Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ
Διασκέδασα απίθανα με τις «αναλύσεις» στη διάρκεια της εβδομάδας σχετικά για το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου των γαλλικών εκλογών. Ομολογουμένως γράφτηκαν απίθανα πράγματα, εντός και εκτός, ακόμη και περί σκακιστικής… μαεστρίας του Μακρόν, κάτι δηλαδή σαν τον δικό μας «σιμουλτανέ», που μπορεί να παίζει ταυτόχρονα με πολλούς διαφορετικούς αντιπάλους και να τους ταπεινώνει σε χρόνο μηδέν.
Στην πραγματικότητα ο πολυπράγμων… ελαφροπαλάντζας της γαλλικής πολιτικής σκηνής με το φοβερό στρατήγημα των πρόωρων εκλογών κατέστησε τους βασικούς αντιπάλους του ρυθμιστικούς παράγοντες της επόμενης ημέρας, οι οποίοι, επειδή είναι αδύνατο να συνεννοηθούν μεταξύ τους, είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσουν τη Γαλλία στην απόλυτη ακυβερνησία.
Αν μέσα στην κωμικοτραγική μεγαλομανία του ο στόχος του Μακρόν ήταν να παρατείνει την παραμονή του για μερικά χρόνια στο πολυτελές ανάκτορο των Ηλυσίων και να φυτοζωεί εκεί φρουρούμενος, αποστασιοποιημένος και αποκομμένος από τον γαλλικό λαό, όπως ο Λουδοβίκος 14ος , μπορεί και να τον πέτυχε. Βεβαίως, με την περιουσία που διαθέτει μάλλον θα περνούσε καλύτερα σε ένα πεντάστερο ξενοδοχείο all inclusive της Κυανής Ακτής, όπου δεν θα είχε τις καθημερινές σκοτούρες, την αγωνία να ανακαλύπτει δοτούς πρωθυπουργούς και τον εφιάλτη να γραφτεί στο βιβλίο της Ιστορίας ως ο άνθρωπος που διέλυσε την 5η γαλλική δημοκρατία.
Γιατί ο «Βασιλιάς Ηλιος» ασκούσε πραγματική και αδιαμφισβήτητη εξουσία, ενώ ο επίδοξος διάδοχος του, έτσι όπως τα κατάφερε, θα καταλήξει στην καλύτερη περίπτωση να συνδιαλέγεται με μια κυβέρνηση μειοψηφίας, η οποία θα επιβιώνει χάρη στην κοινοβουλευτική ανοχή ετερόκλητων κομμάτων και συνασπισμών, όπως τη δωδεκαετία 1946-1958, όταν στη Γαλλία άλλαξαν… 22 διαφορετικές κυβερνήσεις, περίπου μία ανά εξάμηνο.
Επί της ουσίας, λοιπόν, ο ιδιοφυής στρατηγός, που οι οπαδοί του έφτασαν να παρομοιάζουν ακόμη και με τον μαθηματικό Καρτέσιο (το είδαμε και αυτό), παγιδεύτηκε εντός έδρας με ένα απίθανο αυτογκόλ. Και ο μόνος που μπορεί να τρίβει τα χέρια του από το πρωτοφανές πολιτικό… τουρλουμπούκι δεν είναι άλλος από τη Μαρίν Λεπέν, η οποία, βλέποντας το διαφαινόμενο χάος αλλά και το αδιαπέραστο «τείχος» που ορθώθηκε εναντίον της, μάλλον προστρέχει στο σοφό ρητό της αρχαιοελληνικής γραμματείας «ουδέν κακόν αμιγές καλού».
Η Λεπέν, λοιπόν, που κατά τα άλλα… συνετρίβη, παρότι πρώτευσε με ποσοστό 37% (!), προσδοκούσε την ενδεχόμενη επικράτηση του κόμματος με ανάμεικτα συναισθήματα. Γιατί γνώριζε καλά πως -ιδίως σε περίπτωση οριακής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας-ο νεαρός προστατευόμενός της Ζορντάν Μπαρντελά, στο αξίωμα του πρωθυπουργού, θα δεχόταν συντονισμένα πυρά, αλλά και υπονόμευση από τις διεθνείς αγορές, με κίνδυνο να φθαρεί πρόωρα και να δυσκολέψει τη δική της εκλογή, το 2027, στο προεδρικό αξίωμα.
Τώρα τα συντονισμένα πυρά θα τα εισπράξει ο Μακρόν από πολλές διαφορετικές πλευρές, οι οποίες δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι συμμερίζονται τις πολιτικές του απόψεις σε μια σειρά βασικών στρατηγικών επιλογών, όπως η συστράτευση με το καθεστώς Ζελένσκι στην Ουκρανία (και πολύ περισσότερο η αποστολή γαλλικών στρατευμάτων στην εμπόλεμη ζώνη), η στήριξη του Ισραήλ στη διένεξη με τη Χαμάς και, φυσικά, οι μνημονιακής εμπνεύσεως αυξήσεις στα συνταξιοδοτικά όρια και τα μέτρα «ισοσκελισμού του προϋπολογισμού» εις βάρος των κοινωνικών δαπανών. Ακόμη και οι φιλικές προς τον Μακρόν αγορές δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα ενθουσιαστούν με την παρατεινόμενη περίοδο πολιτικής αβεβαιότητας και κυβερνητικής παραλυσίας.
Οι λύσεις που έχει στα χέρια του ο Γάλλος πρόεδρος για να σχηματιστεί μια βιώσιμη κυβέρνηση είναι εξ ορισμού αντικρουόμενες, για να μην πω αλληλοαναιρούμενες.
Ειδικά επειδή ο Μελανσόν, που του έκανε πλάτες για να αναχαιτιστεί η επέλαση της πατριωτικής Δεξιάς, απαιτεί να λάβει το αντίδωρο αυτής της ανίερης συμμαχίας. Και ο συγκεκριμένος τύπος δεν είναι εύκολα «διαχειρίσιμος». Μπροστά του η δική μας Ζωίτσα μοιάζει με οικότροφο παρθεναγωγείου.
Εχει μεγάλη πλάκα λοιπόν το «κοίτα τι έκανες» που κατάφερε, λίγες ημέρες πριν από την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων, ο ιδιοφυής Γάλλος πολιτικός, ο ίδιος που αποτελεί ίνδαλμα του δικού μας Καρτέσιου, του επονομαζόμενου και Μωυσή Β’, τσιτάχ της Μεσογείου και άλλα πολλά που δυσκολεύομαι να μνημονεύσω.
Ο μόνος κίνδυνος για να χαλάσει η απερίγραπτη κωμωδία είναι…
μπροστά στο διαφαινόμενο αδιέξοδο να απελπιστεί ο απρόβλεπτος Γάλλος πρόεδρος και να αναζητήσει διαπιστευτήρια πολιτικού ανδρισμού με παράτολμες ενέργειες που θα βάλουν σε κίνδυνο τη σταθερότητα, όχι μόνο της Γαλλίας, αλλά και της Ευρώπης συνολικότερα.
Κι επειδή αρκετοί παλαβοί μαζεύονται εσχάτως στις Βρυξέλλες, στο ΝΑΤΟ και στην Ουάσινγκτον, καλό θα ήταν να αποσυρθεί μετ’ επαίνων πριν από τη λήξη της θητείας του μήπως και γλιτώσει η ανθρωπότητα από μια αυτοκινούμενη βόμβα, έναν πολιτικό γνήσιο προϊόν της παγκοσμιοποίησης που πίστεψε ότι είναι ο σύγχρονος Ναπολέων, αλλά μάλλον χρειάζεται ειδική μεταχείριση, όπως αυτή που χρειαζόταν ο δικός μας… Δελαπατρίδης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου