Της ΡΟΥΛΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Μας παίζει στα δάχτυλα ο Ερντογάν, μας πατάει εκεί που πονάμε.
Μας παίζει στα δάχτυλα ο Ερντογάν, μας πατάει εκεί που πονάμε.
Δεν το ξέραμε ότι η μεσοβέζικη ομηρεία της Αγίας Σοφίας κάποια μέρα μπορεί και να άλλαζε ρότα;
Δεν το ξέραμε ότι σ’ αυτή την υπόθεση είμαστε μόνοι, γιατί έτσι είχε αποφασιστεί από τους Βυζαντινούς;
Με εξαίρεση την Αρβελέρ και τον Σβορώνο, η Βυζαντινή Ιστορία καταγράφηκε από τη δυτική ιστοριογραφία σαν μια μαύρη τρύπα του Μεσαίωνα, δεν εντάχθηκε ποτέ στην Ιστορία της Ευρώπης, πήγε άκλαυτη, σταθερά οριζόμενη από τις ανατολικές της συντεταγμένες, να την κλαίμε εμείς κι εμείς, οι ελληνορθόδοξοι.
Από τη στενή οπτική γωνία που βλέπω τα πράγματα, δεν είδα τον χριστιανικό κόσμο να φρικάρει αυτές τις μέρες, όπως αφελώς ελπίζαμε.
Μόνον ο Ποντίφηξ εξέβαλε στεναγμό μεγάλο και μετά τίποτα.
Business as usual, γιατί η αλλαγή καθεστώτος της Αγίας Σοφίας δεν είναι το «κυρίως γεγονός» αλλά η προειδοποιητική μπαταριά. Στον γάμο του Καραγκιόζη, θέλω να πιστεύω.
Τα πράγματα θα ήταν σίγουρα πολύ διαφορετικά αν το έφερνε η κατάρα να συμβεί κάτι παρόμοιο με τη Νοτρ Νταμ, επί παραδείγματι. Κι ας επαίρεται η Γαλλία για τον «λαϊκό» χαρακτήρα του κράτους της. Κι ας μην βλέπεις καρδινάλιο ούτε για δείγμα σε έδρα επισήμων, ορκωμοσίες, θεσμικές εκδηλώσεις και εξωθεσμικά κέντρα επιρροής. Κι ας έχει η χώρα περισσότερες επίσημες θρησκευτικές αργίες κι από είδη τυριών ή εργατικά συνδικάτα. Πού το περίεργον; Οι πολιτικές αλλαγές δεν στέκονται στη θέση τους αν έχεις διαρκώς πλευρικό κύμα τη θρησκεία. Το καβαλάς, το παρακάμπτεις να φουσκώνει και να ξεφουσκώνει όσο θέλει μόνο του.
Υπάρχει μια ιστορία που κι αυτή πήγε άκλαυτη αφού πια κανείς δεν τη θυμάται. Πέρασε από τον γαλλικό Τύπο και χάθηκε σα να μην έγινε ποτέ. Βρισκόμαστε στο...
πρώτο μισό της δεκαετίας του 1990, στον πόλεμο της Βοσνίας. Ο Φρανσουά Μιτεράν, αναστατωμένος από το ενδεχόμενο Νατοϊκών βομβαρδισμών στην περιοχή, τηλεφωνεί στον Χέλμουτ Κολ και του λέει: «Μα τι άσχετοι είναι αυτοί οι νέοι ηγέτες; Πόσο ανιστόρητοι; Δεν καταλαβαίνουν ότι είναι πολύ επικίνδυνο να βάλεις μουσουλμάνους (τούρκους πιλότους) να βομβαρδίσουν χριστιανικούς πληθυσμούς;». Και οι βομβαρδισμοί ματαιώθηκαν.
Πολύ αργότερα ήρθαν κι οι αδίστακτοι. Ο Πούτιν, ο Μπόρις Τζόνσον, ο Τραμπ, ο Ερντογάν
Τα πράγματα θα ήταν σίγουρα πολύ διαφορετικά αν το έφερνε η κατάρα να συμβεί κάτι παρόμοιο με τη Νοτρ Νταμ, επί παραδείγματι. Κι ας επαίρεται η Γαλλία για τον «λαϊκό» χαρακτήρα του κράτους της. Κι ας μην βλέπεις καρδινάλιο ούτε για δείγμα σε έδρα επισήμων, ορκωμοσίες, θεσμικές εκδηλώσεις και εξωθεσμικά κέντρα επιρροής. Κι ας έχει η χώρα περισσότερες επίσημες θρησκευτικές αργίες κι από είδη τυριών ή εργατικά συνδικάτα. Πού το περίεργον; Οι πολιτικές αλλαγές δεν στέκονται στη θέση τους αν έχεις διαρκώς πλευρικό κύμα τη θρησκεία. Το καβαλάς, το παρακάμπτεις να φουσκώνει και να ξεφουσκώνει όσο θέλει μόνο του.
Υπάρχει μια ιστορία που κι αυτή πήγε άκλαυτη αφού πια κανείς δεν τη θυμάται. Πέρασε από τον γαλλικό Τύπο και χάθηκε σα να μην έγινε ποτέ. Βρισκόμαστε στο...
πρώτο μισό της δεκαετίας του 1990, στον πόλεμο της Βοσνίας. Ο Φρανσουά Μιτεράν, αναστατωμένος από το ενδεχόμενο Νατοϊκών βομβαρδισμών στην περιοχή, τηλεφωνεί στον Χέλμουτ Κολ και του λέει: «Μα τι άσχετοι είναι αυτοί οι νέοι ηγέτες; Πόσο ανιστόρητοι; Δεν καταλαβαίνουν ότι είναι πολύ επικίνδυνο να βάλεις μουσουλμάνους (τούρκους πιλότους) να βομβαρδίσουν χριστιανικούς πληθυσμούς;». Και οι βομβαρδισμοί ματαιώθηκαν.
Πολύ αργότερα ήρθαν κι οι αδίστακτοι. Ο Πούτιν, ο Μπόρις Τζόνσον, ο Τραμπ, ο Ερντογάν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου