Πολύ πριν «ο άνθρωπος που πιάνει πουλιά στον αέρα» αναρριχηθεί στην εξουσία, ένας αφανής προπαγανδιστικός μηχανισμός, είχε καταφέρει να πείσει το πανελλήνιον ότι ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ο μεγάλος «μαίτρ» της ελληνικής πολιτικής σκηνής και ότι άνοδος του στην εξουσία θα σήμαινε και παραμονή σ’ αυτήν.
Η φήμη αυτή, κέρδιζε συνεχώς έδαφος τόσο σε λαϊκό επίπεδο όσο βέβαια και στους κόλπους της ελίτ. Παράλληλα όμως διαχεόταν και εκτός Ελλάδος με οχήματα γνωστά ονόματα της ελληνικής επιχειρηματικής και προσοδοθηρικής κοινότητας.
Κορυφαίοι Ευρωπαίοι ηγέτες, είχαν πεισθεί ότι ο Αλέξης Τσίπρας μπορούσε να γίνει ο μεγάλος μεταρρυθμιστής της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας και να αποτελέσει έτσι και ένα νέο πρόσωπο στους κόλπους της φθίνουσας τότε ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατικής αριστεράς.
de-advert
de-advert
Αυτή την εικόνα του Αλέξη Τσίπρα, την εποχή εκείνη, ενίσχυαν τόσον η αντιπάθεια που αρκετοί Ευρωπαίου ηγέτες είχαν προς τον Αντώνη Σαμαρά, όσο και οι αρνητικές εντυπώσεις που σημαντικοί Ευρωπαίοι είχαν αποκομίσει από την διαχείριση της ελληνικής οικονομίας από τους Κ.Καραμανλή και Γ.Α. Παπανδρέου, την περίοδο 2008-2010. Θυμάμαι καλά στελέχη του περιβάλλοντος του τότε Επιτρόπου Χ. Αλμούνια να μου λένε ότι ένας Τσίπρας στην εξουσία δεν θα μπορούσε να προκαλέσει περισσότερες ζημιές από αυτές που είχαν προκαλέσει οι προκάτοχοί του. Όταν λοιπόν ανέλαβε η νέα υπό τον Ζαν-Κλώντ Γιούνκερ Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αρκετοί Επίτροποι με πρώτον τον Πιερ Μοσκοβισί, θεωρούσαν την άνοδο Τσίπρα στην εξουσία απαραίτητη και ανανεωτική για την ελληνική πολιτική ζωή.
Το ίδιο βέβαια πίστευε το 2014 και ο τότε σοσιαλδημοκράτης πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, που με δηλώσεις του είχε ταχθεί υπέρ του ανερχόμενου την εποχή εκείνη επικεφαλής του Σύριζα.
Αυτό το ευνοϊκό κλίμα είχε διαχυθεί και στο εσωτερικό μιας μικρής ομάδας περί του Αλέξη Τσίπρα, η οποία με επικεφαλής της τον Νίκο Παππά ξεκίνησε την προσέγγιση με τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, θεωρώντας ότι χωρίς τη στήριξή του ήταν ουτοπική η οποιαδήποτε προοπτική ανόδου στην εξουσία.
Συνεπικουρούμενη επίσης και από εκπροσώπους της ελληνικής αστικής και προσοδοθηρικής τάξης, η ομάδα αυτή εξασφάλιζε και σημαντικά διεθνή ερεισματα από την πέραν του Ατλαντικού υπερδύναμη, η οποία στο πρόσωπο του Τσίπρα έβλεπε τον άνθρωπο που θα δημιουργούσε προβλήματα στη Γερμανία. Ως γνωστόν στους επαΐοντες, μετά την πτώση του κομμουνισμού, η Γερμανία αποτελεί σοβαρό πρόβλημα για τις ΗΠΑ, το οποίο σήμερα βρίσκεται και σε οξεία φάση. Αυτή είναι όμως μια άλλη ιστορία.
Τελικά λοιπόν, τον Ιανουάριο του 2015, «ο άνθρωπος που πιάνει πουλιά στον αέρα» ανέβαινε στην εξουσία και από την πρώτη στιγμή έδειξε τι επρόκειτο να ακολουθήσει.
Μη μπορώντας να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, εν ριπή οφθαλμού συνεταιριζόταν με τον Πάνο Καμμένο, έναν καιροσκόπο λαϊκιστή, γνήσιο εκπρόσωπο του πιο αντιδραστικού κομματιού της ελληνικής αντιφιλελεύθερης λαϊκής δεξιάς.
Ο συνεταιρισμός αυτός, σε συνδυασμό με την πρόταση ο Προκόπιος Παυλόπουλος να αναλάβει την προεδρία της Δημοκρατίας, είχε μεγάλη συμβολική σημασία.
Στο αριστερό του ακροατήριο, ο Αλ. Τσίπρας το έπαιζε γνησιος λενινιστής και ισχυριζόταν ότι οι συμμαχίες του εντάσσονται στη γνωστή λενινιστική τακτική του ενός βήματος πίσω δύο μπροστά, όπου ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Παράλληλα όμως, στους εκτός Ελλάδας παρατηρητές δήλωνε ότι δεν έχει καμμιά πρόθεση να ανατρέψει το καθεστώς και υπό αυτή την έννοια οι Καραμανλικοί συνέταιροί του αποτελούσαν εγγύηση σταθερότητας.
Όσο για τη διασκέδαση της εσωτερικής γαλαρίας, τοποθετούσε σε θεαματικές θέσεις τους Βαρουφάκη Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου και Δημ. Στρατούλη, οι οποίοι επί 6 μήνες και με περί τα 100 δισ. ευρώ κόστος, έδωσαν πραγματικά ρεσιτάλ αριστεροφροσύνης και ιδεοληψίας.
Για να θολώσει όμως τα νερά ακόμα περισσότερο, ο Τσίπρας προκαλούσε ένα δημοψήφισμα – απάτη και τελικά υπέγραφε ένα τρίτο, και χειρότερο από τα δύο προηγούμενα, μνημόνιο, που τύχαινε και θριαμβευτικής κοινοβουλευτικής αποδοχής.
Λίγο αργότερα, προκηρύσσοντας εκλογές με τους Έλληνες κυριολεκτικά ζαλισμένους, ο συνεταιρισμός εδραιώνε τη θέση του στην εξουσία και κύριο μέλημά του ήταν η διάλυση της Νέας Δημοκρατίας και η λεηλασία της κεντροαριστεράς.
Αυτό ίσως να ήταν για την καριέρα του και το λάθος του Αλέξη Τσίπρα. Αντί να θεμελιώσει την πολιτική του παρουσία σε συγκεκριμένο έργο, επέλεξε το δρόμο της λάσπης και του διχασμού, σε μια κοινωνία η οποία ήδη βρίσκεται σε προχωρημένη φάση παρακμής. Ακόμα χειρότερα, στην προσπάθειά του να υπονομεύσει τη ΝΔ, ο Αλέξης Τσίπρας, προχώρησε σε μια αμφιλεγόμενη διευθέτηση του «Μακεδονικού», πιστεύοντας ότι με την επιλογή του αυτή θα έδινε και θετικές διεθνείς διαστάσεις στην πολιτική του παρουσία. Εκ των αποτελεσμάτων που ακολούθησαν, η επιλογή αυτή απεδείχθη λαθεμένη.
Ακόμα χειρότερα, τα τελευταία αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών, καταστροφικά για τον Σύριζα, φανερώνουν ότι παρά την τετραετη και πλέον παραμονή του κόμματος στην εξουσία, οι ρίζες του στην ελληνική κοινωνία παραμένουν αβαθείς και άρα πρόσκαιρες. Είναι κατάδηλο επίσης ότι η δυνατότητα του Αλέξη Τσίπρα να «λεηλατήσει» τον χώρο της κεντροαριστεράς, περισσότερο από αυτό που έχει πετύχει έως σήμερα, είναι πολύ χλωμή.
Κατά συνέπεια, έχουμε την αίσθηση ότι τελικά, ο «άνθρωπος πιάνει πουλιά στον αέρα», ειναι πολύ πιθανόν...
να υπήρξε μια «μνημονιακή πολιτική φούσκα», η οποία όμως αν σκάσει, αυτό δεν είναι μια καθόλου ακίνδυνη υπόθεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου