Μπροστά σε δύο ευκαιρίες

Του Γιωργου ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ-ΤΕΤΡΑΔΗ

Η συνάντηση του Γ. Παπανδρέου με την καγκελάριο Μέρκελ και τον Νικολά Σαρκοζί θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, για όσους είχαν απορίες γι' αυτό που λέγεται κρίση, λυτρωτική.  Οι αυταπάτες περί μίας ενιαίας και ενωμένης Ευρώπης διαλύθηκαν. Δεν διαλύθηκαν χθες, για όσους παρακολουθούν την Ευρώπη να παραμένει πεισματικά μια ένωση των κεφαλαιούχων, των εργοδοτών και των κρατικών οντοτήτων. Αλλά, κυρίως, να παραμένει ένα πεδίο συγκρούσεων μεταξύ των τριών μεγαλομετόχων, Γαλλίας, Γερμανίας, Βρετανίας, που της απαγορεύουν να γίνει αυτό που συμφέρει τους λαούς: ένα κράτος ομοσπονδιακό, όπως είναι οι ΗΠΑ.

Διαλύθηκαν χθες για όσους είδαν τη διαφορά νοοτροπίας με την οποία αντιμετώπισε το χοντρό οικονομικό παιχνίδι των τραπεζών με την Ελλάδα η Αγκελα Μέρκελ («κόφτε τον λαιμό σας») και ο Νικολά Σαρκοζί («μία είναι η Ε.Ε.»).

Είναι κοινό μυστικό ότι εδώ και πενήντα χρόνια (από την εποχή της Ενωσης Χάλυβος - Ανθρακα) η Γαλλία στόχευε σε μια ενωμένη Ευρώπη, με αυξημένη γαλλική επιρροή μεν, αλλά όχι κυριαρχία. Αντίθετα με τη Γερμανία, που όχι απλώς επέμενε στην κυριαρχία της, ματαιώνοντας παρασκηνιακά ακόμα και αποφάσεις εναντίον της από τα νόμιμα όργανα της Ε.Ε. (πλήθος παραδείγματα), αλλά επέμενε και επιμένει πεισματικά σε μια Ευρώπη με πρωταγωνιστή τα στενά γερμανικά συμφέροντα.

Πρέπει εδώ να ξεκαθαρίσουμε ότι η Ελλάδα έχει δύο προβλήματα:

Το ένα είναι ότι είναι ένα απολύτως διεφθαρμένο κράτος, ανίκανο να διαχειριστεί ο,τιδήποτε, δεν παράγει τίποτε και φθίνει σαν οικονομικός και κοινωνικός οργανισμός.

Το δεύτερο είναι ότι ζει με λεφτά δανεικά από ξένες τράπεζες.

Το δεύτερο είναι αποτέλεσμα του πρώτου, αλλά ενώ το πρώτο αφορά στους ίδιους τους Ελληνες, το δεύτερο αφορά στους συνεταίρους τους, στους ανταγωνιστές τους και, κυρίως, στους δανειστές τους.

Η Ελλάδα λοιπόν έχει να αντιμετωπίσει δύο εχθρούς.

Ο ένας είναι οι πολιτικοί της και η δημόσια διοίκησή της, που υπηρετούν αποκλειστικά τους εαυτούς τους και τους επιχειρηματίες, και ο δεύτερος είναι η χωρίς μηχανισμούς προστασίας Ευρώπη των «16» του ευρώ και των «27» της Ε.Ε., που παραπαίει μεταξύ της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών και την ισχυρών κρατών, που επίσης υπηρετούν μόνο τον εαυτό τους και τους επιχειρηματίες.

Οπως καταλαβαίνει ο αναγνώστης, η Ελλάδα είναι μόνη της στο εσωτερικό της πρόβλημα, αλλά όχι στο ευρωπαϊκό της. Εκεί έχει για συμμάχους όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς, συμπεριλαμβανομένου και του γερμανικού, που είναι έρμαια της επίθεσης των εργοδοτών κατά των εργαζομένων με στόχο το κόστος εργασίας. Γιατί περί αυτού πρόκειται σήμερα.

Αυτό το ευρωπαϊκό πρόβλημα (αλλά και αμερικανολατινικό συνάμα) ούτε έχει φανεί στο μέγεθός του ούτε έχει κινητοποιήσει ακόμα τους Ευρωπαίους εργαζόμενους. Εχουν όλοι καταπιεί αμάσητο το παραμύθι της κρίσης τη στιγμή που οι αμερικανικές τράπεζες εμφανίζουν κέρδη πάνω από 13% στις προμήθειες του 2009 (τι κρίση!), φθάνοντας τα 60 δισ. δολ., με πρωταθλήτρια τη Morgan Stanley, που οι προμήθειές της αυξήθηκαν 43% στα 4,5 δισ. δολ. Αφού πρώτα σώθηκαν με τα λεφτά των φορολογούμενων!

Να μην ξεχάσει εδώ ο αναγνώστης ότι ο μεγάλος Ευρωπαίος κερδισμένος από την ελληνική δυσπραγία είναι η γερμανικότατη Ντόιτσε Μπανκ. Της Ενωμένης Ευρώπης βεβαίως!

Η Ελλάδα έχει δύο προβλήματα.

Το ένα είναι η ατολμία των κατοίκων της να διαλύσουν τα υπάρχοντα κόμματα και τον υπάρχοντα κρατικό μηχανισμό και να χτίσουν ένα κράτος των πολιτών και όχι των κυκλωμάτων, ακόμα και αν αυτό χρειαστεί πολύ μεγάλες συγκρούσεις.

Το δεύτερο είναι η συμμετοχή της σε έναν διεθνή ουσιαστικά κερδοσκοπικό μηχανισμό με εσωτερικές εξουσιαστικές μανίες, που δρα σε βάρος των πολιτών του. Αν η Νεβάδα είχε οικονομικό πρόβλημα σαν της Ελλάδας, η κεντρική τράπεζα και η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα είχαν λύσει το πρόβλημα σε 8 (οχτώ) ώρες. Ασε που δεν θα είχε επιτραπεί στη Νεβάδα να έχει τέτοιο πρόβλημα.

Η Ελλάδα έχει δύο ευκαιρίες.

Η μία είναι να γίνει χώρα πολιτών από χώρα υποτελών που είναι τώρα. Υποτελών κάποιων συμπατριωτών της. Η δεύτερη είναι να ενώσει τη φωνή της με των άλλων Ευρωπαίων για να αποτρέψουν την επίθεση του κεφαλαίου κατά των αμοιβών με πρόσχημα τη δήθεν κρίση.

Πολύ χρησιμότερα και τα δύο από το να κάθεται στον καναπέ της και να μυξοκλαίει.

ΠΗΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ