Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Είναι επιεικώς δύσκολο να πιστέψει κανείς τον Νίκο Τόσκα. Είναι δύσκολο να πιστέψει ότι, λίγο πριν από τα μεσάνυχτα της 23ης Ιουλίου του 2018, δεν είχε ξεκάθαρη εικόνα ότι υπάρχουν θύματα, όταν έχει ακούσει πλέον με τα αυτιά του τις αναφορές που έφταναν στο συντονιστικό από τον τόπο της καταστροφής.
Λιγότερο δύσκολο είναι να εξηγήσει πολιτικά την προσπάθεια του Τόσκα να διασώσει ένα κάποιο άλλοθι για τους πολιτικούς του προϊσταμένους. Ξένος στον ΣΥΡΙΖΑ –μεταγραφή από έναν τομέα του κράτους που το κόμμα δεν είχε στην αρχή ερείσματα– ο πρώην υπουργός και απόστρατος του ΠΑΣΟΚ ήταν βολικό να χρεωθεί όλο το βάρος των χειρισμών. Ηταν βολικό, όταν πια δεν μπορούσε με άλλον τρόπο να εκτονωθεί η πίεση προς την κυβέρνηση, να φύγουν εκείνος και η υπηρεσιακή ηγεσία.
Ηταν εύκολο και έγινε πράξη. Ομως, τώρα που έχει κάποιος και την απόσταση του χρόνου, μπορεί να δει καθαρά πως και ο Τόσκας, όπως και οι επικεφαλής των υπηρεσιών, ήταν υλικά μιας πολιτικής σκηνοθεσίας. Υπηρέτησαν μετά την καταστροφή ένα σχέδιο απόδρασης από το πολιτικό κόστος, που καταστρώθηκε με θεωρίες συνωμοσίας για σχέδια αποσταθεροποίησης, έως και δεισιδαιμονίας για τον ουρανό που έβρεξε πυρ.
Οι φωνές που ακούγονται σήμερα από το βάθος εκείνης της νύχτας επιβεβαιώνουν με τρόπο όχι απλώς εμφατικό –με τρόπο σπαρακτικό– τα συμπεράσματα που μπορούσε κανείς να ψυχανεμιστεί ήδη από τον Αύγουστο του 2018.
Συμπέρασμα πρώτο: Ο κρατικός μηχανισμός δεν έχει συνέχεια, ούτε διοικητική κουλτούρα αυτόνομη από την πολιτική ηγεσία που κάθε φορά τον ποδηγετεί. Οι αγωνίες μιας συγκεντρωτικής ηγεσίας, που λειτουργεί με όρους επικοινωνιακούς, παρά επιχειρησιακούς, διαχέονται αυτούσιες μέχρι τον τελευταίο πυροσβέστη, ο οποίος την ώρα που κινδυνεύουν ζωές, «κάνει πολιτική»: Φροντίζει πρωτίστως πώς δεν θα «μπλέξει», περιμένει για όλα υπουργική εντολή και νοιάζεται ποιος «τα έχει καλά με τα κανάλια».
Συμπέρασμα δεύτερο: Ο πυρήνας της κυβέρνησης δεν είχε παρά μόνο ένα μέλημα: Να μη χρεωθεί τους νεκρούς. Ακόμη κι αν η πρώτη σύσκεψη μπορεί να αποδοθεί σε αιφνιδιασμό –ακόμη κι αν ήθελε να αναγνωρίσει κάποιος στην κυβέρνηση το ελαφρυντικό του σαστίσματος ενώπιον μιας πρωτοφανούς καταστροφής– πώς πρέπει να δικαιολογηθεί η παράσταση που ακολούθησε τρία εικοσιτετράωρα μετά; Πώς πρέπει να εξηγηθεί το σκηνικό με τις δήθεν δορυφορικές αποτυπώσεις της ασύμμετρης απειλής;
Συμπέρασμα τρίτο: Επιστρέφοντας κανείς στη διαχείριση του Ματιού, βλέπει...
τους ίδιους, φαιούς πρωταγωνιστές. Το βράδυ στο συντονιστικό, ο Πολάκης. Τη μεθεπομένη στη συνέντευξη Τύπου, εν είδει ημιεπίσημου ενορχηστρωτή, ο Νίκος Παππάς.
Αυτοί ήταν και είναι τα στίγματα της τσιπρικής διακυβέρνησης.
Αυτοί ήταν και είναι τα στίγματα της τσιπρικής διακυβέρνησης.
Ο Τόσκας ήταν αναλώσιμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου