοσιογράφους τι να πει κανείς; Υπάρχουν πολλές ασθενείς συνειδήσεις που αφήνονται να πλανηθούν, μετατρέποντας το μικρόφωνο ή τη γραφίδα τους σε πλυντήριο βρώμικων συμφερόντων. Τόσες πολλές που είχαν κάνει τον φιλόσοφο Πιερ Μπουρντιέ να καταγγείλει τις δημαγωγικές και εμπορευματικές εκτροπές του επαγγέλματος στο μικρό του δοκίμιο «Η κυριαρχία της δημοσιογραφίας». Αν όμως μέναμε μόνο σε αυτούς, θα αδικούσαμε εκείνους που αντιστέκονται.
Γι΄ αυτό ακριβώς ο Σουλερί προτιμά να ονειρεύεται κάτι άλλους δημοσιογράφους, όχι σαν κι αυτούς που μας γνωστοποιούν κάθε τόσο τους στοχασμούς της Κάρλας Μπρούνι ή τις ψυχικές μεταπτώσεις της Πάρις Χίλτον. Τον Αλμπέρ Λοντρ, που ιδροκοπάει στα αφρικανικά δάση για να καταγγείλει τα βάσανα των ιθαγενών που κατασκευάζουν αλυσοδεμένοι τον σιδηρόδρομο. Και που πεθαίνουν από τις κακουχίες, ένας νεκρός σε κάθε τραβέρσα, μέχρι εκεί που τελειώνουν οι ράγες. Τον Σεντ-Εξιπερί, που προσγειώνεται με το αεροπλανάκι του στην Ισπανία του εμφυλίου πολέμου και γράφει: «Τους θερίζουν σαν τα στάχυα». Ή τον Τζακ Λόντον, που έγραψε ρεπορτάζ για τη Μεξικανική Επανάσταση σαν να έγραφε λογοτεχνία κι έγραψε λογοτεχνία για τους ανθρώπους της λονδρέζικης αβύσσου σαν να έγραφε ρεπορτάζ: «Οι εμπειρίες που γράφω εδώ συνέβησαν το καλοκαίρι του 1902. Κατέβηκα στον κάτω κόσμο του Λονδίνου σκεπτόμενος σαν εξερευνητής, σε μια περίοδο που θεωρούνταν "καλή εποχή" για την Αγγλία. Οι πεινασμένοι και οι άστεγοι που συνάντησα ήταν μια χρόνια κατάσταση αθλιότητας που δεν σβήστηκε ποτέ, ούτε ακόμη και στα χρόνια της μεγαλύτερης ευημερίας. Ύστερα μπήκε ο χειμώνας βαρύς. Αναρίθμητοι άνεργοι σχημάτιζαν ο ένας πίσω από τον άλλο ουρές και πορεύονταν κάθε μέρα στους δρόμους του Λονδίνου φωνάζοντας για ψωμί».
Στον πάτο της έρευνας λοιπόν οι δημοσιογράφοι. Στην πρώτη θέση οι μαθηματικοί. Στη δεύτερη οι στατιστικοί. Στην τρίτη οι κομπιουτεράδες. Πέρυσι, 71 δημοσιογράφοι έχασαν τη ζωή τους ενώ έκαναν τη δουλειά τους και 136 κατέληξαν στη φυλακή. Έτσι η κατάταξη γίνεται πιο κατανοητή. Ίσως οι νέοι προτιμούν να γίνουν μαθηματικοί, για να μπορούν να μετρούν τους σκοτωμένους δημοσιογράφους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου