Του Γιάννη Σιδέρη
Οι ειλικρινείς «αλληλέγγυοι», όπως και εκείνοι που έχουν προσοδοφόρο επάγγελμα την «αλληλεγγύη», καθώς και οι «δήθεν» που πωλούν ανέξοδο ανθρωπισμό, εστιάζουν στην ανθρώπινη περιπέτεια. Στις ιστορίες δυστυχίας που συνοδεύονται από φωτογραφίες με παιδάκια ή μωρομάνες. Από το οπτικό τους πεδίο ξεφεύγουν οι πολλοί περισσότεροι νέοι άνδρες που έρχονται μόνοι, δηλώνουν πρόσφυγες, αλλά μάλλον μόνο αυτοί κινδύνευσαν από τον πόλεμο και όχι οι οικογένειές τους, που τις άφησαν στην «κόλαση» από την οποία υποτίθεται ότι προήλθαν.
Τους διαφεύγει η μεγάλη εικόνα της μαζικής εισόδου (δεν λέμε εισβολής) τεραστίων αριθμών ανθρώπων άλλων πολιτισμών, σε μια κοινωνία της οποίας η συνοχή αποσταθεροποιείται και τα φοβικά ένστικτα λογικώς οξύνονται.
Οι ειλικρινείς «αλληλέγγυοι», όπως και εκείνοι που έχουν προσοδοφόρο επάγγελμα την «αλληλεγγύη», καθώς και οι «δήθεν» που πωλούν ανέξοδο ανθρωπισμό, εστιάζουν στην ανθρώπινη περιπέτεια. Στις ιστορίες δυστυχίας που συνοδεύονται από φωτογραφίες με παιδάκια ή μωρομάνες. Από το οπτικό τους πεδίο ξεφεύγουν οι πολλοί περισσότεροι νέοι άνδρες που έρχονται μόνοι, δηλώνουν πρόσφυγες, αλλά μάλλον μόνο αυτοί κινδύνευσαν από τον πόλεμο και όχι οι οικογένειές τους, που τις άφησαν στην «κόλαση» από την οποία υποτίθεται ότι προήλθαν.
Τους διαφεύγει η μεγάλη εικόνα της μαζικής εισόδου (δεν λέμε εισβολής) τεραστίων αριθμών ανθρώπων άλλων πολιτισμών, σε μια κοινωνία της οποίας η συνοχή αποσταθεροποιείται και τα φοβικά ένστικτα λογικώς οξύνονται.
Τους διαφεύγει ότι οι πρόσφυγες πολέμου είναι μικρή μειονότητα , ακόμα και για κάποιους που έχουν τυπικά προσφυγικό προφίλ.
Για παράδειγμα σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Frontex, οι μισοί Αφγανοί που έρχονται ως πρόσφυγες πολέμου, ήταν οικονομικοί μετανάστες στο Ιράν.
Για παράδειγμα σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Frontex, οι μισοί Αφγανοί που έρχονται ως πρόσφυγες πολέμου, ήταν οικονομικοί μετανάστες στο Ιράν.
Το Αφγανιστάν είχε πόλεμο ως τα μέσα της δεκαετίας του 80. Δηλαδή επί των πατεράδων των σημερινών, που όμως δεν μας είχαν κοπιάσει ως πρόσφυγες. Απλώς λόγω της οικονομικής στενότητας που έχει επέλθει στο Ιράν εξαιτίας των αμερικανικών κυρώσεων, άρχισαν να κατευθύνονται προς την Ευρώπη μέσω Ελλάδας. Αλλά επειδή τα σύνορα έχουν κλείσει, εγκλωβίζονται στη χώρα μας.
Την δεκαετία του 70 υπήρξε ο άγριος πόλεμος του Ιράν με το Ιράκ, μετά την εισβολή του Σαντάμ στο νεοσύστατο επαναστατικό καθεστώς του Χομεϊνί (επανάσταση ήταν ισλαμική). Πόλεμος σκληρός με πάνω από ένα εκατομμύριο νεκρούς, αλλά δεν είδαμε Ιρανούς και ιρακινούς πρόσφυγες στα μέρη μας.
Την δεκαετία του 70 υπήρξε ο άγριος πόλεμος του Ιράν με το Ιράκ, μετά την εισβολή του Σαντάμ στο νεοσύστατο επαναστατικό καθεστώς του Χομεϊνί (επανάσταση ήταν ισλαμική). Πόλεμος σκληρός με πάνω από ένα εκατομμύριο νεκρούς, αλλά δεν είδαμε Ιρανούς και ιρακινούς πρόσφυγες στα μέρη μας.
Για να μην αναφερθούμε και στους πολλούς εμφύλιους με τις φρικιαστικές σφαγές ολόκληρων φυλών (π.χ. Τσούτσι –Χούντου στη Ρουάντα), αλλά και παλιότερο στον πόλεμο του Βιετνάμ ή τον εμφύλιο του Νεπάλ και της Σριλάνκα.
Ο γράφων έχει καταθέσει και παλιότερα εδώ την εμπειρία του. Έχει δει δορυφορικές τηλεοράσεις ακόμη και σε καλύβες σε οικισμούς στην Κεντρική Σαχάρα και σε υποτυπωδών ανέσεων χωριά των Παπούα στη Νέα Γουινέα. Οι κάτοικοι βλέπουν εικόνες της ευημερούσας Ευρώπης, πείθονται εύκολα από τα κυκλώματα διακίνησης, πωλούν τα υπάρχοντά τους, και ξεκινούν τη μεγάλη περιπέτεια.
Το ορμητικότερο κύμα ωστόσο ήρθε με την έλευση των smartphone. Τις εικόνες της Δύσης δεν τις παρουσίαζαν κατ’ επιλογή οι τηλεοράσεις, αλλά τις είχαν άφθονες στην οθόνη του κινητού τους οι πληθυσμοί της Ασίας και τη Αφρικής. Το κινητό ήταν το μαγικό άστρο που τους οδηγούσε στην Ευρώπη, το ονειρικό τους Ελντοράντο. Γι αυτό και τους βλέπουμε ταλαιπωρημένους, τσακισμένους, να δηλώνουν οι περισσότεροι ότι έχουν χάσει τα χαρτιά τους (ώστε να μην πιστοποιηθεί ότι δεν είναι πρόσφυγες), αλλά να μην έχουν χάσει τα τελευταίας γενιάς κινητά τους, που προβάλουν στα πλάνα σαν προέκταση του χεριού τους.
Σε συνδυασμό και με την μεγάλη ανάπτυξη των μέσων μαζικής μεταφοράς, γίνεται πιο εύκολη η μετακίνηση. Πάντως εδώ δεν έρχονται οι πλέον εξαθλιωμένες μάζες της Ασίας και της Αφρικής, που δεν έχουν που την κεφαλήν κλίναι. Έρχονται οι φτωχοί μεν, αλλά αυτοί που μπορούν να πληρώσουν το όχι ευκαταφρόνητο «εισιτήριο» στους κοντραμπατζήδες ανθρώπων, και που μπορούν να έχουν ακριβό smartphone.
Οι ροές πληθυσμών από Ασία και Αφρική δεν θα σταματήσουν όσο οι εικόνες της φαντασμαγορικής ζωής στη Δύση τους δημιουργεί τη φαντασίωση μιας προσωπικής άνετης, έως και «στιλπνής» ζωής. Ωστόσο τα σύνορα έχουν κλείσει, οι χώρες του Βίζεγκραντ από νοοτροπία δεν δέχονται πρόσφυγες, ενώ οι κυβερνήσεις των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών αντιμετωπίζουν τη δυσθυμία των λαών τους και χάνουν την πολιτική τους πελατεία, καθώς μάζες ψηφοφόρων στρέφονται προς τα ούλτρα δεξιά κόμματα.
Γι ’ αυτό θα εγκλωβίζονται εδώ, σε μια χώρα μικρή, σχετικά φτωχή, σε μακροχρόνια κρίση και με περιορισμένο γεωγραφικό χώρο.
Ο γράφων έχει καταθέσει και παλιότερα εδώ την εμπειρία του. Έχει δει δορυφορικές τηλεοράσεις ακόμη και σε καλύβες σε οικισμούς στην Κεντρική Σαχάρα και σε υποτυπωδών ανέσεων χωριά των Παπούα στη Νέα Γουινέα. Οι κάτοικοι βλέπουν εικόνες της ευημερούσας Ευρώπης, πείθονται εύκολα από τα κυκλώματα διακίνησης, πωλούν τα υπάρχοντά τους, και ξεκινούν τη μεγάλη περιπέτεια.
Το ορμητικότερο κύμα ωστόσο ήρθε με την έλευση των smartphone. Τις εικόνες της Δύσης δεν τις παρουσίαζαν κατ’ επιλογή οι τηλεοράσεις, αλλά τις είχαν άφθονες στην οθόνη του κινητού τους οι πληθυσμοί της Ασίας και τη Αφρικής. Το κινητό ήταν το μαγικό άστρο που τους οδηγούσε στην Ευρώπη, το ονειρικό τους Ελντοράντο. Γι αυτό και τους βλέπουμε ταλαιπωρημένους, τσακισμένους, να δηλώνουν οι περισσότεροι ότι έχουν χάσει τα χαρτιά τους (ώστε να μην πιστοποιηθεί ότι δεν είναι πρόσφυγες), αλλά να μην έχουν χάσει τα τελευταίας γενιάς κινητά τους, που προβάλουν στα πλάνα σαν προέκταση του χεριού τους.
Σε συνδυασμό και με την μεγάλη ανάπτυξη των μέσων μαζικής μεταφοράς, γίνεται πιο εύκολη η μετακίνηση. Πάντως εδώ δεν έρχονται οι πλέον εξαθλιωμένες μάζες της Ασίας και της Αφρικής, που δεν έχουν που την κεφαλήν κλίναι. Έρχονται οι φτωχοί μεν, αλλά αυτοί που μπορούν να πληρώσουν το όχι ευκαταφρόνητο «εισιτήριο» στους κοντραμπατζήδες ανθρώπων, και που μπορούν να έχουν ακριβό smartphone.
Οι ροές πληθυσμών από Ασία και Αφρική δεν θα σταματήσουν όσο οι εικόνες της φαντασμαγορικής ζωής στη Δύση τους δημιουργεί τη φαντασίωση μιας προσωπικής άνετης, έως και «στιλπνής» ζωής. Ωστόσο τα σύνορα έχουν κλείσει, οι χώρες του Βίζεγκραντ από νοοτροπία δεν δέχονται πρόσφυγες, ενώ οι κυβερνήσεις των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών αντιμετωπίζουν τη δυσθυμία των λαών τους και χάνουν την πολιτική τους πελατεία, καθώς μάζες ψηφοφόρων στρέφονται προς τα ούλτρα δεξιά κόμματα.
Γι ’ αυτό θα εγκλωβίζονται εδώ, σε μια χώρα μικρή, σχετικά φτωχή, σε μακροχρόνια κρίση και με περιορισμένο γεωγραφικό χώρο.
Δεν έχει η Ελλάδα καμιά τεράστια ενδοχώρα στην οποία θα μπορούσαν να εγκατασταθούν. Και δεν είναι καν πρόβλημα αυτών που έχουν έρθει. Πέρυσι ήρθαν 90 χιλιάδες, φέτος ως τώρα περί τις 80 . Στα νησιά παραμένουν υπό τραγικές συνθήκες 32 χιλ. άνθρωποι, ενώ μόνο το περασμένο Σαββατοκύριακο εισήλθαν στο Αιγαίο περισσότεροι από 1.350 πρόσφυγες και μετανάστες .
Δεν είναι πρόβλημα έλλειψης ανθρωπισμού και αλληλεγγύης σε κατατρεγμένους. Είναι το πρόβλημα ενός δυστοπικού μέλλοντος. Γιατί αν συνεχίσουν και από την Άνοιξη με τους ίδιους ρυθμούς (και συνεχίσουν και την επομένη και την μεθεπομένη Άνοιξη), και με τα σύνορα κλειστά, η κατάσταση στη χώρα θα γίνει ασφυκτική σε σημείο κοινωνικής έκρηξης. Θα δικαιωθούν οι εκ πεποιθήσεως συνωμοσιολόγοι ξενοφοβικοί που μιλούν για εσκεμμένη ισλαμοποίηση της Ευρώπης και φυσικά της χώρας μας. Το αποτέλεσμα όντως θα είναι η αυτοεκπληρούμενη προφητεία τους.
Αναμένοντας τα μέτρα της κυβέρνησης, απλώς ελπίζουμε αυτά θα είναι στην κατεύθυνση της επιστροφής, και ότι θα έχει την ικανότητα τα σχέδια επί χάρτου να τα μετουσιώσει άμεσα σε κρατική πολιτική. Η διαχείριση του μεταναστευτικού είναι πάντως πολύ μικρότερο πρότζεκτ από την πολύ επιτυχημένη υποδοχή των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής, αλλά μεγαλύτερο από εκείνο των Ολυμπιακών αγώνων (δεν αναφερόμαστε στη διοργάνωση αλλά και στα έργα που έγιναν επ’ ευκαιρία τους).
Το σήμα που πρέπει να δοθεί σε όσους έρχονται είναι πως...
Δεν είναι πρόβλημα έλλειψης ανθρωπισμού και αλληλεγγύης σε κατατρεγμένους. Είναι το πρόβλημα ενός δυστοπικού μέλλοντος. Γιατί αν συνεχίσουν και από την Άνοιξη με τους ίδιους ρυθμούς (και συνεχίσουν και την επομένη και την μεθεπομένη Άνοιξη), και με τα σύνορα κλειστά, η κατάσταση στη χώρα θα γίνει ασφυκτική σε σημείο κοινωνικής έκρηξης. Θα δικαιωθούν οι εκ πεποιθήσεως συνωμοσιολόγοι ξενοφοβικοί που μιλούν για εσκεμμένη ισλαμοποίηση της Ευρώπης και φυσικά της χώρας μας. Το αποτέλεσμα όντως θα είναι η αυτοεκπληρούμενη προφητεία τους.
Αναμένοντας τα μέτρα της κυβέρνησης, απλώς ελπίζουμε αυτά θα είναι στην κατεύθυνση της επιστροφής, και ότι θα έχει την ικανότητα τα σχέδια επί χάρτου να τα μετουσιώσει άμεσα σε κρατική πολιτική. Η διαχείριση του μεταναστευτικού είναι πάντως πολύ μικρότερο πρότζεκτ από την πολύ επιτυχημένη υποδοχή των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής, αλλά μεγαλύτερο από εκείνο των Ολυμπιακών αγώνων (δεν αναφερόμαστε στη διοργάνωση αλλά και στα έργα που έγιναν επ’ ευκαιρία τους).
Το σήμα που πρέπει να δοθεί σε όσους έρχονται είναι πως...
αν δεν πληρούν τις προϋποθέσεις θα φύγουν – και να φεύγουν.
Δεν θα σταματήσουν παντελώς αλλά θα μειωθούν σε διαχειρίσιμους αριθμούς χωρίς να δημιουργούν κοινωνικό και εθνικό πρόβλημα στη χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου