Κάθε μεγάλος πόλεμος έχει και τη μοιραία χώρα του

Του Ρούσσου Βρανά

rvranas@otenet.gr

Ποιος φταίει γι΄ αυτό που το οικονομικό περιοδικό «Φόρτσουν» πρόσφατα αποκάλεσε «ελληνική δίνη»; Καθεμιά χώρα δείχνει την άλλη. Η Γερμανία τους άσωτους Έλληνες. Η Βρετανία το ανάπηρο ευρώ. Και όλες μαζί οι χώρες τους κερδοσκόπους. Σαν να μην ήταν το κυνήγι του κέρδους η δουλειά τους.

Ο ιστορικός Νάιαλ Φέργκιουσον λέει πως «μια κρίση παρόμοια με την ελληνική πλησιάζει στην Αμερική» και αναδεικνύει τα μειονεκτήματα του δημόσιου χρέους. Ο οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν επικρίνει τη δημιουργία της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης χωρίς προηγουμένως μια πολιτική ένωση. Παραδέχεται όμως πως κατάρρευση του ευρώ θα μπορούσε να επιφέρει την κατάρρευση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Μέσα σε αυτές τις ζοφερές προβλέψεις, βυθισμένες στη δίνη των χρεών τους, οι μικρές ευρωπαϊκές χώρες βάζουν τους πολίτες τους να σφίξουν το ζωνάρι για να τα ξεπληρώσουν.

Όμως σε αυτή τη δίνη δεν είναι μόνες τους. Είναι σφιχταγκαλιασμένες με τις μεγάλες χώρες. Γιατί αν μειωθεί το εισόδημα όλων αυτών των πολιτών καταμεσής της οικονομικής κρίσης, τότε δεν θα έχουν αγοραστική δύναμη για να κάνουν εισαγωγές. Και επειδή η Γερμανία είναι η μεγαλύτερη εξαγωγική χώρα, τότε η γερμανική οικονομία θα βυθιστεί στην ύφεση.

Σε αυτή τη δίνη, όλοι είναι σφιχταγκαλιασμένοι, θύματα και θύτες. «Τα ελληνικά προβλήματα είναι γερμανικά προβλήματα, τα γερμανικά προβλήματα είναι αμερικανικά προβλήματα και τα αμερικανικά προβλήματα είναι παγκόσμια προβλήματα», εξηγεί ο κοινωνιολόγος Ιμάνουελ Βαλερστάιν. Είναι να απορεί κανείς που οι μόνοι που κάνουν σαν να μην το καταλαβαίνουν αυτό, είναι οι Γερμανοί.

Κάθε μεγάλος πόλεμος έχει και τη μοιραία χώρα του. Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν η Γερμανία. Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν η Γερμανία. Και στον πρώτο παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο που έχει ξεσπάσει, όλα δείχνουν πως η μοιραία χώρα θα είναι πάλι η Γερμανία. Αυτή τη φορά, το μεγάλο όπλο της δεν είναι η Μεγάλη Βέρθα ούτε τα Πάντσερ, αλλά το εμπορικό πλεόνασμά της. Και τα θύματά της, οι υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης. Αυτό ακριβώς είπε ξεκάθαρα, σε συνέντευξή της στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ, προειδοποιώντας ότι το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας θα αποβεί δυσβάστακτο για τους εταίρους της στο ευρώ. Κι είναι αυτό ένα πλεόνασμα στον βωμό του οποίου θυσιάστηκαν πρώτοι οι Γερμανοί εργαζόμενοι, με τον ακρωτηριασμό του εισοδήματός τους. Έτσι έγινε η Γερμανία πιο ανταγωνιστική από τους εταίρους της. Έτσι διατήρησε την εσωτερική απασχόληση, εξάγοντας την ανεργία στις μικρότερες χώρες της ευρωζώνης. Έτσι τις καταδίκασε να εισάγουν περισσότερα από όσα εξάγουν. Έτσι τις βύθισε στα χρέη. Έτσι τις υποχρέωσε να ηττηθούν σε έναν ακήρυκτο οικονομικό πόλεμο.

Η γερμανική επίθεση μάς φέρνει στον νου εκείνο που είχε πει ο Σαρτρ για τη μοναδική ελπίδα των καταπιεσμένων λαών, τη γέννηση της αντίστασης μέσα από τα σκοτάδια της ναζιστικής κατοχής: «Ποτέ δεν υπήρξαμε τόσο ελεύθεροι όσο στη γερμανική κατοχή».