Photo: Η Ελληνική λεβεντοσύνη σε στιγμές δράσης...
Του ΚΩΣΤΑ ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗ
Η μεγάλη ιδέα που έχουμε οι νεοέλληνες για τους εαυτούς μας
καλλιεργήθηκε εξακολουθητικά και από τα υμνολόγια επιφανών ξένων.
Ενδεικτικά (σ.σ.: οι γνώσεις από το Ιντερνετ) o Κικέρωνας: «Δεν υπάρχει τίποτα ανθρωπινότερο και ιερότερο από την Ελλάδα». Ο Βολταίρος: «Στην Ελλάδα οφείλουμε τα φώτα μας και το σύνολο των αρετών μας». Ο Λαμαρτίνος: «Η Ελλάδα είναι το βάθρο που πάνω του οι αιώνες έστησαν το άγαλμα της ανθρωπότητας». Ο Γκαίτε: «Ο,τι είναι η καρδιά και ο νους για τον άνθρωπο είναι η Ελλάδα για την ανθρωπότητα». Κι αυτός ο Νίτσε, που τόσο ευχάριστα ξεφυλλίζεται στην παραλία, τόνωσε περαιτέρω τη συλλογική αυτοπεποίθησή μας: «Οι Ελληνες ανακάλυψαν τους βασικότερους τύπους της φιλοσοφικής διανόησης, στους οποίους οι μεταγενέστερες γενιές δεν πρόσθεσαν τίποτα ουσιαστικότερο».
Με αυτά και μύρια άλλα θα ήταν έκπληξη εάν δεν έπαιρναν τα μυαλά μας αέρα, μεθώντας μέσα στον αμπελώνα των επαίνων.
Η απώλεια του μέτρου έρχεται ως φυσικό επακόλουθο, μπολιάζοντας οίηση και κυκλοθυμία. Αυτό το τελευταίο περιγράφει ως αρχετυπικό συστατικό ο Δημ. Σιατόπουλος σε σημείωμά του για το έπος της Ιλιάδας: «Κοινό φυλετικό γνώρισμα το ευερέθιστο των ελληνικών ανθρώπων, με την εύκολη εναλλαγή της χαράς με τη λύπη, της πραότητας με την οργή, και κυρίαρχο στοιχείο τον ψυχικό αναβρασμό».
Αλλά και η λεβεντοσύνη να μη βάζουμε χαλινάρι στη γλώσσα μας, πληβείοι και πατρίκιοι, είναι κληρονομημένη. Και νόσος μεταδοτική. Μεθύστακα και σκυλομάτη κράζει ο ήρωας των ηρώων Αχιλλέας τον πρώτο των Αχαιών Αγαμέμνονα. Ο Θερσίτης, έσχατος των πολιορκητών και καρπαζοεισπράκτορας, δεν έχει κανένα πρόβλημα να τα σούρει στον Αγαμέμνονα. Στο ίδιος έπος, ο βασιλιάς των Τρώων Πρίαμος σουβλίζει με λόγια τα παιδιά του. Ψεύτες και ζωοκλέφτες τα αποκαλεί. Κρίμα που δεν είχε εφευρεθεί από τότε η TV. Αλλά για να πούμε του στραβού το δίκιο, κι οι θεοί των (πολύ) μακρινών μας προγόνων έμπλεκαν συνεχώς στα πόδια θνητών, αντιγράφοντας συνήθειες και συμπεριφορές. Θαυμάστε δείγμα ανατροφής: «Σκυλόμυγα», βρίζει ο Αρης την Αθηνά. Ηταν θέμα χρόνου να γκρεμοτσακιστούν από την κορυφή του Ολύμπου αυτοί οι εθισμένοι στο νέκταρ και την αμβροσία. Αντιθέτως, αναλλοίωτο και σεβαστό παρέμεινε εις τους αιώνες το ρηθέν από τον Εκτορα: «Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης». Κι όταν ακούγεται η λέξη έπος, πού πρωτοπηγαίνει το μυαλό μας; Εδώ καταγράφεται συναίνεση, δεσπόζει το έπος του ’40. Από τα παιδάκια με τα επετειακά ακούσματά έως τους γέροντες με βαρύ φορτίο μνήμης.
Εσχάτως, είχε συνταχθεί εθνικό συμβόλαιο και έλειπαν οι υπογραφές του Καραγκούνη και των άλλων παιδιών για να αναβαθμιστεί ένας ποδοσφαιρικός άθλος σε έπος. Τη δουλειά τη χάλασαν οι Κοσταρικανοί ποδοσφαιριστές ενός κράτους 4,5 εκατ. κατοίκων που ζουν εις βάρος μας τον δικό τους μύθο.
Εμείς παραμένουμε περήφανοι όπως -εξουσιοδοτημένοι από ποιούς;- μας
διαβεβαίωσαν οι πλέον αρμόδιοι περί τη διαχείριση της τύχης του έθνους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου