Σήμερα θα έχουν τελειώσει τα ετήσια μπάχαλα. Κάτι σαν παρακμιακό μνημόσυνο στη μνήμη ενός παιδιού, ερήμην αυτού.
Τον Αλέξη Γρηγορόπουλο δεν τον σκότωσε το «κράτος», τον σκότωσε ο Κορκονέας. Το κράτος δεν τον έστειλε να σκοτώσει. Παρέβη τον Νόμο και συνελήφθη, όπως οποιοσδήποτε. Κάθε επαγγελματική τάξη έχει ένα ποσοστό εγκληματικότητας. Αστυνομικοί, δικαστές, δικηγόροι, σαλεπιτζήδες, εκδοροσφαγείς, δημοσιογράφοι, παπάδες, αγρότες, υδραυλικοί, έχουν όλοι ένα ποσοστό συμμετοχής στο έγκλημα.
Οταν ένας δάσκαλος ή παπάς ασελγήσει σε ένα παιδί ή κλέβει το ταμείο ή το παγκάρι, δεν τον έβαλε το υπουργείο παιδείας ή η εκκλησία να το κάνει. Οταν παραβιάζουν τους κανόνες που έχει θέσει το κράτος, το ίδιο θα τους διώξει, θα τους συλλάβει, θα τους δικάσει και θα τους στείλει φυλακή.
Το κράτος, δηλαδή η Αστυνομία, τον συνέλαβε τον Κορκονέα, το κράτος τον πήγε στην Δικαιοσύνη, κομμάτι επίσης του κράτους, τιμωρήθηκε αυστηρά και εξέτισε πολύχρονη κάθειρξη στις κρατικές φυλακές. Απλά οι νεκρόφιλοι μηδενιστές ψάχνουν αφορμές για μπάχαλο και ασελγούν στη μνήμη του θύματος.
Η υπόθεση έφτασε και στον Αρειο Πάγο, από αναίρεση του Εισαγγελέα, όπου έγιναν και διάφορα ευτράπελα, όχι από την πλευρά του κράτους, με την υποστήριξη της κατηγορίας να θέλει να παραστεί, αν και στο δίκαιό μας ή υποστήριξη της κατηγορίας έχει λόγο μέχρι την απαγγελία της απόφασης για την ενοχή, δεν μιλάει, δεν λαλάει, δεν τη ρωτάνε για τα ελαφρυντικά, ούτε για την ποινή, δεν παίρνει τον λόγο, οπότε δεν έχει δικαίωμα παράστασης, όταν μοναδικό θέμα είναι πια η χορήγηση ή μη του ελαφρυντικού, που καθημερινά αναγνωρίζεται σε πλήθος υποθέσεων και επιφέρει κάποια μείωση της ποινής.
Αλλά τι είναι ο Νόμος και η πραγματικότητα για να χαλάσουν μια ωραία ιστορία;
Ετσι πέσανε και δυο δημοσιογραφικά δεκάρικα κατά της Προέδρου και του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, κι ας γνώριζε και πρωτοετής της Νομικής πως είχανε δίκιο.
Ζήσαμε πολλά τότε, το 2008 στα «Δεκεμβριανά» της ξεφτίλας και του μπάχαλου. Ποτέ δεν ξέχασα τα ψευδή super που περνούσαν στα δελτία «Καίγεται η Εθνική Βιβλιοθήκη», «Καίγονται δεκάδες διαμερίσματα στο Κολωνάκι», προπαγανδιστικά παραμύθια αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης Καραμανλή.
Οι συριζαίοι και οι παραφυάδες δώσανε τότε ρέστα, μαύρισαν αίμα, πτωμαΐνη, ανακατωσούρα και νόμισαν, όπως κάνει πάντα η αριστερά, πως ήταν ευκαιρία για πολιτικά οφέλη, μαζί με όλο το σκουπιδαριό αυτών των αποθανών τζιτζιφιόγκων, που εν Ελλάδι παριστάνουν τη διανόηση. Ιντελιγκέντσηδες, τους έλεγε ο Μίκης, που απέχουν από τον αληθινό λαϊκό πολιτισμό όσο μια γάτα από ένα λιοντάρι. Λαζόπουλος, τραγουδιστές, τηλεπερσόνες, οι… ΑΜΑΝ και το λουρί της μάνας.
Λες και ξύπνησε ένα πρωί ο Καραμανλής και είπε «στείλτε έναν Ειδικό Φρουρό να σκοτώσει ένα πιτσιρίκι», να καεί η Αθήνα. Το τραγικό γεγονός της δολοφονίας εξελίχθηκε σε ύπουλη απόπειρα υπονόμευσης και αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης, με όργανα την πλειονότητα των ΜΜΕ των νταβατζήδων.
Η Αστυνομία είχε φτάσει στα όριά της και τα έκτροπα είχαν πάρει τεράστια καθημερινή έκταση. Η δική μου ασφαλής πληροφόρηση λέει πως κορυφαία πολιτικός στην κυβερνητική επιτροπή πρότεινε την παρέμβαση του Στρατού, αν έχανε την μπάλα η κατάκοπη Αστυνομία, που με την… Αμυντική στάση έτρωγε ξύλο από άπλυτους τσαμπουκάδες, που θεώρησαν τη διατεταγμένη υποχωρητικότητα αδυναμία. Συζητήθηκε στα σοβαρά και στο άκουσμα της, στην σκέψη να κατέβει για πρώτη φορά από το 1973 ο Στράτος στους δρόμους της Αθήνας, άλλος κορυφαίος υπουργός έβαλε τα κλάματα.
Ο Διοικητής της Μονάδας που θα έκανε την επέμβαση διαβίβασε στους προϊσταμένους του πως θα είναι έτοιμος, αλλά ανέφερε στους προϊσταμένους του «Θέλω να σας υπογραμμίσω πως η Μονάδα μου δεν διαθέτει ρόπαλα και δακρυγόνα, για τις αποστολές μας έχουμε πολυβόλα, αυτόματα τυφέκια και βαρέα όπλα», εννοώντας φυσικά πως η επέμβαση, αν υπήρχε αντίσταση, δεν θα ήταν αναίμακτη. Δεν χρειάστηκε να γίνει, δεν ακούστηκαν πάλι ερπύστριες, κάτι που θα το επιθυμούσαν διακαώς οι τυχοδιώκτες που επιθυμούσαν κλιμάκωση.
Η Αστυνομία άντεξε και, μόλις δόθηκε εντολή ανάκλησης της… βουδιστικής «αμυντικής» στάσης, καθάρισε την κατάσταση σε μια ώρα.
Τίποτα, όμως, πια δεν ήταν το ίδιο, μια γενιά εκπαιδεύτηκε στη μηδενιστική καφρίλα, ατιμώρητοι οι καθηγητές που πήγαιναν 13χρονα, δίκην εκδρομής, να πετάξουν πέτρες στους «μπάτσους».
Η καφρίλα άπλωσε πιο βαθιά τις σάπιες ρίζες της, διευρύνοντας την παρακμή, όμως...
οι μόδες αλλάζουν, ξεθυμαίνει το σκάρτο κρασί των Αποστόλων του Μαρασμού, όσο κι αν πάντα αναζητούν νεκρούς, αίμα, τάφους, καταστροφή.
Πρέπει να απαντήσουμε με παράδειγμα ηγεσίας, αναγέννηση, δημιουργία, ευγενή άμιλλα, κοινωνική δικαιοσύνη, διασφάλιση της αξιοκρατίας και της κοινωνικής κινητικότητας. Ετσι θα τιμήσουμε τους αληθινούς Ηρωές μας και θα διασφαλίσουμε το μέλλον των παιδιών μας, ατενίζοντας με προσδοκία απάτητες κορυφές. Χωρίς να πνιγόμαστε στο μίσος και τον κοινωνικό φθόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου