ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η προοδευτική κλάψα

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Η συντριπτική ήττα της Εθνικής Βραζιλίας από τη Γερμανία, της οποίας ο απόηχος είναι ισχυρότερος ακόμη και από την κατάκτηση του κυπέλλου από τις εκείθεν του Ρήνου φυλές των Νόιερ και των Σβάινσταϊγκερ, αποσπά την προσοχή από τα μεγάλα γεγονότα της καθ’ ημάς Ανατολής. Οπως η παγίδα που έστησαν οι έμπειροι κυνηγοί του κρητικού κροκοδείλου στον Σήφη. Αυτή δεν κατάφερε ακόμη να παγιδεύσει το τέρας με τη φολιδωτή ουρά, το άγριο βλέμμα και τις απάνθρωπες μασέλες. Σ’ αυτήν την περίπτωση όμως μπορούμε να το φιλοσοφήσουμε και να πούμε πως η ζωή συνεχίζεται είτε τον πιάσουν, είτε όχι, είτε τον φωνάζουν «κορκόδειλο», είτε τον λεν «κροκόδειλο». Δεν ισχύει το ίδιο με τα όσα συνέβησαν προχθες στην αίθουσα Δρακοπούλου του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου πέντε καθηγητές που απερρίφθησαν από τα Συμβούλια των Ιδρυμάτων τους στις πρόσφατες εκλογές έδωσαν συνέντευξη Τύπου για να καταγγείλουν την αποτυχία τους. Οι καθηγητές αυτοί από διάφορα πανεπιστήμια της χώρας είναι όλοι μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, όμως αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Εξάλλου, τον κοινοβουλευτικό ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπούσε η κ. Θεανώ Φωτίου, της Αρχιτεκτονικής, η οποία δεν πήρε μεν τον λόγο αλλά μιλούσε συνεχώς στο κινητό της και πηγαινοερχόταν σαν κάτι να τη βασανίζει. Το πιο πρόσφατο έργο της είναι η συμμετοχή σε συλλογικό τόμο «Η κυβέρνηση της αριστεράς» με άλλες προσωπικότητες του χώρου, ενώ υπογράφει η ίδια ως συγγραφέας τα έργα «Διπλωματικές εργασίες 2001» και «2002-2003». Η κ. Φωτίου δεν είναι μόνον πολυγραφότατη. Ως γνωστόν, στους κύκλους των κοινωνικών αγωνιστών έγινε γνωστή ως πρωθιέρεια της απεργίας των 100 ημερών για τη μονιμοποίηση των μελών ΔΕΠ, τη ρομαντική εποχή του κινήματος των πανεπιστημιακών.
 

Μετά τη σύντομη αυτή αναφορά στα έργα και στους αγώνες της κ. Φωτίου, επανέρχομαι στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου. 

Ο κ. Γεωργάτος, του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, δεν αρκέστηκε να καταγγείλει την αδυναμία του να εκλεγεί πρύτανης. Κατήγγειλε πως έχει πέσει και θύμα bullying, ενώ όπως είπε χαρακτηριστικά, του ζητήθηκε ουσιαστικά «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων» – υποθέτω όχι του ιδίου τύπου με αυτό που ζητήθηκε από την κ. Φωτίου όταν πρωτοδιορίσθηκε στην Αρχιτεκτονική Σχολή το 1972, δηλαδή επί χούντας. Ο κ. Γεωργάτος μάλιστα, σε μια έκρηξη ανυπόκριτης ειλικρίνειας, αναρωτήθηκε «τι δουλειά έχουν τα κόμματα στο πανεπιστήμιο», εννοώντας προφανώς όλα τα άλλα κόμματα εκτός από αυτό στο οποίο ανήκει ο ίδιος και το οποίο εκπροσωπήθηκε στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου.
Καταπέλτης υπήρξε και ο κ. Αναστασόπουλος, απορριφθείς υποψήφιος πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών. Αυτός, με γλαφυρό τρόπο, ανέπτυξε την ουσία του προβλήματος. «Είμαστε σε μετεμφυλιακή κατάσταση. Οποιος δεν είναι με τον νόμο τον πυροβολούμε».  

Επιτέλους, κάποιος έπρεπε να μιλήσει έξω από τα δόντια. Τα νοσοκομεία είναι γεμάτα με καθηγητές που δεν συμφωνούν με τον νόμο και τους έχουν πυροβολήσει, ενώ όσους συμφωνούν απλώς τους εντοιχίζουν, τους σπάνε στο ξύλο ή τους απειλούν πως θα τους κάψουν και θα τους βρουν στα σπίτια τους. 

Είπε και κάτι πιο σιβυλλικό ο κ. Αναστασόπουλος, του οποίου τη σύνταξη καλείσθε να αποκρυπτογραφήσετε: 

«Ο πόλεμος είναι μεταξύ του συστήματος που έχει καταρρεύσει στην κοινωνία». Και ο νοών νοείτω, εκτός πια κι αν δεν νοείτω γιατί δεν βγάζει νόημα. Διότι, εκτός από τον προοδευτικό λυρισμό, υπάρχει και η προοδευτική κλάψα. Είναι η κλάψα των προοδευτικών δυνάμεων του τόπου, οι οποίες, όταν δεν τους βγαίνει όπως το είχαν υπολογίσει και ανακαλύπτουν πως δεν τους θέλουν όπως θα ήθελαν να τους θέλουν, αρχίζουν να καταγγέλλουν τις μεν περιστάσεις που δεν τους βγαίνουν, τους δε που δεν τους θέλουν επειδή δεν τους θέλουν. Η κλάψα είναι το ανώτατο στάδιο του αριστερισμού, κάτι σαν τον ιμπεριαλισμό για τον καπιταλισμό κατά Λένιν.