Γράφει ο ΤΑΚΗΣ ΚΑΤΣΙΜΑΡΔΟΣ
Ας υποθέσουμε ότι στέφονται μ' επιτυχία οι τρέχουσες νεοφιλελεύθερες προσπάθειες για την οικονομία. Η χώρα παίρνει εξιτήριο από την «εντατική». Σ' αυτή την περίπτωση, το καλύτερο που θα έχει επιτευχθεί είναι η δυνατότητα δανεισμού από τις χρηματοπιστωτικές αγορές. Στην άριστη εκδοχή, να δανείζεται η Ελλάδα με όρους μη τοκογλυφικούς. Και μετά; Οι σωστές απαντήσεις δεν είναι πολλές. Η χώρα θα εξακολουθήσει να ζει με δανεικά κι θα ξαναβρεθεί πάλι «στο χείλος του γκρεμού. Μέσα σ' αυτό τον φαύλο κύκλο, τελικά, ούτε σάλιο δεν θα έχει απομείνει για να διακηρυχθεί ότι στα «ταμεία δεν υπάρχει σάλιο».
Ας υποθέσουμε, πάλι, ότι γίνεται θαύμα και μηδενίζεται το δημόσιο έλλειμμα. Επιτυγχάνονται άπαντες οι στόχοι του σταθεροποιητικού προγράμματος και δεν απαιτείται επιπλέον δανεισμός. Και μετά; Αφήνοντας κατά μέρος τα σενάρια, η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη. Εχοντας ένα χρέος 300 δισ. ευρώ, μ' ένα μέσο επιτόκιο 5% απαιτούνται κάπου 15 δισ. το χρόνο για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους. Σημειωτέον ότι το τελευταίο, σε κάθε περίπτωση, θ' αυξάνεται καθώς, εκτός των άλλων, θα μειώνεται το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν, λόγω ύφεσης.
Με δεδομένο ότι στο προβλεπτό μέλλον, με τις σημερινές πολιτικές και οικονομικές επιλογές, παραγωγή νέου εισοδήματος δεν προκύπτει, πού και πώς θα βρεθούν όσα δεν βρέθηκαν, ως τώρα, παρά μόνο με αντιλαϊκά «πακέτα»;
Ας δεχθούμε, τώρα, ότι φέτος αντιμετωπίζεται η κατάσταση μέσω θυσιών για... την πατρίδα, εθνικών εράνων και φιλότιμου. Τι έπεται; Η ορατή απάντηση, παρακάμπτοντας το «βλέπουμε και κάνουμε», είναι μία: η βαθιά κρίση, που σαν χιονοστιβάδα πέρασε από το χρηματοπιστωτικό τομέα στην παραγωγή και τα δημοσιονομικά θα συγκλονίσει την κοινωνία. Αλλιώς διατυπωμένο το ίδιο, θα υπάρξει κοινωνική κρίση και έκρηξη. Με μορφές, που είναι αχαρτογράφητες στη μεταπολεμική περίοδο.
Με ιστορικούς όρους, οι τρόποι εξόδου από τις καπιταλιστικές κρίσεις, όπως η σημερινή, στα καθ΄ ημάς σχετίζονταν με αναστολές, διαγραφές και επαναδιαπραγματεύσεις του χρέους. Με μερικό ή γενικό χρεοστάσιο, όπως λέγανε παλιότερα. Δεν πρόκειται για καταστροφολογικό σενάριο. Το παρηγορητικό, σ΄ αυτή τη συγκυρία, είναι ότι δεν είμαστε μόνοι -στην ευρωζώνη και διεθνώς- όπως στα χρεοστάσια του παρελθόντος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου