"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ - ΤΕΙΧΟΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ : Το τέλος μιας ειδικής διαδρομής



Κατά την παιδική μου ηλικία, στις αρχές της δεκαετίας του ’70 παραθερίζαμε στο Λίνεμπουργκερ Χάιντε. Κάναμε τότε περίπατο σε μία ανατιναγμένη γέφυρα του Έλβα. Ο πατέρας μας έδειξε προς την Ανατολή και είπε: «Εκεί πέρα η Γερμανία συνεχίζεται.» Μεγάλωσα με τη συνείδηση ότι η διχοτόμηση ήταν μία ανώμαλη και βίαιη κατάσταση.

Από το 1983 επισκεπτόμουν κάθε χρόνο την αδελφοποιημένη εκκλησιαστική μας κοινότητα στην Ανατολική Γερμανία και έβλεπα το τείχος του Βερολίνου από την ανατολική πλευρά. Να σταματούσε η ιστορία μας εκεί; Το να αγωνίζεσαι για τη γερμανική ενοποίηση θα έπρεπε να είναι ο σημαντικότερος πολιτικός στόχος, σκεφτόμουν.

Κι όμως, συναντούσαμε δασκάλους, ιερωμένους, δημοσιογράφους και καθηγητές, οι οποίοι στην πλειονότητά τους δήλωναν: Η εποχή των εθνικών κρατών πέρασε και είναι ευλογία το ότι η Γερμανία δεν είναι πια ένα επικίνδυνο μεγάλο μπλοκ στη μέση της Ευρώπης και δε θα μπορούσε πια να απειλήσει την ειρήνη στην Ευρώπη.

Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας, ο διοικητής μου μού εξηγούσε στα τέλη του καλοκαιριού του 1989, όταν συζητούσαμε τα νέα των διαδηλώσεων και της μαζικής εξόδου από την Ανατολική Γερμανία, ότι το τείχος θα στεκόταν εκεί για ακόμη 50 χρόνια. Πολλοί είχαν επαναπαυθεί στη Δυτική Γερμανία στη σκιά του τείχους, την ώρα που στην ανατολική πλευρά 17 εκατομμύρια Γερμανοί έπαιζαν τη ζωή τους κορώνα-γράμματα.

Με αυτήν την πολιτική άπνοια, την 9η Νοεμβρίου του 1989 όλα τέλειωσαν. Οι δρόμοι είχαν πλημμυρίσει από τους ανθρώπους, όταν στις 10 Νοεμβρίου βρέθηκα στο Βερολίνο με φίλους μου. Αχαλίνωτη χαρά ξέσπασε. Μαζί με το απαίσιο τείχος κατέρρευσε ένα τεράστιο βάρος από πάνω μας. Το «Ραντεβού με την Ιστορία» ήταν εδώ.

Για τη συντριπτική πλειονότητα των Γερμανών και στις δύο πλευρές του τείχους, δεν ετίθετο ποτέ ζήτημα ενότητος – δεν είχαν πάψει ποτέ να αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ως μέρος ενός ενιαίου έθνους, βέβαια. Αυτό ήταν εξωφρενικό για τμήματα της πολιτικής τάξεως, ειδικά στα αριστερά. Ήταν ακριβώς αυτό που είχε θεωρηθεί ξεπερασμένο.

Η οργή στους Δυτικογερμανούς διανοουμένους για το ότι οι Γερμανοί στην Ανατολική Γερμανία εκμεταλλεύθηκαν την αναθέρμανση που πυροδοτήθηκε από τον Γκορμπατσόφ και διαπέρασαν το τείχος, διαρκεί μέχρι και σήμερα: Έναν απόηχο αυτού αντιλαμβανόμαστε, όταν σήμερα γίνεται λόγος για «οπισθοδρόμηση» των Ανατολικογερμανών, οι οποίοι έχουν το θράσος να ψηφίζουν διαφορετικά από τους πεφωτισμένους κοσμοπολίτες συμπατριώτες τους στη Δυτική Γερμανία.

Στην πραγματικότητα, γιορτάζουμε μία διττή πτώση του τείχους: 


Από τη μία την κατάργηση των φονικών συνόρων με τα οποία φυλάκισε η κομμουνιστική Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας τους πολίτες της κι από την άλλη την κατάρρευση της μετα-εθνικής ανιστόρητης αυταπάτης ενός ξέχωρου δυτικοευρωπαϊκού δρόμου. 


 Το αξιοθαύμαστο είναι το εξής: 


Από την 9η Νοεμβρίου του 1989 η Ιστορία συνεχίζεται.

Δεν υπάρχουν σχόλια: