Για ένα ζευγάρι παπούτσια, ρε γαμώτο

Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

-Αχ τι ωραία παπούτσια!

-Προχώρα.

-Κάτσε ρε παιδάκι μου! Δεν λέω ότι θα τ΄αγοράσω. Λέω «τι ωραία παπούτσια».

-Ναι, ναι. Μας έπεισες. Σε ξέρω. Όλα έτσι ξεκινάνε. Από το «κοίτα κάτι ωραία παπούτσια».

-Μα μ’ έχεις για ηλίθια; Δηλαδή δεν μπορώ ούτε να βλέπω κάτι ωραίο; Αι παράτα με. Μα τι χρώμα! Βεραμάν. Πόσο μ΄αρέσει που την άνοιξη γεμίζουν οι βιτρίνες χρώματα!

-Αν σ΄έπιασε ο ρομαντισμός για την άνοιξη, να παρατηρείς τα λουλούδια, όχι τα ρούχα στις βιτρίνες.

-Μου τη δίνεις στα νεύρα. Σκάσε. Άσε με ήσυχη. Σιγά που θάχω ενοχές για ένα ζευγάρι παπούτσια. Δεν δικαιούμαι ένα ζευγάρι παπούτσια;

-Στάλεγα! Είδες πώς το γυρνάς; Το πάμε για αγορά. Στάλεγα! Κόψε πέρα πριν είναι αργά.

-Kοίτα να δεις. Δεν πέρασα καλή χρονιά. Το ότι στέκομαι ακόμα στα πόδια μου με ένα χαμόγελο να, είναι μεγάλη υπόθεση.

-Το αναγνωρίζω. Αλλά το ότι στέκεσαι στα πόδια σου παραπέμπει και πάλι σε παπούτσια…Οπότε κόφτο!

-Ξέρεις από πότε έχω ν΄αγοράσω κάτι για τον εαυτό μου;

-Τι λες κυρά μου; Κόσμος πεινάει. Λιώνουν αξιοπρέπειες. Χάνουν την δουλειά τους άνθρωποι. Βρέχουν μειώσεις μισθών 50%. Όλο και πιο πολλοί πετάνε στο κενό και στο άγνωστο και θα σε λυπηθώ που δεν πήρες κάτι για τον εαυτό σου εδώ και καιρό; Χέστηκα.

-Με κάνεις και ντρέπομαι. Τι με πέρασες Χριστό; Να φορτωθώ τις αμαρτίες μιας χώρας στην πλάτη; Δεν πας στο διάολο! Με νομίζεις αναίσθητη; Πού ζω εγώ ρε μαλακισμένο; Σε άλλον πλανήτη; Απλώς κοίταξα ένα ζευγάρι παπούτσια σε μια βιτρίνα. Τόσο κακό είναι; Κοίτα πώς κοιτάνε οι καταστηματάρχες! Πονάει η ψυχή σου να τους βλέπεις. Σε πνίγει η ευγένεια τους πια. Σε στραγγαλίζει. Μια ζωή «δεν έχουμε το δικό σας νούμερο» μου έλεγαν και τώρα θαρρείς πήραν οι χοντροί εκδίκηση… «Καλέ, σωπάτε! Μια χαρά είσαστε» μου λένε. Από το large μπήκα στο «καλέ σωπάτε» νούμερο…Χωρίς δίαιτα! Θαύμα!! Μεγαλύτερο κι από την ανάσταση του Κυρίου.

-Βάλαμε μπροστά το χιούμορ. Λοιπόν κάνε ό,τι θες. Μια ζωή την έχουμε. Όντως σε αποπήρα παραπάνω απ΄ότι έπρεπε.

-Τώρα θα τ΄ακούσεις! Ήρθε η ώρα. Δεν φροντίζω, ρε ηλίθιο, για όλους; Δεν βάζω τελευταίον τον εαυτό μου; Δεν στηρίζω τη φαμίλια μου και τα φιλαράκια μου; Γιατί με κάνεις ενοχική; Πες ότι θυμήθηκα τα ξέγνοιαστα χρόνια της ζωής μου. Τα κόκκινα παπουτσάκια με τις τρυπούλες από του Μούγερ που με πήγαινε η μάνα μου. Τα πρώτα Sebaco, College, της εφηβείας. Έτσι τα λέγαμε και χώναμε και δραχμή στην γλώσσα. Αγορασμένα από το Ψυχικό και το υπόγειο στο Κολωνάκι. Τα πρώτα τακούνια από του Σκλιά στη Σπευσίπου με το χρυσό σιρίτι στο τακούνι. Τα Gucci από τη Ρώμη. Δεν κοιμήθηκα από χαρά! Το προσκύνημα στην ναό της Καλογήρου αργότερα.

-Όλο κι ανέβαινε το κασέ.

-Αμάν το φαρμάκι σου! Δανείστηκα από κανέναν; Χρωστάω σε κανέναν; Μου τα πλήρωσε κανένας; Άντε στο διάολο πρωινιάτικα! Που με αντιμετωπίζεις σαν αγριότσουλο.

-Συγνώμη.

-Κοίτα την τιμή! Kοίτα πόσο φθήνυναν όλα. Είχαμε δει τέτοιες τιμές σε παπούτσια; Πώς θα κινηθεί η αγορά;

-Αφού δεν πετάει ούτε κουνούπι στα μαγαζιά. Τι θες να κάνουν;

-Μπορεί λοιπόν να είναι ευκαιρία!

-Ό,τι αγοράζουν οι γυναίκες από την εμφάνιση του εμπορίου στην ιστορία της ανθρωπότητας, είναι «μεγάλη ευκαιρία». Ναι! Θα το βγάλουν σε πλειστηριασμό το βεραμάν παπούτσι μη και πλακωθεί η πελατεία στο ξύλο .

-Θα το βάλω στην κάρτα. Σε 6 άτοκες.

-Η κάρτα είναι φονικό όπλο. Σου υπενθυμίζω πόσο καιρό έκανες να ξεχρεώσεις την κάρτα.

-Έχω ακόμα δυο μήνες, είναι η αλήθεια. Αλλά υπενθυμίζω και γω σε σένα ότι ήμουν πάντα τυπική. Οι έκτακτες με πέταξαν εκτός προϋπολογισμού. Αυτά τα καθάρματα που δεν σκαμπάζουν από διαχείριση κι ανέλαβαν να νοικοκυρέψουν τους νοικοκυραίους αντί να νοικοκυρευτούν οι άχρηστοι. Άσε με! Βγήκα να ξενοιάσω. Κοίτα σε τι θυμό με έφερες!

-Α! Έχεις ακόμα δυο μήνες να ξεχρεώσεις! Αν, τονίζω ΑΝ συνεχίσουν να είναι οι οικονομικοί σου παράμετροι ίδιοι.

-Με έσφαξες με αυτό το ΑΝ. Όντως όλα αλλάζουν. Δεν υπάρχουν πια σταθερές. Και σιγά το παπούτσι! Λες και δεν φόρεσα παπούτσια στην ζωή μου. Γεμάτη η παπουτσοθήκη. Εδώ δεν ξέρω τι μου ξημερώνει αύριο. Έχεις δίκιο. Θα αντισταθώ! Πρέπει να φτύσω τον καταναλωτικό μου εαυτό. Υπάρχουν άλλες προτεραιότητες. Άσε το τι έρχεται.

-Όχι ότι δεν δικαιούσαι ένα ζευγάρι παπούτσια, βέβαια!

-Χέστα μωρέ!

Συνομιλία με τον εαυτό μου. Μπροστά σε μια βιτρίνα. Πες μου ότι συμβαίνει και σε σένα. Please! Θα με ησυχάσεις. Όλο και πιο συχνά συνομιλώ με τον εαυτό μου. Πνίγομαι στην ενοχή. Για όλα. Φορτώνομαι το σύμπαν στους ώμους. Πέστε μου ότι συμβαίνει και σε σας. Για ένα ζευγάρι παπούτσια, ρε γαμώτο. Έμεινε ο καταστηματάρχης να με κοιτάει στα μάτια. Διάβαζα καθαρά το ταμείο του, τις υποχρεώσεις του, την επιταγή της Τετάρτης, τη δόση του δανείου, το λογαριασμό της ΔΕΗ, την ανάσα του, το ΙΚΑ των υπαλλήλων, τις σκέψεις του για απολύσεις. Αποφεύγω να σταματάω σε βιτρίνες για να μη μετράμε από το τζάμι ο ένας τον παλμό του άλλου. Για ένα ζευγάρι παπούτσια, ρε γαμώτο... που σηματοδοτούσε η αγορά τους από τα παιδικά μου χρόνια το Πάσχα!