Προχθές, πηγαίνοντας στο Περιστέρι για συνάντηση με φίλους, κατέβηκα την οδό Ιουλιανού.
Ακόμα κι εγώ, που είμαι υποψιασμένος, που ζω όλη μέρα στο κέντρο της Αθήνας και τα πέριξ, έμεινα άναυδος και άρχισα να θυμώνω.
Κοπάδια γυναίκες, μπαμπουλωμένες από πάνω ως κάτω, άλλες στα μαύρα σαν νύφες του Χάρου και άλλες στα παρδαλά, σέρνοντας κουτσούβελα και σπρώχνοντας καρότσι με την υπερπαραγωγή της υποσαχάριας Οχρίδας. Ανάμεσά τους, μαντράχαλοι ομόφυλοι, με τον αέρα του αφέντη, σύζυγοι, πατεράδες και αδέρφια. Αυτοί άνετοι με τα κοντινά όλα, βερμούδες, αυτές τυλιγμένες σαν όρθιοι ντολμάδες. Ιδρώνεις μόνο στην ιδέα.
Μιλάμε για πλήθος, παρέες κάθε δύο τρία μέτρα.
Ελληνας σχεδόν ούτε για δείγμα, για να μη βαριούνται και οι Σομαλοί μόνο μεταξύ τους. Να βλέπουν κανέναν λευκό, άπιστο Ελληνα να σπάει η μονοτονία τους.
Βήμα βήμα, χρόνο τον χρόνο, ο εποικισμός επεκτείνεται. Οι Έλληνες λιγοστεύουν, αποχωρούν από συγκεκριμένες γειτονιές και ύστερα και από τη δίπλα και μετά και από την παραδιπλανή. Η Ομόνοια, η Πατησίων, κάθετοι και παρακείμενοι δρόμοι αφελληνίζονται, τα μικρομάγαζα το ίδιο. Ολόκληρα τετράγωνα έχουν μετατραπεί σε μικρούς πύργους της Βαβέλ. Και όχι, δεν είναι χαρούμενη πολυπολιτισμικότητα, κάτι σαν Νέα Υόρκη, με Ολους, Εβραίους, Έλληνες Ισπανόφωνους, Αγγλους, Ολλανδούς. Ισλάμ, μαυρίλα, μαντίλα.
Μπούργκα, γκαστρωμένες που σπρώχνουν καρότσι, από την κελεμπία που σέρνεται κρατιούνται άλλα δύο τρία κουτσούβελα και κάνα δυο περπατάνε μπροστά και πίσω από τον βλοσυρό πατριάρχη-γεννήτορά τους, με το ίδιο τσαμπουκαλεμένο ύφος με το οποίο αυτός κοιτάζει τις ξετσίπωτες άπιστες με τα λυτά μαλλιά, το ακάλυπτο πρόσωπο και κεφάλι, με σορτς, μίνι και άλλα δαιμονικά σύμβολα της αμαρτίας.
Το Μογκαντίσου και άλλες πόλεις της Αφρικής και της Ασίας μετακομίζουν σιγά σιγά στην Ελλάδα, κυριαρχούν στις γειτονιές, επεκτείνονται, και εμείς αναχαράζουμε σαν τα μοσχάρια και διαπραγματευόμαστε με τον… Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης, ναι, το διάβασα κι αυτό, εκλιπαρώντας βοήθεια, π.χ., γιατί στα ΜΜΜ πολλοί από τους μουσαφιραίους δεν τηρούν τα υγειονομικά μέτρα, καπνίζουν και πολλά άλλα.
Από πότε έχουμε εκχωρήσει εξουσίες στον ΔΟΜ και αναγνωρίσαμε πως έχουμε νομιμότητα πολλών ταχυτήτων;
Δηλαδή, εμείς εφαρμόζουμε τον νόμο και όσοι μπούκαραν παράνομα το κάνουν κατά το δοκούν. Και, αντί να εφαρμόσουμε τον νόμο άρρηκτα, ισότιμα, πιάνουμε ψιλοκουβέντα με ξένους για να μεσολαβήσουν σε αυτούς που μπήκαν λάθρα στη χώρα μας. Οι δε σεσημασμένοι μηδενιστές θεωρούν «πολυπολυτισμικό πλούτο» τις τυλιγμένες σαν γιαπράκια ταλαίπωρες, που μπορεί να έχουν υποστεί και κλειτοριδεκτομή. Στην πατρίδα τους, πάντως, είναι συνήθης εθιμική πρακτική.
Η αυτοκτονική στήριξη της αριστεράς στη λαθροεισβολή εξηγείται με πολλούς τρόπους.
Μια αιτία είναι το βαθύ μίσος της για το Έθνος. Ο,τι το υπονομεύει το γουστάρουν. Νομίζουν πως, αν γίνουμε όλοι ένας μπάσταρδος πολτός, ίσως, επιτέλους, αποκτήσει πιθανότητες επιτυχίας η ψευτοθρησκεία του μαρξισμού.
Η άλλη αιτία είναι η εκλεκτική συγγένεια των δύο ολοκληρωτισμών, διότι το Ισλάμ είναι πρωτίστως ένα πολιτικό σύστημα που έχει ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά. Το ζήτημα είναι πως είμαστε λάδι και νερό. Δεν αναμιγνυόμαστε, οι αξίες μας είναι ασύμβατες. Δημιουργούνται απλά παράλληλες κοινωνίες, αυτό που λένε γκέτο. Όλο και περισσότερα, όλο και μεγαλύτερα. Ειρωνεία, αλλά η πολιτική τού μπάτε, σκύλοι, αλέστε διασπά την κοινωνία, την υπονομεύει.
Πόσοι από αυτούς είναι ακραίοι φανατικοί;
Δεν ξέρουμε. Αρκετοί, πάντως, για να δυναμιτίσουν ένα κύμα εξεγέρσεων, να λειτουργήσουν ως πυροκροτητές, ζώσα εκρηκτική ύλη, μέσα σε μια ευρύτερη μάζα αδρανούς εκρηκτικής ύλης, την οποία θα πυροδοτήσουν. Επιτρέποντας σε ξένους και δυσώνυμες ΜΚΟ να εποικίζουν τη χώρα μας με μουσουλμάνους, σκάβουμε τον λάκκο μας στο νεκροταφείο της Ιστορίας. Το κράτος μπορεί να χρειαστεί να υπερασπίσει τον εαυτό μου μέσα στις ίδιες τις πόλεις του.
Η τύφλωσή μας...
δεν μπορεί να κρατήσει άλλο.
Εάν περισσεύει χρήμα για πέταμα, ας επενδυθεί στις χώρες προέλευσης των απρόσκλητων μουσαφιραίων, για να μη φεύγουν και να επιστρέψουν όσοι ήρθαν, με σταθμό το Makronissos Resort.
Δεν είναι ζήτημα αισθητικής. Είναι ζήτημα κοινής λογικής και στοιχειώδους αυτοάμυνας του κράτους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου