Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΚΙΩΝΗ
(...) Ο Βασίλης Αυλωνίτης διακρινόταν για τις εκφράσεις του, οι οποίες όμως ήταν τόσο φυσικές ώστε αποσπούσαν αβίαστα το γέλιο, ακόμα κι όταν δεν μιλούσε. Γεννημένος το 1904 στην Αθήνα, βγήκε κι αυτός νωρίς στο θέατρο. Στην αρχή ως βοηθός στα σκηνικά του θεάτρου «Εντεν» του Θησείου, όπου έμενε, διασκεδάζοντας τους συναδέλφους του τεχνικούς. Ωσπου κάποια στιγμή πέρασε στη σκηνή, αποσπώντας αμέσως την αποδοχή του κοινού.
Ο πρώτος θίασος με τον οποίο συνεργάστηκε ήταν της Ελένης Ζαφειρίου, σε κωμωδίες αλλά και οπερέτες. Το 1928 έκανε δικό του θίασο και πέρασε στην επιθεώρηση συμπρωταγωνιστώντας με τον Νίκο Ρίζο, τον Γιάννη Γκιωνάκη, τον Τάκη Μηλιάδη, τη Ρένα Βλαχοπούλου. Το θεατρικό του αποκορύφωμα ήταν όταν με τον Νίκο Ρίζο και τη Γεωργία Βασιλειάδου έκαναν δικό τους θίασο παρουσιάζοντας κωμωδίες τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, για τους ομογενείς.
Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1929 στη «Μαρία Πενταγιώτισσα» του Αχιλλέα Μαδρά. Επαιξε σε 80 ταινίες, από τις οποίες ξεχωρίζουν κυρίως αυτές που έκανε με τον Αλέκο Σακελλάριο, ο οποίος, παρά τις αντιρρήσεις του παραγωγού Φιλοποίμενος Φίνου, που τον θεωρούσε «βήτα διαλογής», τον πήρε το 1955 και πρωταγωνίστησε με τον Μίμη Φωτόπουλο και την Τζένη Καρέζη στην ταινία «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο» και θριάμβευσαν. Αλλες ταινίες: «Λατέρνα, φτώχεια και γαρύφαλλο», «Ο θησαυρός του μακαρίτη», «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα κι ο κοντός», «Οι γαμπροί της ευτυχίας», «Κορόιδο γαμπρέ», «Η ωραία των Αθηνών».
Υπήρξε ένα πηγαίο ταλέντο, το οποίο καταξιώθηκε αρχικά στο θεατρικό σανίδι, που δεν αντέχει όσους δεν διαθέτουν τα κατάλληλα κότσια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου