Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ (katsikas.george@gmail.com)
Είναι απίστευτες οι αντοχές του ανθρώπου. Το ίδιο και η προσαρμοστικότητά του. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που άλλες φορές πρόκειται για ευλογία και άλλες για κατάρα! Μια τέτοια κατάρα φαίνεται να σκιάζει τα τελευταία χρόνια τον δύστυχο τούτο τόπο και τους ιθαγενείς του. Δεν ξέρω αν στο μέλλον θα κληθούν να σηκώσουν στην πλάτη τους όλα όσα επιτρέπουν οι βιολογικές τους αντοχές, πιστεύω όμως πως η αποχαυνωτική προσαρμογή μας σε μια ρότα ανθρώπινης απαξίωσης που μετατρέπει την συνείδηση σε λάστιχο και οδηγεί σε κοινωνική χαβούζα είναι παραπάνω από δεδομένη
Μια ρότα που μοιραία ακολουθούν όλες οι κοινωνίες των οποίων τα αντανακλαστικά είναι ικανά να τα ενεργοποιήσουν μόνο οι ευαίσθητες τσέπες των μελών τους, όντας μετρήσιμα μόνο με οικονομικούς όρους.
Η απώλεια έστω και μιας δραχμής παλιότερα ή ενός ευρώ στις μέρες μας ή τα ανεκπλήρωτα τάματα τρισάθλιων πολιτικάντηδων για παροχές εξαγοράς συνειδήσεων ήταν οι μόνες ικανές και αναγκαίες συνθήκες να βγάλουν τις μάζες των βολεμένων στους δρόμους είτε για να «διεκδικήσουν» κάτω απ τις ντουντούκες εργατοπατέρων περισσότερο φουσκωμένες τσέπες, είτε για να χειροκροτήσουν κρατώντας πολύχρωμα σημαιάκια βρωμερούς Μαυρογιαλούρους στους οποίους κατέθεσαν με μηδενικό επιτόκιο τη συνείδηση τους
Έτσι βρεθήκαμε να κολυμπάμε στην κοινωνική χαβούζα του σήμερα χωρίς να το καταλάβουμε. Το χρώμα των αποβλήτων το επισκίαζαν τα φιμέ τζάμια των «τούρμπο 4Χ4 φουλ έξτρα» των αγορασμένων με τα δανεικά και το χρήμα της ρεμούλας, τη δυσωδία την σκέπαζαν τα «φρουφρου και τα αρώματα» και τις φωνές των λίγων που έβλεπαν μακριά οι πενιές απ τα σκυλάδικα
Έπρεπε να κατασχεθεί το «φουλ έξτρα τούρμπο» με τα φιμέ τζάμια, για να δούμε τα σκατά, έπρεπε να τελειώσουν οι παράδες για «φρουφρου κι αρώματα» για να νοιώσουμε την μπόχα, και να σιγήσουν τα σκυλάδικα για να ακούσουμε τον πάταγο που κάνουν τα απόνερα της χαβούζας κάθε φορά που πέφτει μέσα κανένας καινούργιος μετά από βουτιά από βατήρα που βρίσκεται στα σύννεφα!
Σαν αυτούς ας πούμε που «έπεσαν απ τα σύννεφα» μετά τη στυγερή δολοφονία του άτυχου πατέρα από εισαγόμενα ανθρωπόμορφα τέρατα.
Τους ήρθε ξαφνικό βλέπετε. Απ τις ορδές των εκατομμυρίων εποίκων που περνούσαν επί χρόνια μπροστά απ τα μάτια τους δεν είδαν ούτε έναν. Για τα «πτυχία» επιτυχούς φοίτησης που μοίραζαν και συνεχίζουν να μοιράζουν εισαγόμενα καθάρματα σε εγχώριους μαθητάδες τους δεν άκουσαν τίποτα.
Ποιος θυμάται άραγε τις φωνές απελπισίας των ακριτών μας που φυλάνε Θερμοπύλες στο Αγαθονήσι, όταν ακόμα το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης δεν είχε λάβει τραγικές διαστάσεις στην ηπειρωτική χώρα?
Ποιος θυμάται τους ακρίτες που κατήγγειλαν ότι οι ορδές των εποίκων είχαν φτάσει σε σημείο να μετατρέψουν τα σπίτια τους σε δημόσια ουρητήρια?
Όσο μακριά είναι τώρα η Εκάλη και τα Β. Προάστια απ τον Αγιο Παντελεήμονα και τις υποβαθμισμένες γειτονιές του κέντρου άλλο τόσο μακριά ήταν τότε και οι ακρίτες μας της πρώτης γραμμής. Μόνοι και ξεχασμένοι!
Ποιος θυμάται τους απελπισμένους ένστολους του Λιμενικού όταν σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την ανύπαρκτη συνδρομή της πολιτείας στην καταπολέμηση της λαθρομετανάστευσης σε Αγαθονησι και Φαρμακονήσι ΚΑΤΕΘΕΤΑΝ ΤΟΝ ΟΠΛΙΣΜΟ τους μήπως και ξυπνήσει κανένα πολιτικό παχύδερμο και δει τον γκρεμό στον οποίο βαδίζουμε?
Ποιος να θυμηθεί…
Εθνική υπόθεση ήταν και είναι βλέπετε να παραμείνουν οι ΔΕΚΟ στο δημόσιο ΣΥΝδιοικούμενες από μανατζαρέους που δεν μπορούν να μοιράσουν άχυρο σε δυο γαϊδούρια, και από συνδικαλιστές που παθαίνουν «τικ» στο δάχτυλο μόλις συναντούν υπουργούς μαριονέτες , και όχι η άλωση της χώρας από τον στρατό κατοχής των εποίκων
Εθνική υπόθεση ήταν η νομιμοποίηση της Σαρίας (!) και η πρεμούρα να σηκώσουμε Τζαμιά και μιναρέδες για να εξευμενίσουμε τον στρατό κατοχής!
Ανεβήκαμε στα «σύννεφα» με τις τσέπες φουσκωμένες σαν μπαλόνια και πέφτουμε σήμερα έκπληκτοι (!) λες και η ζωή μας αλώθηκε ξαφνικά μέσα σε μια νύχτα
Αλήθεια αν η κοινωνία που στη δεκαετία του 50 έπεφτε απ τα σύννεφα λόγω της κλοπής ενός μπακαλιάρου από έναν άνεργο πατέρα για να ταΐσει τα πεινασμένα παιδιά του, όπως γλαφυρότατα παρουσιάζει η ταινία εποχής «της νύχτας τα καμώματα» (στην οποία μάλιστα οι εμβρόντητοι μάρτυρες της κλοπής ζητούν «κάτι τέτοιους να τους κρεμάνε στο Σύνταγμα») έφτασε σε σημείο , για να μπορεί να συγκλονιστεί και να αφυπνιστεί, να πρέπει να δει έναν άλλο πατέρα να σφάζεται σαν αρνί από εισαγόμενα καθάρματα στα οποία μάλιστα ανελλήνιστοι πολιτικάντηδες θέλουν να δώσουν και δικαίωμα ψήφου, τι θα είναι άραγε ικανό να την συγκλονίσει μετά από λίγα ακόμα χρόνια?
Ή μήπως έχει κανείς αμφιβολία όσο κι αν ακούγεται κυνικό πως ο χαμός του άτυχου Μανώλη θα ήταν μια ακόμα είδηση στα ψιλά αν ο ίδιος ήταν εργένης και τα βρωμερά κοπρόσκυλα των έτρωγαν όχι έξω απ το σπίτι του αλλά έξω από μια τράπεζα ;
Δυστυχώς όλα δείχνουν πως όπως συνηθίσαμε να είμαστε μετανάστες στην ίδια την πατρίδα μας, όπως συνηθίσαμε να μας καθαρίζουν για την είσπραξη της ημέρας στο κατάστημα που δουλεύουμε , όπως συνηθίσαμε να ξυλοφορτώνουν τους γέρους γονείς μας μέχρι θανάτου μέσα στα σπίτια τους για μια χούφτα κέρματα , όπως συνηθίσαμε στην ιδέα ότι μπορεί να ξυπνήσουμε τη νύχτα με ένα καλάσνικοφ στο κεφάλι, έτσι θα συνηθίσουμε να μας σφάζουν έξω απ τα σπίτια μας για μια κάμερα σαν τον άτυχο Μανώλη
Μια κάμερα που έχει καταγεγραμμένη όλη μας την πορεία απ τις νύχτες που κοιμόμασταν με ορθάνοιχτα παράθυρα κάτω απ το ολόγιομο φεγγάρι, μέχρι τις νύχτες τρόμου που ανθρωπόμορφα τέρατα μας σφάζουν σαν αρνιά!
Τι μπορεί να γίνει?
Να βάλουμε το «βίντεο» να παίξει. Να βάλουμε την «κασέτα» να παίξει. Πριν μας το πάρουν! Την έχουμε πάνω μας, κρεμασμένη στο λαιμό μας σαν τον Μανώλη. Να δούμε και να ξαναδούμε έστω και σε κονσέρβα που ήμασταν που φτάσαμε και κυρίως που πάμε αν δεν ξυπνήσουμε
Αδέλφια βάλτε το βίντεο της ζωής σας να παίξει!
Μόνο έτσι έστω και αργά θα συνειδητοποιήσουμε πως το πεζοδρόμιο που βάφτηκε με το αίμα του άτυχου Μανώλη δεν είναι κάπου μακριά αλλά έξω απ τη δική μας πόρτα. Μόνο έτσι έστω και αργά, έναντι των όποιων αγώνων για την τσέπη μας, έχουμε μια πιθανότητα να δώσουμε προτεραιότητα στον αγώνα για μια ζωή που δεν θα κάνει ξεβράκωτη πιάτσα σε ματωμένα πεζοδρόμια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου