Το να προσπαθείς να φιμώσεις αυτόν που εσύ θεωρείς σκοταδιστή σε καθιστά πιο σκοταδιστή από αυτόν. Γιατί η φίμωση είναι η πεμπτουσία του ολοκληρωτισμού.
Στη φιλελεύθερη – αστική δημοκρατία έχουν λόγο ακόμη και αυτοί που διακηρυγμένα αγωνίζονται για την ανατροπή της. Συνεπώς, είναι αδιανόητη η απόπειρα να επιβληθεί σιωπή σε φωνές που εκφράζουν μια τάση της κοινωνίας, από ανθρώπους και συλλογικότητες που, υποτίθεται, εκπροσωπούν τον φιλελευθερισμό. Κάπου εδώ χάνεται η μπάλα, καθώς ο ακραίος φιλελευθερισμός συναντά το κίνημα του πολιτικώς ορθού, ένα κίνημα σε τελική ανάλυση ολοκληρωτικό. Δεν συζητά, αφορίζει. Δεν αποδέχεται την άλλη άποψη, την εξοβελίζει. Και το κυριότερο, πιστεύει πως ερμηνεύει με αυθεντικό τρόπο τα κοινωνικά φαινόμενα, αναγορεύοντας σε αξιώματα τα προτάγματά του.
Ελάχιστα διαφέρουν οι φίλοι του πολιτικώς ορθού από τους μαρξιστές, καθώς και οι τελευταίοι πιστεύουν πως είναι κάτοχοι της απόλυτης αλήθειας. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι υπάρχουν υπόγειες διαδρομές που ενώνουν αυτούς τους δύο χώρους.
Στην πάλη των ιδεών που χαρακτηρίζει τη φιλελεύθερη δημοκρατία, το βασικό όπλο είναι το επιχείρημα. Ο λόγος. Γιατί μόνο τότε οι διαφορετικές ιδεολογίες συνυπάρχουν και επικοινωνούν. Για να είναι ζωντανή μια κοινωνία, για να παράγει ιδέες και γνώση, οι ιδεολογίες δεν αρκεί απλώς να συνυπάρχουν. Θα πρέπει και να επικοινωνούν, ώστε μέσα από τον διάλογο και την αντιπαράθεση να προκύπτει η σύνθεση ή η ηγεμονία της μιας από αυτές.
Σχεδόν σε όλη την Ευρώπη, κατά την ιδεολογικά φορτισμένη δεκαετία του ’70, είχε ανοίξει ένας διάλογος μεταξύ της Αριστεράς και της Εκκλησίας. Ενας διάλογος που υπογράμμιζε τις αποκλίσεις, αλλά επιζητούσε να ανακαλύψει και τους κοινούς τόπους, καθώς η Εκκλησία ήταν δεμένη με τις λαϊκές μάζες.
Στην πατρίδα μας, με την άναρχη και χύδην ριζοσπαστικοποίηση αυτής της δεκαετίας, η Εκκλησία βαφτίστηκε, με περισσή ευκολία, συλλήβδην, «αντιδραστική» και «σκοταδιστική» από τους «προοδευτικούς» διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Παρέβλεπαν πως κάθε Κυριακή εκατομμύρια πιστοί, όλων των κοινωνικών τάξεων, προσέρχονταν αυτοβούλως στους ναούς για να εκκλησιασθούν. Κάτι που είχαν επισημάνει οι Ιταλοί κομμουνιστές και στα καθ’ ημάς ο Λεωνίδας Κύρκος. Αυτές οι ξεχωριστές φωνές έχουν χαθεί και ακούγονται μόνον όσες με αφορισμούς επιζητούν τη φίμωση των «σκοταδιστών».
Τελικά, το ζητούμενο είναι...
να ξαναορίσουμε ποιος είναι ο φιλελεύθερος και ο προοδευτικός και ποιος ο σκοταδιστής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου