Της ΡΙΚΑΣ ΒΑΓΙΑΝΗ
"Βλέπω συνέχεια σε μαγνητοσκόπηση το ματς Κόστα Ρίκα - Ελλάδα.
Ασταμάτητα. Μέρα - νύχτα", με ενημέρωσε ένας φίλος που δεν πήρε πολύ
καλά την ήττα. "Ακόμα ζω με την ελπίδα της πρόκρισης".
Γιατί όχι;
Αν ακολουθήσεις τις ακροβασίες ενός πειραγμένου μαθηματικού μυαλού, σε
κάποιο παράλληλο σύμπαν, να έχουμε προκριθεί εμείς και έχει χάσει η
Κόστα Ρίκα.
Αν επτά δισεκατομμύρια άνθρωποι δούμε σε επανάληψη από επτά
δισεκατομμύρια φορές τον αγώνα, δεν αποκλείεται να ανοίξει το πόρταλ για
έναν θεατή που θα "δει" επιτέλους τον αγώνα με καρφί στα δίχτυα το
πέναλτι του Γκέκα. Το θέμα είναι να έχεις υπομονή μεγαλύτερη από το
Σύμπαν.
Η προσέγγιση αυτή μου θυμίζει την πολιτική μας σκηνή:
Εννιά εκατομμύρια εννιακόσιες χιλιάδες ζωντόβολα, από συστάσεως νέου ελληνικού κράτους και εντεύθεν, ψηφίζουμε, με μαθηματική ακρίβεια, ξανά και ξανά, τους ίδιους Κλούβιους και Σουβλίτσες. Φιγούρες για τις οποίες είχαν κοινή άποψη ο Φεραίος, ο Σουρής και όλοι οι έκκεντροι Eλληνες μέχρι από τον Αριστοφάνη έως το Χάρρυ Κλυνν.
Πράγματι, αν όλοι μας ψηφίζουμε αενάως - μέχρι το τέλος της αιωνιότητας, τις εκρήξεις των σούπερ νάβα και την επόμενη διαστολή του Σύμπαντος, το ίδιο πολιτικό σύστημα, ίσως:
Σε κάποια παράλληλη πραγματικότητα, οι άνθρωποι αυτοί ίσως κάνουν κάτι διαφορετικό από το ολόιδιο έργο που βλέπουμε:
Αυτή είναι μια
άποψη, πολύ προχωρημένη επιστημονικώς, που εξηγεί πολλά. Υπάρχει,
βέβαια, και η άποψη του Αϊνστάιν: "Η ανθρώπινη βλακεία είναι ελάχιστα
πιο μικρή από το Σύμπαν - γιατί πρέπει να χωράει κάπου".
Αλλά τέτοιες ώρες ποιος τον ακούει το μακαρίτη. Βάλε άλλη μία τον αγώνα σε βίντεο - ποτέ δεν ξέρεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου