Έχω καθαρά στην μνήμη μου την παρατήρηση ενός ανοητούλη κολεκτιβιστή, ο οποίος σχολιάζοντας την αποτίμηση της περιουσίας των δισεκατομμυριούχων αποφάνθηκε:
-Απορώ πώς μπορεί κάποιος να έχει 5 δισεκατομμύρια και να θέλει να τα κάνει περισσότερα. Τι τα θέλει; σε τι θα του χρειαστούν;
Προφανώς θεωρούσε ότι τα δισεκατομμύρια, όσων έχουν τέτοιου μεγέθους περιουσίες είναι καταθέσεις σε τράπεζες ή σε κάποιο χρηματοκιβώτιο τύπου Skroutz Mcduck.
Προφανώς ήταν πολύ μακριά από το να κατανοήσει ότι η αποτίμηση μιας (public) εταιρείας είναι το αποτέλεσμα του κάτωθι πολλαπλασιασμού:
Τρέχουσα αξία μετοχής (η οποία διαπραγματεύεται κάθε ημέρα του εργάσιμου 5θημέρου) χ Αριθμός Μετοχών της Εταιρείας = Αποτίμηση της Εταιρείας
Εξυπακούεται ότι όσες περισσότερες μετοχές διαθέτει κάποιος και όσο μεγαλύτερης αξίας είναι αυτές τόσο μεγαλύτερη είναι και η αξία του ενεργητικού του (της περιουσίας του δηλαδή).
Ο ελάχιστα εξοικειωμένος με τα ανωτέρω καταλαβαίνει φυσικά ότι ο δισεκατομμυριούχος δεν διαθέτει όλα αυτά τα χρήματα σε μετρητά. Φυσικά και μπορεί να αποκτήσει ρευστότητα αν πουλήσει μετοχές. Όμως η αξία της περιουσίας είναι η τιμή της μετοχής και φυσικά ο αριθμός των μετοχών που κατέχει κάποιος.
Όμως η οποιαδήποτε μετοχή δεν πηγαίνει μόνο προς τα πάνω. Πηγαίνει και προς τα κάτω. Υπάρχουν μετοχές που μεσουράνησαν και τελικά οδηγήθηκαν στο μηδέν, στην χρεοκοπία δηλαδή. Είναι διάσημη η χρεοκοπία της Kodak όταν δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει τις τεχνολογικές αλλαγές στην φωτογραφία ή της τράπεζας Lehman Brothers το 2008.
Όμως αν αυτές οι εταιρείες είναι μακριά μπορούμε να πάμε σε ελληνικές Εταιρείες όπως η Πειραϊκή-Πατραϊκή ή η γαλακτοβιομηχανία "ΑΓΝΟ" στη Θεσσαλονίκη που επίσης κατέρρευσαν.
Να αναφέρουμε επίσης ότι επί της ουσίας οι ελληνικές τράπεζες είναι εδώ και χρόνια υπό κατάρρευση και διασώζονται καθώς μπαίνουν χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων αλλά και διεθνών επενδυτών στα ταμεία τους. H διαδικασία αυτή είναι γνωστή ως "Αύξηση Μετοχικού Κεφαλαίου".
Εύκολα συνάγεται ότι για να διατηρηθεί η αξία μιας εταιρείας ή και να αυξηθεί απαιτείται η εταιρεία να έχει δουλειές.
Που σημαίνει να κάνει πωλήσεις.
Που σημαίνει ότι τα προϊόντα της προτιμώνται από την αγορά, από τους ανθρώπους δηλαδή που τα καταναλώνουν. Ας αναλογισθεί, έστω για λίγο κάποιος, τι αγώνας, τι ακάματη προσπάθεια περιέχεται στον αγώνα ενός ανθρώπου να παράγει προϊόντα ή υπηρεσίες που να πουλιούνται στην αγορά. Όταν μάλιστα στην αγορά υπάρχουν τόσα εξαιρετικά και ανταγωνιστικά προϊόντα...
Ας αναλογισθεί κανείς την ηθική αξία που περιέχει η προσπάθεια της δημιουργίας προϊόντων ή υπηρεσιών που θα βελτιώσουν τη ζωή των ανθρώπων. Και μόνο εφόσον βελτιώνουν τη ζωή τους αυτοί θα τα αγοράσουν (προτιμήσουν) από άλλα ανταγωνιστικά. Εμφανώς δηλαδή ο πλούτος, στην Ελεύθερη Αγορά, προκύπτει μόνο εφόσον η αγορά, δηλαδή οι πολλοί πολίτες προτιμήσουν κάποιο προϊόν ή κάποια υπηρεσία. Δηλαδή σε τελευταία ανάλυση για να πλουτίσεις σε μια ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΓΟΡΑ είναι απαραίτητο να εξυπηρετήσεις καλύτερα τους πελάτες σου. Αλλιώς θα σου τους πάρει κάποιος άλλος... και θα φτωχύνεις...
Αυτά βέβαια είναι πολύ μακριά από τις ανοησίες διάφορων κολεκτιβιζόντων (sic) λογοτεχνών και κολεκτιβιζόντων δημοσιογράφων. Είναι αυτοί που κάνουν λόγο για αθέμιτο πλουτισμό περιγράφοντας ΣΑΧΛΑΜΑΡΕΣ του τύπου:
-Πλούτισε πουλώντας νοθευμένα προϊόντα (θεωρώντας ότι οι αγοραστές ήταν τόσο βλάκες που να μην προσέξουν ή να μην ανακαλύψουν την νοθεία)
Ή
-Έκανε τα πρώτα του πολλά λεφτά πουλώντας αγελάδες που πρώτα είχε "γεμίσει" με νερό (Θεωρώντας και εδώ ότι οι αγοραστές δεν θα ανακάλυπταν τη σχετική απάτη)
Ή
-Σχημάτισε ένα μεγάλο κεφάλαιο σε λίρες κάνοντας εμπόριο σαν μαυραγορίτης στην κατοχή. Ξεχνώντας φυσικά ότι σε συνθήκες κατοχής δεν μιλούμε για ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΓΟΡΑ, αλλά για αγορά που ρυθμίζεται με τον πιο σκληρό τρόπο από τις κατοχικές δυνάμεις...
Βέβαια πλούσιοι δεν είναι μόνο οι δημιουργοί επιχειρήσεων. Η δημιουργία επιτυχημένων επιχειρήσεων άλλωστε είναι από τα πιο δύσκολα εγχειρήματα. Και μην ξεχνάμε ότι το 95% των επιχειρήσεων αποτυγχάνει στα πρώτα 5 έτη από τη δημιουργία τους.
Πλούσιοι είναι και οι άνθρωποι που διαχειρίζονται μετοχικά κεφάλαια διαφόρων τύπων. Επιτυγχάνουν αποδόσεις και χρηματική ροή δια της χρήσης ενός πλέγματος αγορών και πωλήσεων μετοχών και παραγώγων (options, futures, κ.α.). Οι άνθρωποι αυτοί είναι διαθέσιμοι να αναλάβουν ρίσκα σε επιχειρήσεις που πρωτοεμφανίζονται και που πιθανόν να μην υπάρχουν αύριο. Να χρηματοδοτήσουν νέες ιδέες και εταιρείες που αλλάζουν τον κόσμο κάθε μέρα γύρω μας.
Οι ΣΑΧΛΑΜΑΡΕΣ που ακούγονται εδώ είναι του τύπου:
-Έκανε την περιουσία του χειραγωγώντας την αγορά ομολόγων και συναλλάγματος (λες και είναι δυνατόν ακόμη και πιο πλούσιοι άνθρωποι, με κεφάλαια δισεκατομμυρίων, να χειραγωγήσουν αγορές στις οποίες διακινούνται τρισεκατομμύρια).
Τα χρηματιστήρια ως αγορές πολλών και σύνθετων προϊόντων είναι χώροι επικίνδυνοι για ανθρώπους που δεν έχουν εμπειρία. Είναι ακόμη πιο επικίνδυνα για ανθρώπους που δεν ξέρουν να μαθαίνουν από τα λάθη τους. Είναι όμως κατάλληλα για ανθρώπους που θέλουν να εξελίσσονται και να βελτιώνουν τις αποδόσεις ακόμη και μικρών κεφαλαίων που θέλουν να τα κάνουν μεγάλα.
Ο κατάλογος των πλουσίων ανθρώπων δεν τελειώνει εδώ. Υπάρχουν και οι πλούσιοι των ακινήτων. Αυτοί που καταγράφουν υπεραξίες αλλά και χρηματική ροή δια της αξιοποίησης των ακινήτων που αποκτούν και κατέχουν. Η διαχείριση των ακινήτων είναι μια άλλη δύσκολη προσπάθεια αλλά ας μην επεκταθούμε περαιτέρω.
Εμφανώς και εν κατακλείδι, ο πλούτος δεν είναι κάποια εύκολη υπόθεση. Απαιτεί ικανότητες, συνέπεια, προσπάθεια, αντοχή στο λάθος και την αποτυχία και διαρκή προσωπική εξέλιξη.
Όσοι πιστεύουν ότι η κατάκτηση του πλούτου είναι μια πορεία "βρωμιάς" και ανεντιμότητας απλώς...
δεν έχουν ιδέα για το πώς κατακτάται και φυσικά πώς, πολύ εύκολα, φεύγει μέσα από τα χέρια όσων τον έχουν.
Γίνεται επίσης σαφές ότι τον πλούτο, σε μια ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΓΟΡΑ, δεν μπορούν να τον διαχειριστούν άνθρωποι που δεν έχουν ικανότητες και αποτελεσματικότητα.
Κατά συνέπεια επανερχόμαστε και πάλι στις απαρχές των ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΑΓΟΡΩΝ και των ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ. Επανερχόμαστε δηλαδή στον Adam Smith και τον John Lock οι οποίοι μιλούσαν περισσότερο για ηθικά συναισθήματα και όχι τόσο για οικονομία.
Θεωρούσαν δηλαδή ότι η προσπάθεια των ανθρώπων να πλουτίσουν, είναι μια καθ’ όλα ηθική προσπάθεια η οποία φέρνει πλούτο και εξέλιξη στις κοινωνίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου