Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ
Για να πούμε και του ΣΥΡΙΖΑ το δίκιο, όλες οι κυβερνήσεις θέλησαν με κάποιον τρόπο να επηρεάσουν, να ενισχύσουν, να διαβάλουν τα ΜΜΕ.
Μπορεί να έκαναν ευνοϊκές δηλώσεις για κάποια από αυτά: «Υπόδειγμα δημοσιογραφίας» είχε χαρακτηρίσει την «Αυριανή» ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Μπορεί να τα έβριζαν: «Χαμαιτυπείο» είχε αποκαλέσει τον ΣΚΑΪ ο Κων. Μητσοτάκης.
Συνήθως ευνοούσαν κάποια φιλικά Μέσα με επιπλέον κρατική διαφήμιση και όλα μαζί με ευνοϊκές διατάξεις, έχοντας ως πρόσχημα την «ενημέρωση του λαού». Π.χ. η κρατική Ολυμπιακή μετέφερε δωρεάν τον Τύπο σε όλη τη χώρα· είχαν ψηφιστεί ατέλειες στις (κρατικές επίσης) επιχειρήσεις κοινής ωφελείας, ΔΕΗ, ΟΤΕ κ.λπ.· οι εκδότες ήταν οι πρώτοι που πήραν άδεια για να ιδρύσουν κανάλια.
Ποτέ όμως και καμιά κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης δεν προσπάθησε να ελέγξει τα ΜΜΕ σε τέτοιο βαθμό και με τέτοιον τρόπο, όσο και όπως η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ την περίοδο 2014-2019. Λέμε 2014, διότι τότε έγιναν οι περίφημες συναντήσεις παρουσία της «γάτας Ιμαλαΐων», όπου για πρώτη φορά επιχειρήθηκε η αλλαγή διευθυντών εφημερίδων με αρεστούς προς το κόμμα που θα γινόταν κυβέρνηση.
Ποτέ! Ακόμη και ο Ανδρέας Παπανδρέου, που φοβόταν πολύ τον Τύπο, επιχείρησε να κάνει νέα φιλοπασοκικά ΜΜΕ. Δεν μπήκε ποτέ στη διαδικασία να ζητήσει από τους εκδότες του (τότε λυσσαλέως) αντιπολιτευόμενου Τύπου να αλλάξουν διευθυντές.
Οσα αποκαλύπτονται τώρα στην Προανακριτική για τις τηλεοπτικές άδειες έχουν ποινικό ενδιαφέρον.
Δεν θα ασχοληθούμε με αυτό· αλλουνού παπά «δυσαγγέλιο».
Υπάρχει όμως και το πολιτικό σκέλος. Μία κυβέρνηση αποφασίζει ότι, στο όνομα της πολυφωνίας, αντί δέκα καναλιών πρέπει να έχουμε τέσσερα. Βεβαίως, τα τέσσερα κανάλια ελέγχονται από οποιαδήποτε κυβέρνηση καλύτερα απ’ όσο τα δέκα, αλλά ας όψεται κάποιο «Ινστιτούτο Φλωρεντίας». Η διαδικασία επιχειρείται να παρουσιαστεί τόσο αυστηρώς ουδέτερη, ώστε μαντρώνονται οι υποψήφιοι για μέρες χωρίς επαφή με τον έξω κόσμο. Παραλλήλως, ο ισχυρότερος υπουργός της κυβέρνησης και εγγυητής της «ουδετερότητας» ανταλλάσσει sms με έναν εκ των υποψηφίων («Νίκο μου! Καμάρι μου! Και λεβέντη μου!»), για το πώς θα πάρει (ένας υποψήφιος!) εγγυητική επιστολή από κάποιους Αραβες κατασκευαστές!
Είπαμε: δεν θα ασχοληθούμε αν ήταν παράνομη η μεταφορά των 3 εκατ. δολαρίων από τον Λίβανο, τι απέγιναν αυτά τα λεφτά, αν στο (κατά τα άλλα «διαφανές») τοπίο της ενημέρωσης θα υπήρχαν κατασκευαστές που δεν γνωρίζαμε από πού κρατάει η σκούφια τους και τι συμφέροντα είχαν αυτοί, αν υπήρχαν «μπροστινοί», «πισινοί» και «παραδίπλα».
Το εκπληκτικότερο όλων είναι ότι αυτό το κόμμα, που επιχείρησε με τόσο ωμό τρόπο να ελέγξει την ενημέρωση, φωνασκεί τώρα, με τον ίδιο χυδαίο τρόπο, ότι η ενημέρωση είναι ελεγχόμενη, επειδή, λέει, τα κονδύλια της καμπάνιας για την πανδημία δεν μοιράστηκαν «σωστά». Λες και υπήρξε ποτέ κυβέρνηση –παγκοσμίως και διαχρονικώς– που μοίρασε λεφτά «σωστά».
Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι...
για μία ακόμη φορά «φωνάζει ο κλέφτης».
Αυτοί που έχουν στον πυρήνα της ιδεολογίας τους ότι η ενημέρωση δεν πρέπει να είναι αντικειμενική, αλλά να υποστηρίζει τα συμφέροντα του λαού (και συνεπώς του κόμματος που «εκφράζει» τον λαό), μέμφονται τους άλλους για έλλειμμα αντικειμενικότητας.
Αυτοί που έστησαν την πιο πολυπλόκαμη επιχείρηση ελέγχου των ΜΜΕ, λένε τώρα ότι τα ΜΜΕ είναι ελεγχόμενα. Ελεος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου