Οικονομολόγων
Η Ελλάδα στην περίοδο 2021-2027 θα έχει στη διάθεσή της ως καθαρές επιχορηγήσεις της Ε.Ε. (δηλαδή κεφάλαια που δεν θα οφείλει να αποπληρώσει στο μέλλον) κονδύλια ύψους 38,2 δισεκατομμυρίων ευρώ. Το ποσό αυτό, τόσο σε απόλυτο αριθμό, όσο και ως ποσοστό του ΑΕΠ, είναι το υψηλότερο που έλαβε ποτέ η χώρα ως καθαρή επιχορήγηση από την Ε.Ε. Εάν το ΑΕΠ συρρικνωθεί, φέτος, κατά 10% τότε το σύνολο των προδοκώμενων επιχορηγήσεων για την επταετία θα αντιστοιχεί περίπου στο 23% του ΑΕΠ του 2021. Συγκριτικά, μπορεί να δει κανείς ότι το αντίστοιχο ποσό επιχορηγήσεων, με προοπτική επταετίας, το 1994 (Β' ΚΠΣ) αντιστοιχούσε στο 13,5% του ΑΕΠ εκείνης της χρονιάς, το 2000 (Γ ΚΠΣ) στο 15,9%, το 2007 (ΕΣΠΑ Ι) στο 8,6%, ενώ το 2014 (ΕΣΠΑ ΙΙ) στο 11,4%.
Η Ελλάδα ορθά διεκδίκησε όχι δάνεια αλλά επιχορηγήσεις, που δεν θα αύξαναν άλλο το χρέος της, για να ενισχύσει τις επιχειρήσεις και τους εργαζομένους της, ώστε να μην υπάρξει κατάρρευση του παραγωγικού ιστού της, λόγω της αναγκαστικής αργίας που επέβαλε η πανδημία. Η μεταφορά όμως των επιχορηγήσεων στον ιδιωτικό τομέα είναι καλή μόνο για την –έστω και μερική– επούλωση των οικονομικών πληγών που δημιούργησε η πανδημία. Αντίθετα, σε μακροχρόνια βάση, οι επιχορηγήσεις της παραγωγικής δραστηριότητας δεν είναι το κατάλληλο εργαλείο ανάπτυξης. Η εμπειρία της χώρας σε αυτό είναι διδακτική. Από το 1950 έως το 1970 ένα σύνολο αναπτυξιακών κινήτρων, που είχαν κυρίως τον χαρακτήρα των συναλλαγματικών και φορολογικών διευκολύνσεων, συνέβαλε, πράγματι, στην οικονομική μεγέθυνση. Όμως από το 1970 και μετά, όταν η Ελλάδα βρέθηκε μέσα στην αναπτυξιακή παγίδα του "μέσου επιπέδου ανάπτυξης", δηλαδή στην αδυναμία να περάσει σε ποιοτικά ανώτερο επίπεδο παραγωγικής δραστηριότητας, τα κίνητρα αυτά φάνηκαν πλέον ότι ήταν αναποτελεσματικά και αντικαταστάθηκαν από το κίνητρο της "καθαρής επιχορήγησης" δηλαδή της ευθείας επιδότησης της παραγωγικής προσπάθειας. Είναι σήμερα σαφές πως αυτή η "γενεά" κινήτρων, με απ ευθείας επιχορηγήσεις και επιδοτήσεις, απέτυχε πλήρως. Δεν κατάφερε να δημιουργήσει ούτε μία κερδοφόρα επιχείρηση, ούτε μία δημιουργική παραγωγική μονάδα.
Η Ελλάδα στην περίοδο 2021-2027 θα έχει στη διάθεσή της ως καθαρές επιχορηγήσεις της Ε.Ε. (δηλαδή κεφάλαια που δεν θα οφείλει να αποπληρώσει στο μέλλον) κονδύλια ύψους 38,2 δισεκατομμυρίων ευρώ. Το ποσό αυτό, τόσο σε απόλυτο αριθμό, όσο και ως ποσοστό του ΑΕΠ, είναι το υψηλότερο που έλαβε ποτέ η χώρα ως καθαρή επιχορήγηση από την Ε.Ε. Εάν το ΑΕΠ συρρικνωθεί, φέτος, κατά 10% τότε το σύνολο των προδοκώμενων επιχορηγήσεων για την επταετία θα αντιστοιχεί περίπου στο 23% του ΑΕΠ του 2021. Συγκριτικά, μπορεί να δει κανείς ότι το αντίστοιχο ποσό επιχορηγήσεων, με προοπτική επταετίας, το 1994 (Β' ΚΠΣ) αντιστοιχούσε στο 13,5% του ΑΕΠ εκείνης της χρονιάς, το 2000 (Γ ΚΠΣ) στο 15,9%, το 2007 (ΕΣΠΑ Ι) στο 8,6%, ενώ το 2014 (ΕΣΠΑ ΙΙ) στο 11,4%.
Η Ελλάδα ορθά διεκδίκησε όχι δάνεια αλλά επιχορηγήσεις, που δεν θα αύξαναν άλλο το χρέος της, για να ενισχύσει τις επιχειρήσεις και τους εργαζομένους της, ώστε να μην υπάρξει κατάρρευση του παραγωγικού ιστού της, λόγω της αναγκαστικής αργίας που επέβαλε η πανδημία. Η μεταφορά όμως των επιχορηγήσεων στον ιδιωτικό τομέα είναι καλή μόνο για την –έστω και μερική– επούλωση των οικονομικών πληγών που δημιούργησε η πανδημία. Αντίθετα, σε μακροχρόνια βάση, οι επιχορηγήσεις της παραγωγικής δραστηριότητας δεν είναι το κατάλληλο εργαλείο ανάπτυξης. Η εμπειρία της χώρας σε αυτό είναι διδακτική. Από το 1950 έως το 1970 ένα σύνολο αναπτυξιακών κινήτρων, που είχαν κυρίως τον χαρακτήρα των συναλλαγματικών και φορολογικών διευκολύνσεων, συνέβαλε, πράγματι, στην οικονομική μεγέθυνση. Όμως από το 1970 και μετά, όταν η Ελλάδα βρέθηκε μέσα στην αναπτυξιακή παγίδα του "μέσου επιπέδου ανάπτυξης", δηλαδή στην αδυναμία να περάσει σε ποιοτικά ανώτερο επίπεδο παραγωγικής δραστηριότητας, τα κίνητρα αυτά φάνηκαν πλέον ότι ήταν αναποτελεσματικά και αντικαταστάθηκαν από το κίνητρο της "καθαρής επιχορήγησης" δηλαδή της ευθείας επιδότησης της παραγωγικής προσπάθειας. Είναι σήμερα σαφές πως αυτή η "γενεά" κινήτρων, με απ ευθείας επιχορηγήσεις και επιδοτήσεις, απέτυχε πλήρως. Δεν κατάφερε να δημιουργήσει ούτε μία κερδοφόρα επιχείρηση, ούτε μία δημιουργική παραγωγική μονάδα.
Το ίδιο θα συμβεί και τώρα εάν τα κονδύλια με τα οποία θα επιχορηγήσει η Ε.Ε. την Ελλάδα διατεθούν και πάλι με τη μορφή "καθαρών επιδοτήσεων" σε αναπτυξιακές απόπειρες του ιδιωτικού τομέα – σε τομείς τεχνολογικής αιχμής ή μη. Το "εύκολο χρήμα" και οι επιδοτήσεις, διαστρέφοντας τις σχετικές τιμές και το "κόστος ευκαιρίας", στην πραγματικότητα αποδιοργανώνουν την παραγωγική βάση και διογκώνουν τον καταναλωτικό παρασιτισμό.
Η ανάπτυξη της χώρας δεν εξαρτάται πρωτίστως από τα διαθέσιμα κονδύλια και τις επιχορηγήσεις.
Η ανάπτυξη της χώρας δεν εξαρτάται πρωτίστως από τα διαθέσιμα κονδύλια και τις επιχορηγήσεις.
Εξαρτάται από...
την ύπαρξη ή μη ενός πλαισίου –το οποίο δεν υπήρξε ποτέ μέχρι σήμερα–, που συνδυάζει τη μακροοικονομική σταθερότητα με τη μικροοικονομική ευταξία.
Η δημιουργία αυτού του πλαισίου πρέπει να είναι ο κύριος στόχος της οικονομικής πολιτικής.
Όσο για τα διαθέσιμα κονδύλια πρέπει να αξιοποιηθούν μόνο ως ανακυκλούμενη χρηματοδότηση επενδύσεων. Ώστε να επιστρέψουν, τελικά, στα δημόσια ταμεία και να συμβάλουν τόσο στην απομείωση του δημοσίου χρέους όσο και στη χρηματοδότηση της εθνικής άμυνας. Καθώς και στη δημιουργία της Ελλάδας της επόμενης γενεάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου