Οι γιοι, τα αδέρφια, οι φίλοι μας, άντρες και γυναίκες, είναι εκεί. Ενα πλήθος αυτοπτών μαρτύρων που συμμετέχουν στα γεγονότα, τα οποία καταγράφει στις δέλτους της η Ιστορία.
Τίποτα δεν είναι κρυφό. Τίποτα δεν θα μείνει κρυφό. Κανένας δημοσιογράφος, από αυτούς που η εξουσία τούς δίνει χαρτάκια, δεν θα μπορεί να εξωραΐσει τα γεγονότα, να βαφτίσει την ήττα ως νίκη ή τη νίκη ως ήττα.
Η ψευδοελίτ μας δεν θα είχε πρόβλημα να το κάνει, αν μπορούσε να το επιβάλει στον λαό και να εξασφαλίσει την εσωτερική κυριαρχία της σε ό,τι θα έχει απομείνει από τη χώρα. Εάν θα μπορούν να παραμείνουν στα κόλπα ατιμώρητοι και να κάνουν κουμάντο και να τα κονομάνε ως κοτζαμπάσηδες των Τούρκων, κάποιοι από αυτούς δεν θα έχουν πρόβλημα. Το λένε και το γράφουν με τη «σωφροσύνη» να ξεχειλίζει από τα μπατζάκια τους.
Ο αποκλεισμός της στρατιωτικής επιλογής, η αυτοακύρωση μιας αυστηρής και αληθινής αποτροπής θα σημάνει και το τέλος, την οριστική αποδόμηση των Ενόπλων Δυνάμεων. Και δεν αναφέρομαι στα πρόσωπα, που έρχονται και παρέρχονται. Αναφέρομαι στον θεσμό και στην ίδια του την ύπαρξη. Με κόπο και χάρη στην ιστορική μνήμη του Έθνους, οι Ένοπλες Δυνάμεις άντεξαν το σοβαρό πλήγμα στο κύρος τους που δέχθηκαν το 1974, από τον Μπονάνο, τον Αραπάκη, τον Γκιζίκη και όλους αυτούς που εγκατέλειψαν τους πολεμιστές της Κύπρου.
Το μεταπολιτευτικό καθεστώς του Κωνσταντίνου Καραμανλή τούς περιέθαλψε, πέθαναν όλοι στα σπίτια τους και όχι δεμένοι σε πάσσαλο στο Γουδή, ενώ προσπάθησε να εξωραΐσει τις δικές του ευθύνες για τον δεύτερο «Αττίλα». Τόνοι χαρτιού και μελανιού, χιλιάδες εργατοώρες σε μικρόφωνα και κάμερες δεν θα μπορέσουν να αποτρέψουν την τελική κρίση. Ο Σημίτης με τις γκρίζες ζώνες και τα Ιμια συνέχισε στη γραμμή της ψοφοδεούς «σωφροσύνης», που απλώς μεγάλωσε την τουρκική ληστρική βουλιμία. Στο μεταξύ η διαπλοκή με τους πολιτικούς υπαλλήλους της λεηλατούσε τη χώρα, ενώ η Αριστερά επικρατώντας στον δημόσιο λόγο και στην Παιδεία αποδόμησε το εθνικό φρόνημα, ρίχνοντας κοπριά στα μυαλά της νεολαίας με τα εθνομηδενιστικά σκουπίδια της.
Αυτές τις ημέρες δεν υπήρξε ούτε ένα στέλεχος των Ενόπλων Δυνάμεων που να εξέφρασε φόβο, μεμψιμοιρία ή δισταγμό. Είδα και άκουσα μόνον πείσμα, ορμή και θάρρος, την ύψιστη αρετή.
Όμως η μητέρα των μαχών είναι τώρα. Κάθε αμφίσημο μήνυμα υπονομεύει την αποτροπή. Όπως εμπιστεύτηκε ο πρωθυπουργός τις Ένοπλες Δυνάμεις στον Έβρο, να τις εμπιστευτεί και τώρα.
Η ορθή στάση στις κρίσιμες στιγμές είναι να στηρίξουμε τη χώρα και λαός και ηγεσία σαν μια γροθιά να σταθούμε δίπλα στις Ένοπλες Δυνάμεις, οι οποίες δεν πρέπει να στερηθούν τις πρωτοβουλίες που η ηγεσία τους θεωρεί πως θα μας δώσουν πλεονεκτήματα. Η αθλιότητα των Ιμίων δεν πρέπει ποτέ να επαναληφθεί, με διάφορα φαιδρά δήθεν αρμόδια πρόσωπα να περιφέρονται ως νάρκισσοι στα κανάλια και να μπουρδολογούν. Αντί να είναι στο Πεντάγωνο, να βλέπουν ΠΘ και αρμόδιοι υπουργοί σε ζωντανό χρόνο την τακτική κατάσταση, ήταν ένα διαλυμένο σωματείο, χωρίς ίχνος πολιτικής και εθνικής σοβαρότητας, χωρίς εμπιστοσύνη στις Ένοπλες Δυνάμεις.
Το μεγαλύτερο δε σφάλμα ήταν μια ηλίθια απόφαση που εξέπεμπαν με τον πανικό και τον ψοφοδεϊσμό που χειρίστηκαν την κρίση: ότι απέκλειαν τη στρατιωτική επιλογή οτιδήποτε κι αν γινόταν.
Ήδη κάποια παπαγαλάκια κάνουν χρήση της γνωστής μεθόδου απολογίας «μα, τι θέλετε; Πόλεμο;», «δηλαδή να σκοτωθούν παιδιά μας για πετρέλαια;».
Κανείς εχέφρων δεν επιθυμεί τον πόλεμο. Ο αληθινά εχέφρων όμως, όταν οι επιλογές είναι αντίσταση ή υποταγή, επιλέγει την αντίσταση και κάνει ό,τι μπορεί για να νικήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου