Η συνεργασία με το Ισραήλ

Tου Αθανασιου Ελλις

Χρειάσθηκε να περάσουν πολλά χρόνια και να δημιουργηθεί το ρήγμα μεταξύ Τουρκίας - Ισραήλ για να επιχειρήσει η Ελλάδα να επενδύσει με σοβαρότητα στις σχέσεις της με το εβραϊκό κράτος, μια εξέλιξη που, αν προχωρήσει με σωστό σχεδιασμό και την απαραίτητη ωριμότητα, μόνο οφέλη μπορεί να αποφέρει στη χώρα. Η στρατηγική επιλογή του Γιώργου Παπανδρέου, που άρχισε να υλοποιείται την περασμένη άνοιξη, προχώρησε ταχύτατα με τις εκατέρωθεν επισκέψεις των δύο πρωθυπουργών το καλοκαίρι, και στη συνέχεια των υπουργών Εξωτερικών και άλλων αξιωματούχων. Τώρα λαμβάνει συγκεκριμένη μορφή με τη σύσταση κοινού υπουργικού συμβουλίου συνεργασίας, το οποίο θα συγκληθεί άμεσα, ενώ ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη συνεργασία στους ευαίσθητους τομείς της άμυνας και της ασφάλειας.

Η νέα ελληνική στρατηγική έχει διακομματικά χαρακτηριστικά, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα κόμματα εξουσίας. Ο κ. Παπανδρέου έχει αποδείξει ότι πιστεύει ειλικρινά στη σχέση αυτή και τα τελευταία χρόνια διατηρεί χρήσιμους διαύλους επικοινωνίας με εβραϊκές οργανώσεις των ΗΠΑ, ενώ ο κ. Σαμαράς ήταν υπουργός Εξωτερικών όταν η Ελλάδα αναγνώρισε το Ισραήλ και μάλιστα σε μια δύσκολη περίοδο, καθώς βρισκόταν σε εξέλιξη η ιντιφάντα.

Τώρα στηρίζει δημόσια τη νέα προσέγγιση που εγκαινίασε ο πρωθυπουργός και υπό αυτό το πρίσμα έχει κάθε λόγο να ανταποκριθεί στην πρόσκληση του ιδεολογικά συγγενούς κ. Νετανιάχου και να επισκεφθεί και αυτός το Ισραήλ το προσεχές διάστημα. Την έξωθεν καλή μαρτυρία διαθέτει και η κ. Μπακογιάννη, η οποία εξαργυρώνει επίσης την εκτίμηση που τρέφει η εβραϊκή κοινότητα προς τον Κ. Μητσοτάκη.

Οι παραδοσιακοί δεσμοί φιλίας της Ελλάδας με τον αραβικό και τον ευρύτερο μουσουλμανικό κόσμο δεν εμποδίζουν τη συνεργασία με το Ισραήλ. Επίσης, θα ήταν λάθος να ετεροπροσδιορίζεται η σχέση μας με το Ισραήλ μέσα από το κοντόφθαλμο πρίσμα της σημερινής κρίσης στις τουρκοϊσραηλινές σχέσεις, διότι εάν κάποια στιγμή αυτές αποκατασταθούν, η Ελλάδα θα βρεθεί εκτεθειμένη, καθώς η δική της συνεργασία με το Ισραήλ θα έχει εν πολλοίς απολέσει τον λόγο ύπαρξής της.

Ελλάδα και Ισραήλ συνδέονται και μέσω των ιδιαίτερων δεσμών τους με την Αμερική.Το ελληνικό λόμπι έχει ήδη εγκαινιάσει επαφές με το πανίσχυρο εβραϊκό, και οι προοπτικές εμβάθυνσης στο Κογκρέσο και αλλού διαγράφονται ευοίωνες, ιδιαίτερα μετά τη σύσφιγξη των σχέσεων των μητέρων πατρίδων. Υπάρχει, λοιπόν, το υπόβαθρο για τη νέα σχέση που αναπτύσσεται και η οποία πιέζει για ειλικρινή αναθεώρηση και από τις δύο πλευρές. Διαφορές σε επιμέρους ζητήματα θα υπάρχουν, και αυτό είναι φυσικό. Ομως, καταρρέουν στερεότυπα, ξεπερνιούνται αγκυλώσεις, υποχωρούν επικίνδυνες συνωμοσιακές εμμονές και, τελικά, καλλιεργείται ο σπόρος μιας μακρόχρονης συμμαχίας με οφέλη και για τις δύο χώρες. Η ελληνική Ομογένεια δεν διαθέτει φυσικά την επιρροή της εβραϊκής, αλλά παραμένει από τις σημαντικότερες εθνότητες των ΗΠΑ. Πολλές μετρήσεις, από την εποχή της προεδρικής υποψηφιότητας του Μάικ Δουκάκη, την αναδεικνύουν δεύτερη σε οικονομική ισχύ και ακαδημαϊκή αριστεία.

Πέρα από την κοινή επιχειρηματική δραστηριότητα στον τουρισμό και σωρεία άλλων τομέων, διαφαίνεται επίσης η σημαντική προοπτική ενεργειακής συνεργασίας, ενώ η νέα σχέση που οικοδομείται μπορεί να οδηγήσει και σε διαφορετική προσέγγιση της ελληνικής οικονομίας από χρηματοπιστωτικούς κολοσσούς, τους οποίους διοικούν κορυφαία στελέχη εβραϊκής καταγωγής. Αλλωστε, όπως επισήμανε σε παλαιότερη συνέντευξή του στην «Κ» ο πρόεδρος της Αμερικανικής Εβραϊκής Επιτροπής, Ντέιβιντ Χάρις, «ο φίλος στην ανάγκη φαίνεται». Αρκεί, φυσικά, να πεισθεί ότι ο άλλος είναι πραγματικός φίλος και όχι ευκαιριακός.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ