Παραδείγματα υπάρχουν άφθονα: στα πανεπιστήμια, στη δημόσια διοίκηση, στη μέση εκπαίδευση. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η αξιολόγηση προσκρούει διαρκώς σε εμπόδια· ότι κάθε προσπάθεια εφαρμογής της συναντά αρνητική κριτική, ποτέ υποστηρικτική ή συναινετική για να βρεθεί λύση· ότι ποτέ οι «αξιολογητές» δεν θεωρούνται επαρκείς και κατάλληλοι, γιατί οι «αξιολογούμενοι» θεωρούν εαυτούς επαρκέστερους και καταλληλότερους.
Στη μέση εκπαίδευση ενδιαφέρον παρουσιάζει η περίπτωση των προτύπων πειραματικών. Το... αφηρημένο ροκάνισμα ενός θεσμού που ψηφίστηκε το 2011 και λειτούργησε το 2012-13 για πρώτη φορά. Για τα 36 πρότυπα πειραματικά γυμνάσια και λύκεια της χώρας (υπάρχουν και 24 δημοτικά) υποβλήθηκαν πέρσι 8.000 αιτήσεις συμμετοχής στις εξετάσεις εισαγωγής. Φέτος, ο αριθμός αυξήθηκε σε 11.000. Η κοινωνία υποστήριξε έναν θεσμό, ο οποίος στην αρχή αντιμετωπίστηκε επιθετικά και από την ίδια την ΟΛΜΕ (ως προς το προαπαιτούμενο των εξετάσεων). Κατηγορήθηκαν από τμήμα της Αριστεράς ως σχολεία ελίτ, του ανταγωνισμού, της αγοράς. Ο τρόπος που σχεδιάστηκαν για να λειτουργήσουν αυτά τα σχολεία (στην αξιολόγηση του προσωπικού, στα ζητήματα των μεταθέσεων και στις επιλογές στελεχών δεν μετέχουν συνδικαλιστές) ενοχλεί. Ο,τι για το εκπαιδευτικό σύστημα του δυτικού κόσμου ήταν λυμένο εδώ και δεκαετίες, στην Ελλάδα είχε υποκατασταθεί (τις ίδιες δεκαετίες) από τον εξισωτισμό προς τα κάτω.
Κι ενώ στην αρχή το πολιτικό σύστημα υποδέχτηκε τον θεσμό με επαίνους, στη συνέχεια άρχισε, ανεπαισθήτως, το ξήλωμά του:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου