Η άρνηση του Ουέινι Μπριντζ να δώσει το χέρι του στον Τζον Τέρι, πρώην φίλο, συμπαίκτη και κουμπάρο του, αλλά παράλληλα με τον ίδιο, εν αγνοία του και πρώην ερωτικό σύντροφο της φίλης του, ήταν ξεκάθαρο casus belli. Ενας τρόπος (ο μοναδικός, πολιτισμένος) για να του δώσει να καταλάβει ότι οι δυο τους από δω και πέρα θα βρίσκονται σε έπ' αόριστον πόλεμο.
Ας είχε ο William Hill δελεάσει τους πελάτες του με τις υψηλότερες δυνατές αποδόσεις: ελάχιστοι ήταν εκείνοι που στοιχημάτισαν υπέρ της ιστορικής συμφιλίωσης κι εδώ που τα λέμε δικαίως, γιατί δεν χρειαζόταν να είναι κανείς Αϊνστάιν για να καταλάβει ότι ο Μπριντζ ως θιγμένος πολύ σωστά αγνόησε την ύπαρξη του άλλου.
Η ιστορία και η σημειολογία της χειραψίας βέβαια χρονολογείται αιώνες, μπορεί και χιλιάδες χρόνια πριν από το περιστατικό του «Στάνφορντ Μπριντζ», κατά τη διάρκεια του εθιμοτυπικού που προηγήθηκε του Τσέλσι - Μάντσεστερ Σίτι (2-4). Απλά, ήταν η αφορμή για να ξεφυλλίσουμε παρόμοιες περιπτώσεις ιστορικών αρνήσεων είτε λόγω αντιπάθειας, κόμπλεξ κατωτερότητας και σνομπισμού είτε λόγω διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων.
Ηταν η αφορμή για να θυμηθούμε ότι το '36 στο Βερολίνο κι ο Χίτλερ αρνήθηκε να δώσει το χέρι του στον χρυσό ολυμπιονίκη μεν, μαύρο δε, Τζέσε Οουενς, έτσι όπως κι ο μεγάλος Μάριο Κέμπες στον δικτάτορα Χόρχε Βιδέλα, ελάχιστες στιγμές μετά την κατάκτηση από την Αργεντινή του Μουντιάλ '78.
Για τον Δαρβίνο, «πατέρα» της θεωρίας της εξέλιξης, κι ο άνθρωπος του Νεάντερταλ έδινε ή ανάλογα αρνούνταν το χέρι του. Πρόσφατα ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Μπαράκ Ομπάμα το σκέφτηκε δύο φορές πριν το σφίξει στον Ιταλό πρωθυπουργό Σίλβιο Μπερλουσκόνι, «φρέσκο» από τα διάφορα ερωτικά σκάνδαλα με πολύ μικρότερές του κι επί πληρωμής κοπέλες. Ενώ παλαιότερα ο Μπιλ Κλίντον σχεδόν γονάτισε στο γκαζόν του Λευκού Οίκου για να πετύχει την ιστορική χειραψία ανάμεσα στον Παλαιστίνιο Αραφάτ και τον Ισραηλινό Ράμπιν.
Πέρα από τα όποια συναισθήματα, συμπάθειας, αντιπάθειας, ανωτερότητας ή αδιαφορίας, η «γλώσσα του σώματος» μας διδάσκει επιπλέον ότι δεν είναι πάντα καλό να σφίξεις το χέρι του άλλου. Οπως για παράδειγμα στο Ισλάμ, όπου μια τέτοια κίνηση μπορεί να εκληφθεί ακόμη κι ως ερωτικό υπονοούμενο, ενώ στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, όποιος πρότεινε το (δεξί) του χέρι στον άλλον σήμαινε ότι δεν οπλοφορούσε. Οτι το χέρι με το οποίο συνήθως κρατούσε το όπλο του ήταν άδειο, άρα ακίνδυνο. Αδειο έμεινε βέβαια και το χέρι του Τέρι, αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους...
ΠΗΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου