The Guardian
(...) Δύο δεκαετίες αφότου ο Μπιλ Κλίντον άφησε την Κίνα να μπει στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, οι όροι έχουν αντιστραφεί.
Αν υπάρχει μια χώρα που αμφισβητεί τ' αποκλειστικά δικαιώματα της Αμερικής στην παγκοσμιοποίηση, αυτή είναι η Κίνα.
Αν και ένα κήρυγμα στον πρόεδρο Χου για τ' ανθρώπινα δικαιώματα φαίνεται πολύ ελκυστική ιδέα (...), το αυστηρό κούνημα του δακτύλου σπανίως έχει αποτέλεσμα στη διπλωματία. Αν τα γεράκια έχουν δίκιο και το μόνο το οποίο ενδιαφέρει την Κίνα είναι η ισχύς, γιατί ν' ανταποκριθεί στα κηρύγματα μιας παρακμάζουσας δύναμης;
Οταν η Αμερική βρισκόταν στο απόγειο της ισχύος της, η φιλελεύθερη εικασία του κ. Κλίντον, ότι το πολιτικό σύστημα της Κίνας θα έκανε άνοιγμα όπως και η οικονομία του, ήταν εντελώς λανθασμένη. Σήμερα η σύζυγός του Χίλαρι είναι εξίσου αισιόδοξη, όταν λέει ότι όσο η Κίνα συνεχίζει να καταστέλλει τις ελευθερίες τόσο μια άδεια καρέκλα στο Οσλο θα παραμένει το σύμβολο του αναξιοποίητου δυναμικού ενός μεγάλου έθνους.
Δυστυχώς, οι καρέκλες στην τελετή απονομής των Νόμπελ μπορούν να μένουν άδειες και η Κίνα να συνεχίζει να προχωρά μπροστά. Το ένα δεν αποκλείει το άλλο.
Θα ήταν προτιμότερο για τον κ. Ομπάμα να οριοθετήσει, στη διάρκεια των δύο δείπνων του με τον πρόεδρο Χου, περιοχές στις οποίες οι δύο δυνάμεις μπορούν να συνεργαστούν χωρίς η μία να αμφισβητεί την ηγεμονία της άλλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου