ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Και σκέφτεσαι αλλόκοτα και παρατάς τον...

Toυ ΛΕΩΝΙΔΑ ΚΑΣΤΑΝΑ

 

Τα τελευταία 40 χρόνια η «μεγάλη Ελλάδα» είναι σίγουρη ότι λεφτά υπάρχουν. 

Το ξέρει αυτή και κανένας άλλος, αλλά αυτό δεν την ενοχλεί. Το ζητούμενο  είναι ποιος θέλει ή μπορεί να της τα μοιράσει.  

Με βάση αυτό το στερεότυπο, αυτή η Ελλάδα ψηφίζει και εκλέγει κυβερνήσεις. Αν τύχει να κάνει «λάθος» η χώρα προχωράει όσο προλαβαίνει ο «λάθος πρωθυπουργός» να κάνει κάτι χρήσιμο. Αν πάλι πετύχει «διάνα» ο «σωστός αρχηγός» την οδηγεί σε λάθος δρόμο και μπαίνει σε περιπέτειες. Σαν και αυτές που ζούμε τα τελευταία 5 χρόνια.

 

Με αυτή τη λογική ανέβασε επάνω τον Ανδρέα Παπανδρέου, εκείνος την δικαίωσε και εκείνη τον αποθέωσε. Τον ανέβασε για να σώσει τους μη προνομιούχους, εκείνος όμως μοίρασε στους πάντες ότι δανείζονταν και ότι καβάτζωνε από τους κουτόφραγκους, όλοι περνούσαν μπέικα και νόμιζαν πως έτσι θα ήτανε για πάντα. 

Πέθανε ο Ανδρέας και ανέβασε τον Σημίτη με την ελπίδα ότι θα ήταν μια από τα ίδια. Το παρτάκι συνεχίστηκε κάπως μαζεμένο και εκείνος μέσα στην αναμπουμπούλα πρόλαβε και την έβαλε στο περιβάλλον του ευρώ. Είναι εδώ που η «μεγάλη» διαλέγει τον «λάθος άνθρωπο» και κείνος κάνει το σωστό. Του το χρωστάει αλλά δεν τόχει καταλάβει ακόμα. 

 

Όταν ο κ. Κώστας, ο λογιστής, έκανε λογαριασμό και είδε το ταμείο μείον και άρχισε να μαζεύει την καλούμπα η μεγάλη θύμωσε και θυμήθηκε ότι κάποιοι δικοί του είχαν στήσει το δικό τους πριβέ παρτάκι. Τον είπε αρχιερέα της διαπλοκής  και τον έδιωξε κακήν κακώς για να φέρει έναν άλλον Κώστα, τον Καραμανλή που ήταν ακόμα πιο σίγουρος ότι λεφτά υπήρχαν.  Και κείνος έριξε τα ρέστα των δανεικών  στην αγορά και το πάρτι φούντωσε και πάλι. Αυτός ήρθε με το σύνθημα να τα πάρει και καλά από τους νταβατζήδες, αλλά τα πήρε από τις τσέπες των επόμενων γενιών, των παιδιών μας, που η «μεγάλη Ελλάδα» κάνει ότι δεν τα ξέρει. Όταν φάνηκαν σύννεφα στον παγκόσμιο ορίζοντα και κατάλαβε ότι η χώρα θα σκάσει στα χέρια του, την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια και παρέδωσε στον Γιώργο ο οποίος όχι μόνο ήταν σίγουρος ότι λεφτά υπήρχαν αλλά το έλεγε και φωναχτά.

 

Αυτός αν και αθλητικός δεν πρόλαβε να τραβηχτεί, η χώρα έσκασε στα χέρια του και τα υπόλοιπα είναι ιστορία που την ξέρουν και οι μαθητές.  

Πριν η μεγάλη προλάβει να γνωρίσει καλά καλά τον σωστό Αλέξη, έκανε ένα φλερτάκι με τον «λάθος άνθρωπο» Αντώνη Σαμαρά ο οποίος με ένα άλλο «μεγάλο λάθος» τον Βαγγέλη Βενιζέλο κράτησαν την χώρα με ασφάλεια στην επιφάνεια και προσπάθησαν να διορθώσουν κάποιες από τις αιτίες της χρεοκοπίας της. Να μπαλώσουν τα ρήγματα εν πλω.  

Η ροπή όμως της μεγάλης Ελλάδας είχε  ήδη χτυπήσει κόκκινο. Τα λεφτά υπήρχαν, τα είχαν οι ξένοι και οι πλούσιοι κρυμμένα στις βίλες μέσα σε πίνακες και γούνες και η αριστερά με τσαμπουκά θα τα ξετρύπωνε και θα τα μοίραζε. Αφού ο Βαρουφάκης είχε ρίξει με την γοητεία του την Λανγκάρντ και ο Αλέξης τρομοκρατούσε με την αψάδα του την μανταμίτσα Μέρκελ.  

 

Τα σημερινά επιδόματα που μοιράζει ο Αλέξης  τα έχει πάρει από τους εφοπλιστές και τους βιομηχάνους. Ένα 20% της μεγάλης πανέξυπνης Ελλάδας αυτό πιστεύει και γι αυτό τον ψηφίζει ακόμα. Σε όλη την 40χρονη τρελή κούρσα μόλις τα τελευταία 10 χρόνια ακούγεται επιτέλους και ο λόγος της «μικρής Ελλάδας. Χαμηλόφωνα πλην όμως οργανωμένα. Ακούμε κάτι καινοφανή ότι τον πλούτο κάποιος πρέπει να τον παράγει πριν τον μοιράσει ο εκλεκτός μεσσίας της «μεγάλης Ελλάδας». Και για να τον παράγει πρέπει να δουλέψει σοβαρά, σύγχρονα και  οργανωμένα, να προμοτάρει, να πουλήσει και να κερδίσει. Να φέρει ανάπτυξη, να εισπράξει φόρους και εισφορές για να μείνει περίσσευμα να πάρουν και οι συνταξιούχοι. Αλλά αυτή η αλυσίδα της οικονομίας είναι αργή και κουραστική, θέλει μυαλό και σύνεση και η «μεγάλη Ελλάδα» και βιάζεται και δεν θέλει να σκέφτεται. Μόνο το «δώσε - πάρε» της ταιριάζει.

 

Όταν η μεγάλη καταλαβαίνει ότι ο Τσίπρας ή την δούλεψε ή δεν μπόρεσε να κάνει όσα υποσχέθηκε, μένει για λίγο μετέωρη και αλλάζει πορεία. Σκέφτεται να διαλέξει έναν ακόμα «λάθος» πρωθυπουργό μπας και της κάτσει κάτι καλό.  

Ο Κυριάκος γι αυτήν είναι το λάθος πρόσωπο. Αλλά δεν έχει και άλλον. Θα πήγαινε στο ΚΚΕ που σίγουρα θα μοίραζε το χρήμα στον λαό αλλά φοβάται δύο πράγματα:




Το ένα είναι  οι  Αμερικάνοι και γενικώς οι ισχυροί που δεν θα το αφήσουν να δέσει το δικό του ατσάλι. Το άλλο είναι η υποψία ότι το ΚΚΕ θα τα μοιράσει δίκαια με προτίμηση στους πραγματικούς προλετάριους  και «η μεγάλη Ελλάδα» δεν είναι κορόιδο, δεν είναι  και χτεσινή. Το θέμα είναι να μοιραστούν σωστά. Στις κάστες, τις παρέες, τις συντεχνίες και στις γεωγραφικές περιοχές που από το 81 και μετά  λυμαίνονται την χώρα. Σ αυτούς που νοούνται ως ο «Λαός» που έχει χίλια δίκια και απαιτεί να γίνουν πράξη.

 

Το γεγονός ότι σήμερα ένα μεγάλο μέρος της «μεγάλης Ελλάδας» σκέφτεται αλλόκοτα και παρατάει τον Αλέξη για τον Κυριάκο είναι μια ρωγμή, μια ασυνέχεια για τα πολιτικά μας πράγματα. Είναι η είσοδος ενός τούνελ με πολλές διακλαδώσεις. Σημαντικότερη από την ρωγμή «Κώστα Σημίτη» μιας και την εποχή εκείνη υπήρχαν δανεικά λεφτά και το πόπολο διάλεγε τον λογιστή του εκ του ασφαλούς. 

Αν ο μελλοντικός οδηγός, εν προκειμένω ο Κυριάκος,  ξέρει τον δρόμο, έχουμε την ελπίδα να βγούμε σε ένα άλλο φωτεινότερο σύμπαν, αυτό της σύγχρονης Ευρώπης. 

Αν δεν τον ξέρει και χαθεί στις στοές του ορυχείου πολύ σύντομα η «μεγάλη Ελλάδα» θα βρει και πάλι τον παλιό καλό εαυτό της, θα γυρίσει πίσω στον λαϊκισμό και ότι της κάτσει. Μπορεί ο Αλέξης, μπορεί ένας άλλος χειρότερος Αλέξης, μπορεί ο Μουσολίνι, ο Πούτιν, ο Ερντογάν όποιος της γυαλίσει.


Το ωραίο είναι ότι την ρωγμή αυτή την ανοίγει αθόρυβα, διστακτικά. Κοιτάζει ανήσυχη στα πέριξ να δει αν την βλέπουν, δεν είναι σίγουρη. Ακούει για 4η βιομηχανική επανάσταση, για 7ημερη λειτουργία επιχειρήσεων, για δίκτυο πρότυπων δημόσιων σχολείων, για συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στην Υγεία, για αξιολόγηση των δημόσιων λειτουργών, για outsourcing, για μεγάλες ξένες επενδύσεις, για συμμετοχή των εργαζομένων στα κέρδη, για φορολογικά κίνητρα και σκιάζεται. Από το απλό και διαυγές  «δανείσου και δώστα στο λαό και άσε τους επόμενους να κουρεύονται», ο Κυριάκος μιλάει μια γλώσσα κάπως διαφορετική. Ακόμα και στο κόμμα του, οι δεξιοί τον κοιτάζουν παράξενα. Θα τον δοκιμάσει με δυσπιστία, αλλά και από τον Αλέξη που τον πίστεψε και του άνοιξε την καρδιά της και τον έβαλε στο σπίτι της τι κέρδισε; Βόλτες με κότερα κάνει στα κρυφά και χαρίζει το όνομα της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς. Λέει η «μεγάλη Ελλάδα».

 

Τα επιδόματα είναι χάντρες για τους ιθαγενείς και το καταλαβαίνει. Η «μεγάλη Ελλάδα» είναι πια πολύ παλιά στο κουρμπέτι του λαϊκισμού για να μασήσει από τα καθρεφτάκια. Θέλει κάτι παραπάνω, κάτι πιο μόνιμο. Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε ακόμα και αυτή καταλαβαίνει ότι  πρέπει να δουλέψει στα σοβαρά. Και για να το κάνει θέλει σοβαρούς και μορφωμένους εργοδηγούς. Μπορεί ο Αλέξης και η παρέα του να της μοιάζουν αλλά αν ήθελε γιατρό δεν θα τον έψαχνε στο καφενείο.

 

Η ρωγμή που ανοίγει θα μείνει ανοικτή για λίγο.  

Αν η νέα διακυβέρνηση δώσει από νωρίς καλά δείγματα γραφής και αρχίσουν κάποια πράγματα να βελτιώνονται ο δισταγμός θα μετατρέπεται σταδιακά σε ενθουσιασμό. Και τότε όλη η Ελλάδα θα βάλει πλάτη. Και η πατρίδα θα προχωρήσει. Τώρα τι σημαίνει για την «μεγάλη Ελλάδα» βελτίωση είναι συζητήσιμο, πλην όμως υπάρχουν και σταθερές. Αν υποχωρήσει η παντός είδους ανομία και ειδικά η βίαιη, αν εξανθρωπιστούν οι συνθήκες στα δημόσια νοσοκομεία, αν τα σχολεία ξαναγίνουν κάπως σχολεία, αν επανέλθουν οι δημόσιες επενδύσεις, αν γίνουν μερικές άμεσες μεγάλες ιδιωτικές επενδύσεις, αν τα Εξάρχεια ενσωματωθούν στην υπόλοιπη επικράτεια, αν ζωντανέψει το τραπεζικό σύστημα.

Αν το κράτος βγάλει κάπως το χέρι του από την τσέπη της, η «μεγάλη Ελλάδα» θα αναγκαστεί να λατρέψει τον Κυριάκο. Έστω και αν δεν της ταιριάζει θα τον παντρευτεί. Γάμος συμφέροντος.