Της Μάρθας Καϊτανίδη
Αναµενόµενο; Ναι. Ακόµη όµως και όταν κάποιος περιµένει τα χειρότερα – όχι λόγω απαισιοδοξίας αλλά επειδή απλά παρατηρεί τι συµβαίνει γύρω του φοβούµενος γι’ αυτά που έρχονται – η είδηση παραµένει θλιβερή και δυσοίωνη. Το περασµένο έτος 61 άνθρωποι επιχείρησαν να δώσουν τέλος στη ζωή τους.
Το Ιντερνετ ήταν η σωτηρία τους: επικοινώνησαν τη θλίψη που ένιωθαν, δήλωσαν εγκλωβισµένοι και ανυποχώρητοι για την απόφαση που πήραν προκαλώντας ανησυχία στο διαδικτυακό «περιβάλλον» τους. Κάπως έτσι, το κακό απετράπη…
Ο αριθµός όµως παραµένει ιδιαίτερα ανησυχητικός εάν αναλογιστεί κανείς πως ο αντίστοιχος αριθµός για την τριετία 2006-2009 δεν ξεπερνά τους 80 συνανθρώπους µας.
Σύµφωνα µε τον Παγκόσµιο Οργανισµό Υγείας, κάθε ένα λεπτό σηµειώνεται και µία αυτοκτονία ανά τον κόσµο.
Κι αν κάποτε για την εξήγηση του φαινοµένου πρωταρχικό ρόλο είχαν οι ψυχολογικές προσεγγίσεις – που επικεντρώνονται στις εσωτερικές συγκρούσεις και στο ανικανοποίητο που βιώνουν κάποιοι άνθρωποι –, σήµερα στο επίκεντρο µπαίνουν οι κοινωνιολογικές θεωρήσεις βάσει των οποίων η αυτοκτονία είναι ένα κοινωνικό πρόβληµα.
Η οικονοµική ανασφάλεια, η ανεργία, οι ανεξόφλητοι λογαριασµοί, η αγωνία των γονέων πως δεν θα µπορέσουν να εκπληρώσουν τα όνειρα των παιδιών τους, ο καθηµερινός εξευτελισµός των συνταξιούχων, η αβεβαιότητα των νέων για το επαγγελµατικό και προσωπικό τους µέλλον συνθέτουν ένα ζοφερό περιβάλλον. Δεν είναι τυχαίο πως οι ψυχολόγοι λένε, σε κάθε ευκαιρία, ότι έχει αυξηθεί το τελευταίο διάστηµα η πελατεία τους. Μάλιστα καταφεύγουν πλέον στη λύση των δόσεων και στις προσφορές (στις δύο συνεδρίες η µία δώρο) για να ικανοποιήσουν το αίτηµα των ασθενών τους για ψυχολογική υποστήριξη χαµηλού κόστους.
Οι εκπτώσεις στην ευτυχία, την ασφάλεια, την προοπτική και η έλλειψη ελπίδας δρουν καταλυτικά.
Πώς όµως, να δεχθείς την «έκπτωση» στη ζωή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου